Εχθρικός Έρωτας (ολοκληρωμένο)

Πατέρα;

Οι ώρες περνούσαν και όσο περνούσαν, τόσο πιο πολύ έδινα μάχη με τα νεύρα μου. Ήθελα τόσο πολύ να χτυπήσω κάτι. Βασικά κάποιον. Τον Ζακ! Αυτό το μπάσταρδο... Μισώ το γεγονός ότι είναι αδελφός μου!

Περίμενα και περίμενα, καθώς ο κ.Σμιθ και ο Κώστας προσπαθούσαν να βρουν από πού θα μπορούσαμε να βγούμε. Μέχρι που ακούσαμε μια φωνή.

Σηκώθηκα κατευθείαν και κοίταξα τον άνδρα που είχα δει πιο πριν. Ο Κώστας και ο κ.Σμιθ γύρισαν και αυτοί αμέσως.

Ο άνδρας με πλησίαζε με αργά βήματα. Ώσπου έφτασε μπροστά μου.

'' Θα σας βγάλω εγώ από'δω. Όμως, πρέπει να μου υποσχεθείς ότι μέχρι να γεννήσεις, δε θα κάνεις καμία κίνηση ενάντια στον Ζακ. '' Μου λέει και βλέπω τα μαύρα μάτια του να με κοιτάζουν σοβαρά.

'' Γιατί; '' Ρωτώ πριν σταματήσω την γλώσσα μου.

'' Γιατί αυτό το παιδί δεν πρέπει να πάθει τίποτα. '' Μου λέει και εγώ αναστενάζω, ξέροντας ότι δεν πρόκειται να μου πει παραπάνω.

Ο κ.Σμιθ πλησιάζει με αργά βήματα. Κοιτώντας τον άντρα σα να είναι φάντασμα, τον ακούω να ψελίζει: '' Δεν είναι δυνατόν... '' 

Όλοι μας γυρίζουμε προς αυτόν, όμως εκείνος συνεχίζει να κοιτά τον άνδρα και τον πλησιάζει και άλλο. '' Όλιβ; '' Ρωτά και ο άνδρας για λίγο απλά τον κοιτά.

Μέχρι που σπάει ένα χαμόγελο και αγκαλιάζει τον κ.Σμιθ γελώντας. '' Ποτέ δεν ξεχνάς έναν φίλο, έτσι; '' Τον ρωτά και ο κ.Σμιθ μένει μαρμαρομένος. Ο άνδρας κατεβάζει την κουκούλα και βλέπουμε αμέσως έναν άνδρα γύρω στα 45 με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια, ο οποίος μού μοιάζει πάρα πολύ.

Ο Κώστας έρχεται κοντά μου, πιάνοντάς με από τη μέση. Ο άντρας-Όλιβ αν όντως τον λένε έτσι- μας κοιτά χαμογελώντας.

'' Δε ξέρεις πόσα χρόνια το περίμενα αυτό. Μου έλειψες τόσο πολύ, κόρη μου. '' Μου λέει και εγώ τον κοιτώ σοκαρισμένη.

'' Μα... εμένα ο πατέρας μου έχει πεθάνει. '' Λέω αυτό που πίστευα για καιρό τώρα. Αν και αν κρίνω απ'την εμφάνισή του ή αδελφός ή πατέρας μου πρέπει να είναι και δεν νομίζω να είναι αδελφός μου. Εξάλλου, με τον Ζακ δε μοιάζουμε τόσο όσο μοιάζω με αυτόν.

Εκείνος χαμογελά αχνά. '' Ποιος στο είπε αυτό; '' Ρωτά να μάθει.

'' Η μητέρα. '' Απαντώ δειλά και εκείνος τότε με κοιτά λυπημένα.

'' Τότε τη σύμφαιρε. Γιατί είμαι όσο πιο ζωντανός γίνεται. '' Μου απαντά, όμως εγώ συνεχίζω να μην τον πιστεύω.

Για αυτό χρησιμοποιώ ένα στοιχίο που γνωρίζω. '' Εφόσων είσαι ο πατέρας μου... πες μου πότε γεννήθηκα και τι έκανε ο πατέρας μου εκείνη τη μέρα. '' Τον ρωτάω. Για κάποιο άγνωστο λόγο για μένα, δεν ήξεραν κανείς εκτός απ'τους γονείς μου τι είχε γίνει την ημέρα των γενεθλίων μου και πότε γεννήθηκα.

Εκείνος συνεχίζει να με κοιτά και η απάντησή του είναι άμεση. '' Στις 15 Ιανουαρίου και χιόνιζε. Σου έδωσα ένα χρυσό κόσμιμα που πάνω του είχε το αρχικό σου. Αυτό που φοράς ακόμα και αυτό που σου έχει σώσει χιλιάδες φορές την ζωή ώστε να μην μπει το μπαρούτι στην καρδιά σου. '' Μου λέει, πράγματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να ξέρει.

Με σίγουρα και μικρά βήματα, πέφτω στην αγκαλιά του, νιώθοντας τα δάκρυα να τσούζουν τα μάτια μου. 

Εκείνος με αγκαλιάζει σφιχτά και όλη αυτή την ώρα, ο Κώστας και ο κ.Σμιθ στέκονται αμίλητη, αφήνοντάς μας να απολαύσουμε την στιγμή.

Αυτές είναι λίγες από τις στιγμές στην ζωή μου που νιώθω πλήρης... Βρήκα τον πατέρα μου... Έχω τον Κώστα και τον κ.Σμιθ. Αυτή την στιγμή, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.