Εχθρικός Έρωτας (ολοκληρωμένο)

Η μέρα

Η μέρα είχε φτάσει. Όλα ήταν κανονισμένα. Οι φίλοι του πατέρα μου θα ήταν κοντά μας και αν χρειαζόταν θα έμπαιναν στη μάχη. Η μάχη θα γινόταν στα ανοιχτά του Ειρηνικού. Δύσκολο μέρος και πολύ μεγάλο πεδίο.

Καθώς περιμένουμε να φανεί το πλοίο τους, στέκομαι και κοιτώ το απέραντο, νιώθοντας την παρουσία του Κώστα να με πλησιάζει.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και ξεκουράζει το κεφάλι του πάνω στον αριστερό ώμο μου. '' Τι σκέφτεσε; '' Με ρωτά και εγώ ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου, αναστενάζοντας.

'' Έρχεται το τέλος. Το νιώθω. Όμως δε ξέρω ποιο τέλος έρχεται. Το δικό μας ή το δικό τους; '' Αναρωτιέμαι φωναχτά και εκείνος χαρίζει ένα φίλι στη βάση του λαιμό μου, προσπαθώντας να με χαλαρώσει με κάποιον τρόπο.

'' Χαλάρωσε λίγο. Θα ζήσεις για να ξαναδείς άλλη μια μέρα τον γιόκα σου, του οποίου πρέπει να του βρούμε όνομα. '' Μου λέει και χαμογελώ, καθώς το νου μου πηγαίνει πίσω στον γιο μου.

Είχε δίκιο. Δεν τον είχαμε ονομάσει ακόμα με όλα αυτά. '' Για πες ένα όνομα. '' Ξεφουρνίζω και εκείνος σκέφτεται για λίγο.

'' Μμμμμ... τι λες για το- '' Αρχίζει αλλά ο κ.Σμιθ έρχετε και μας διακόπτει.

'' Συγγνώμη για την διακοπή, αλλά ο αδελφός σας πλησιάζει. '' Μας λέει και εμείς κοιταζόμαστε και κουνάμε τα κεφάλια μας.

'' Στα κανόνια όλοι! Κ.Σμιθ, στο τιμόνι. '' Διατάζω και βάζω το καπέλο μου, καθώς ανεβαίνω στα σκυνιά. Ο Κώστας βρίσκεται πίσω μου και εγώ κοιτώ το καράβι του Ζακ και του Τζακ να πλησιάζει.

'' Αδελφή μου! Χρόνια και ζαμάνια! Σχεδόν ένας χρόνος, έτσι; '' Λέει ο Ζακ, χαριτολογώντας, καθώς φτιάχνει το όπλο του και εγώ απλά τον κοιτώ, χωρίς να νιώθω ένα ακριβές συναίσθημα.

'' Ζακ. Δεν άλλαξες καθόλου, από ό,τι βλέπω. '' Λέω απλά, παρατηρώντας τον.

Παραμένει το ίδιο κάθαρμα που ήταν πάντα με το ίδιο αλαζονικό χαμόγελο. Αλλά αυτή τη φορά, υπάρχει μαι διαφορά. Ένας φόβος σκιάζει τα μάτια του και ας το κρύβει. Από μένα δε μπορεί...

'' Εσύ πάλι ναι. Η μητρότητα σου πάει. Και από ό,τι βλέπω, και ο Κώστας το έχει πάρει στα  σοβαρά τον ρόλο. '' Λέει, κοιτώντας μας με ένα αχνό χαμόγελο και για μια στιγμή πιστεύω ότι είναι αληθινό, μέχρι που τα χαρακτηριστικά του σκληρένουν πάλι.