15 Aralık 2006
.
.
Soğuk bir Aralık gecesinde pencereye ritim tutturan yağmur damlalarını izliyordum.Ben kim miyim? ben 6 yaşında bedeni küçük ama aklı büyük Belinay. Annem ve babam yine kavga ediyorlardı benimde oyalanma şeklim buydu işte içeriden sesler daha fazla gelmeye başlayınca bedenimi saran korku daha da çoğalmaya başlamıştı.
Sesler aniden kesilince koşarak mutfağa gittim. İçimi dondurucak olan o vahşeti ilk ben görmüştüm elimde tuttuğum bebeğim annemin yerde ki bedenine düşünce kana bulanmıştı. Yerde yatan iki insan benim annem ve babamdı, babam ilk önce annemi öldürmüş sonra yaptığına dayanamayıp kendine saplamış bıçağı. Gözlerimden dur durak bilmeyen yaşlarla hıçkırarak yüksek sesle ağlamaya başladım ses tellerim yırtılasıya kadar bağırdım. Komşular hemen eve üşüşmüşlerdi, ambulansı arayıp hemen acile kaldırılmışlardı.
Ben, ben ise küçük bedenimi yere bırakıp annemin kanını temizlemek istiyordum çünkü annem görürse çok kızardı. Hemen temizlemem lazımdı kendimi yerleri silicem diye çırpınırken yan komşumuz Gülay teyze beni kucaklayıp sakinleştirmeye çalışıyordu. Her ne kadar 6 yaşında olsam bile hep olayların içinde büyümüş, travmaların en kötülerini yaşamış çocuklardandım bende.
Biraz da olsa sakinleşmiştim fakat bu sakinliğin çok az süreceğinden emindim...
Çok değil 4 saat sonra her ikisininde ölüm haberi gelmişti. Gülay teyzenin evinde koltukta yatıyordum gülay teyze yanı başımdaydı , kızım annen ve baban ölmüş Sakın üzülme çünkü onlar hep bir köşede seni bekliycekler diye mırıldanıp duruyordu fakat ben ölüm ne demek bile bilmiyordum sadece bir yere gidip geliceklermiş yada ben büyüdüğüm zaman onların yanına gidicekmişim öyle anlattılar bana ölümü.
Annem ve babamın bir yere gitmesinin üstünden 1 hafta geçmişti ve ben hiç bilmediğim çocuklarla aynı yerde yaşıyor aynı yerde oyun oynuyordum bu çocuklarda annem ve babamın gittiğini ve asla dönmiyeceğini söyleyip duruyorlar ben onlar beni yalnız bırakmaz desemde beni hep kötü hissettiriyorlar ama tek değilmişim bir kız arkadaş edindim benimle oyuncaklarını paylaşıp oyunlar oynuyoruz adı Sinem onun annesi ve babası da bir yere gitmişler ama Sinem hiç umudunu kaybetmiyor onlar bir gün tekrar gelicek beni alıcaklar diyor onun sayesinde bende umut etmeyi öğrendim eğer geceleri istediklerimizi hayal edip fısıldayarak yıldızlara söylersek gerçek oluyormuş bunu Sinemin annesi ona öğretmiş ve ne istese olmuş; bebek istemiş annesi ertesi gün ona bir sürü bebek almış ertesi gün çikolata istemiş babası elinde çikolatalarla karşılamış onu...
2 Ay sonra
.
.
Sinemle eldivenlerimizi montlarımızı giyip kar oynamaya çıkmıştık.
Birbirimize kar topu fırlatıp duruyorduk sonrasında bankta tek başına oturan bir çocuk görmüştüm bu soğukta sadece ince bir ceket giymişti, ona bakarken Sinem bana kar topu atmıştı ve artık ıslak olmayan yerimiz kalmamıştı bankta duran çocuğun yanına doğru ilerliyordum sinem arkamda kalmıştı.
Çocuğun yanına oturup sarkan ayaklarımı oynatarak çocuğu rahatsız etmiştim.
Tam kalkıp gidicekken onu durdurdum.
-ya çocuk kafayı mı yedin sen? Bu soğukta neden böyle dışarı çıktın?
cevap vermeyerek gözlerini devirip hızlıca içeri gitmişti bu çocuğu ilk defa görmüştüm yuvaya yeni gelmiş olmalıydı ama onu yeni geldiğim günlerde ki kendime benzetmiştim dışarı çıkıp hep annemleri beklediğim zamanları anımsatmıştı çocuk bana çünkü gözlerini kapıdan ayırmamıştı.
Bizde sinemle daha fazla oyalanmadan içeri geçip montlarımızı ve eldivenlerimizi kalorifere koymuştuk.
Sinem yorulmuş olmalıydı ki konuşmadan uyumuştu.
Bende sabahın ilk saatleri olduğu için uykuya hemen dalımıştım.
Herkese merhabalar, ben Sudee, ilk kitap deneyimim değil fakat bu kurgu beni içine çok çekti dramatikliği severim çünküü.
Eğer okuyup beğendiyseniz takiptee kalın ve yıldızlamayı sakın unutmayın ballarım💕💕
