𝐒𝐄𝐑𝐄𝐈𝐍

4

3 Φεβρουαρίου 2001
Seoul,South Korea

Είχε μόλις αγοράσει ένα όμορφο μπουκέτο με λουλούδια από το αγαπημένο της ανθοπωλείο. Τα είχε διαλέξει σχεδόν ένα-ένα μόνος του καθώς τα πέταλα τους του θύμιζαν την επιδερμίδα της. Έτσι ήταν και εκείνη, γλυκιά και τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που τον κοιτούσε.

Ο άστατος καιρός της Κορέας είχε μόλις ρίξει ένα απαλό χιόνι στους τσιμεντένιους δρόμους της πρωτεύουσας και το κρύο ήταν αρκετό, τόσο που η μύτη του είχε υιοθετήσει ένα ροδαλό χρώμα από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που το σωμα του βρισκοταν εξω απο το κλιματιζομενο μυρωδάτο καταστημα.

Μικρες μαζες υδρατμων εμφανιζονταν στην σχεδον λευκη ατμοσφαιρα καθε φορα που μια του ανασα ξεφευγε απο τα χειλη του ενω τα ξηρα χερια του ειχαν αρχισει πλεον να πονουν απο την αποτομη αλλαγη της θερμοκρασιας γυρω του.

Τα θυμοταν ολα απο εκεινη την ημερα, ακομη και τον αριθμο των σταγονων που η νυχτερινη βροχη ειχε εν τελει αφησει πανω στο το κορμι του εκεινο το πονεμένο βραδυ.

Μερικα λεπτα αργοτερα θα την συναντουσε σε ενα ακριβο μαγαζι με καλο κρασι και το αγαπημενο τους πιατο με μοσχαρι μα πριν το σωμα του προλαβει να κανει εστω και ενα βημα το κινητο του, αυτη η καταραμενη συσκευη, δονηθηκε μεσα στην ζεστή τσεπη του γκρι παλτο του.

Το ονομα της ελαμψε στην εξωτερικη οθονη και μονομιας ενα χαμογελο σχηματιστηκε στο σχεδον λευκο προσωπο του.

Η κληση απαντηθηκε με την φωνη του να φτανει γλυκια και βελουδινη στην αλλη ακρη του ακουστικου. Η δικη της φωνη μακρινη, ψυχρη και αχρωμη σαν η ζωη να ειχε εγκαταλειψει το σωμα της κοπελας που αλλωτε τον εκανε να μαγευεται.

«Θελω να χωρισουμε Jungkook» ηταν τα μόνα λογια που ξεφυγαν απο τα χειλη της και ο νεαρος ανδρας ενιωσε πως η καρδιά του ειχε σταματησει για μερικα δευτερολεπτα.

«Τελειωσαμε» ακουστηκε αλλη μια φορα εκείνη και υστερα ο εκνευριστικος ηχος του τερματισμου της κλησης.

Το μικρο σκουρο ηλεκτρικο κατασκευασμα γλιστρησε μηχανικα και παλι πισω στην ζεστη του τσεπη και το κεφαλι του χαμηλωσε κοιτωντας τους υγρους δρομους της Σεουλ.

Η χαμηλη θερμοκρασια μετετρεπε τα καυτα δακρυα του σε παγωμενα ρυακια αλατισμενου συναισθηματος που κυλουσαν ως ενα σημειο στα ροδαλα μαγουλα του και υστερα στερεοποιουνταν θυμιζοντας του πως ολα ειχαν πια τελειωσει.