Sonsuza dek seninle

Aşk çok küçükken ekilir kalbimize: belki bir kedi severken, belki bir günbatımına, belki de bir insana. Aşkı anlamlandırması zordur, yorar insanı. Bazen yakar bazen sarar ama nihayetinde "iyi ki" denir.

Şimdi bir "iyi ki" nin var olmasını okuyalım mı?

Tam her şeyi hazırlamıştım ki kapının çaldığını duydum. Koltuktan yavaşça kalkıp 5-6 metre ötemde olan kapıya ilerledim. Mercekten kim olduğuna baktım, nefesim yavaşladı. Sakince anahtarı çevirip kapıyı açtım "İyi misin? Özür dilerim biliyorum gelmemem gerekiyordu ama Rüyamda gördüm seni, gün boyunca aklımdan çıkaramadım da. Görmeden İçim rahat etmedi." "Sorun değil, hava soğuk içeri gelsene orada konuşalım."

İçeri girdi, kapıyı kapatıp elimle koltuğu gösterdim. "İçecek bir şey ister misin? Çay, kahve ya da başka bir şey?" "Zahmet olmasın şimdi sana." "Ne zahmet olacak, ben de bir şeyler alacaktım zaten." Gülümsedi, "O zaman kahve içerim." "Hemen geliyorum." O koltuğa yönelirken ben de yeni kaynamış olan suyla 2 kupa kahve alarak yanına gittim. Birini ona uzattım birini de önümdeki masaya koydum. "Ne yapıyordun? İşini bölmemişimdir umarım." "Her zamanki gibi biraz darlandım içimi kağıda dökecektim." Yüzümde buruk bir gülümseme vardı, son zamanlarda bazı şeyler hiç yolunda değildi bir de üstüne, Ilgazı görünce...

"Hiç değişmemişsin. Sen de, son geldiğim zamandan beri bu odada hiç değişmemiş." Gülümsemeye çalıştım hafifçe. "Hayatın nasıl?" "Çok şey oldu, çok şey değişti, o yüzden bence beni boş verelim. Senin nasıl?"
Senin nasıl diye sordum ama bakınca hiç iyi görünmüyordu. Sanki biri ona ait çok değerli bir şey almış, zarar vermiş ve sonra zarar görmüş halde bile ona geri vermemişti... " Senden sonra hiçbir şey güzel olmadı." Cevap vermedim.

Hala ayaktaydım, önünde duruyordum, gözleri arkamdaki televizyon sehpasına gitti, güldü. "Evleniyor musun?" "Ne? Asla, Evlilik bana göre değil sen de biliyorsun." Baktığı yere baktım, sehpadaki yüzüğü görmüştü.
"Yüzük, yüzüğü kastediyorsan ben aldım onu, evleneceğim falan yok yani." Elimde olmadan ortamın gerginliğiyle biraz ciddi konuştum, söylediklerimle birlikte kaşlarını kaldırdı. "Peki madem, sakin ol bir şey söylemedim" Gülerek suçlu gibi ellerini kaldırdı. "Sadece soruydu." Geçip yanına oturdum "İstersen televizyon falan aç, şarkı, haber: ses olsun." Duraksadım, "Yani, tabi Bana fark etmez istersen. Normalde çok fazla bakmıyorum alıştım artık." "Sen bakmıyor değil de bakamıyorsundur. Yoksa film izlemeyi seversin sen." Neden her şeyi hatırlıyordu? Yarım ağız gülümsedi: "Hiçbir şeyi de unutmamışsın," dedim, "İçinde sen varsın." Dedi.

Bekledi,
"Mümkün mü unutmak? O zaman böyle değildi tabii bir sebebim vardı; uyanmam için, devam etmem için, gülümsemem için..." durdu, bana baktı. Bir süre bekledi, tedirginlikle elini uzattı, gözleri titretti, nefesi, dudakları, elleri titrekti. Korkuyordu. Haklıydı da, bende korkuyordum... "Ben," nefes aldı, gözlerini kapattı, bir cesaret eline uzandım ama tutmadım, nasıl karşılayacağını merak ediyordum ve eğer İstemiyorsa da bunu yapmak istemezdim açıkçası.

Elime baktı, yavaş yavaş elini uzattı, elini ellerimin arasına alarak cesaret vermek ister gibi tuttum. "Bir sebebim vardı, yanımda olan, destekleyen, beni hayatın o korkunç rutinliğinden çekip alan... duygularımı açığa çıkaran, dertlerimde, acımda, gözyaşımda yanımda olan, bana ağlamanın rezillik değil de bazen bir kurtuluş olduğunu anlatan, planlamanın, rutin'in hayatı zehir ettiğinin farkına varmamı sağlayan ve en önemlisi duygulardan pişman olmamamı, hissettiğim hiçbir şeyin yanlış olmadığını ve aşkı öğreten birisi vardı."
Ve sonra derin bir sessizlik...

İsim vermemişti, iğneleme yapmamıştı, abartı konuşmamıştı, her şey doğruydu, bunu o da biliyordu, ben de. Benim bilmediğim tek şey kendimdim. Beni bilense oydu. Bunların karşılığını istemiyordum bu çıkarcılık olurdu. Zaten ayrıldıktan sonra karşı tarafın kötülüğünü isteyenleri, bela okuyanları anlamıyorum bir türlü. Bir şeyler var, sevgiyle yapılıyor ve sevgi bitince yaptıklarının karşılığını arıyorlar karşı tarafta. Oysa sevgiyle yapılan şeyde bir karşılık aranmaz ki... ayrıldıysak da ben hala karşılık beklemiyorum. Bu: ya benim çıkarcı olmayaşımdan ya da...