รักเธอจังยัยตัวร้าย

พี่ฉันเจ็บแกจะเจ็บยิ่งกว่า

"เพ พี่โต๊ดอยู่ไหน"
ฉันวิ่งแซงเต่าข้างบ้าน(เกี่ยวหรอ)
มาที่โรงพยาบาลด้วยความเร็วแสง
จะอะไรอีกล่ะ

ไอ้พี่บ้านี่ขยันหาเรื่องให้ฉันเป็น
ห่วงแทบบ้าอยู่เรื่อย
ก็เมื่อเช้าเนี้ยอยู่ๆไอ้เพดันโทรมา
บอกว่าพี่ชายฉันเข้าโรงพยาบาล

เพราะโดนรุมกระถีบแถวโรงเรียน
แล้วตำรวจไปเจอเลยนำตัวส่งโรง
บาลด่วนโชคร้ายที่พวกมันหนีไป
ได้เพราะตำรวจห่วงอาการพี่ฉันที่
คงจะหนักเอาการ

ฮึ่ย มันจะอะไรนักหนาเมื่อวาน
พึ่งบอกว่าวันนี้มีสอบแต่ดันมาเจ็บ
ตัวซะก่อนฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

พี่ฉันเจ็บหนักขนาดนี้แถมยังจับ
ตัวพวกที่ทำร้ายพี่ชายฉันไม่ได้อีก
มันน่าโมโหนะอะไรก็ไม่ได้ดัง
ใจสักอย่าง

หงุดหงิดโว๊ยย
"อยู่ข้างในแตมหมอยังไม่ออก
มาเลย". ไอ้เพมันตอบอย่างใจเย็น
ทั้งๆที่ก็เห็นอยู่ว่ามันน่ะลุกลี้ลุกลนกว่าฉันอีก

หึ มีมันนั้นแหละที่ยังอยู่ดูแล
ไอ้พี่ชายฉัน ทั้งๆที่พี่โต๊ดก็ไม่ได้
ให้ความหวังหรืออะไรทั้งนั้น หึๆผู้หญิงอย่างไอ้เพมันมีให้เลือก

ออกตั้งเยอะมันเลือกจะเดินออกไปก็ยังได้แต่นี่มันไม่ไปหึ แต่ถ้ามันไปจริงๆละก็

พี่ฉันจะเป็นยังไงหว่า คิดแล้วอยาก
รู้แฮะ ช่างเถอะเอาไว้ก่อนฉันต้องดูอาการ
ไอ้พี่บ้านี่ก่อน

"ญาติผู้ป่วยหรือปล่าวครับ"
คุณหมอหนุ่มที่ล่ำ(แต่หล่อ หุหุ) บึก
เดินเข้ามาถามเรา

"ค่ะ กันเอง"ฉันบอกแล้วอ้าปาก จะถาม "ครับคนไข้อาการหนักเอาการเรา
ต้องให้พักฟื้นที่นี่ก่อนในระหว่างรอ
ผลตรวจ.เบื้องต้นพบว่าสมองคนไข้
โดนฟาดอย่างแรงแต่ไม่ถึงขั้นเลือด
กับเลือดค้างแต่หมอยังไม่แน่ใจว่าอาการคนไข้ร้ายแรงเท่าไหร่
แต่จากการตรวจพบว่าไม่มีอะไร
มาก ตามตัวมีรอยฟกช้ำ เราจึงต้อง
รอผลยืนยันอีกทีระหว่างอยู่ที่นี่หมอ
จะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษพร้อม
กับพยาบาลให้นะครับ"

อ้อ พอจะเข้าใจนะ แต่หมอคะคนที่ถามหมอน่ะฉันนะคะ
ไม่ใช่ยัยเพหน้ามันก็ใช่ว่าจะเหมือนฉันแล้วตอนพูดทำไมไม่มองตูฟะ

ตูเป็นคนถามนะเฟ้ยเป็นญาติด้วย
เข้าใจมั้ยเนี้ยเป็นน้องมันด้วยนะเฟ้ย
ตอบทีไอ้เพมันเป็นคายยยยมองมันอยู่ด้ายยยยอ๊ากกกกกสนใจกัน
หน่อยเซ่

อ๊ากกกคนสวยงอนค่ะงอน
สะบัดหน้าพืดไส่คุณหมอทันที เชอะ เค้างอนแล้วนะเตงง้อเค้าสิ.ชิชะ

"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ"
ยัยเพยกมือไหว้ไอ้หมอหน้าม่อ
อย่างดีใจ"ไม่เป็นไรครับงั้นหมอขอ
ตัวนะครับ"

ชิน่าจะไปตั้งนานแล้วยื่นหน้าม่อ
อยู่ได้ เชอะ ไอ้คุณหมอหน้า‘ม่อ’

ฮิๆพาลค่ะพาล
โฮะๆสะใจ คิๆๆ กึกๆๆ ก๊ากกๆๆ อุวะฮ่าๆๆๆๆ

(คำเตือน:นางเอกเรื่องนี้ออกแนว
โรคจิตและหื่นอยู่ร่ำไร-,-)

ก่อนที่ฉันจะเดินมาฉันหัวเรอะด้วย
แหละฮ่าๆๆ (เค้ารู้หมดแล้วว่าแกเป็น
บ้า) ห้องหมายเลข1234เด่นหราเต็มตา

เมื่อไอ้เพทนต่อสายตาที่มองมาไม่
ไหวมันก็จัดการลากฉันไปถามเลข
ห้องไอ้พี่ตดสองนาทีและผลที่ได้มาคือ

‘ห้อง1234ชั้น4ทางเดินที่4’
แค่นั้นแหละมันก็ลากฉันเดินหาจน
เจอ วู่ๆเลขอะไรเอ๋ยจำง่ายที่สุด
ถูกต้องนะฮ้าบบบ

ห้อง1234ชั้น4ทางเดิน4 วู่ๆจำง่ายชะมัดเลยวุ้ย(ปัญญาอ่อนชิบ-_-+)
แต่น่าเสียดายที่ยัยเพรีบมาหน่อย
ว่าจะหัวเรอะอีกสักสี่ห้านาที
(ยัยโรคจิตใครจะกล้ายืนข้างแกล่ะ)
แห่ม.ได้หัวเรอะทั้งทีเอาให้มันสุดๆสิถึ้งจะคุ้ม

ประตูห้องที่จำง่ายที่สุดเปิดออกมา
เบาๆพร้อมกับพยาบาลหุ่นสะบึ้ม
เดินออกไปด้วยรอยยิ้ม

หว้าาายัยนั้นต้องลวนลามพี่ฉันแน่ๆ
เลย.กรี๊ดดดดดดด พี่ช้านนนนน

ผลัวะ
เร็วเท่าความคิดประตูบานใหญ่ตรง
หน้าก็เปิดผลัวะเข้ามาด้วนตีนน้อยๆ
(ที่แรงควาย)ของฉันก็ถีบจนประตู
แทบหลุด