Dusan Tadic 💙 ( Sunset 💛)

AVM

Amra yanıma yeğenlerim ise arka koltuklara oturdu.

Tabiki minik bebiş olan yeğenim -Hana- bebek koltuğunda oturuyordu.

Radyoyu açıp telefonumu bağladım. Ardından güzel bir şarkı açıp sesini açtım.

Arabayı hızlı hızlı sürdüm. Yaklaşık 15 dakika içerisinde AVM'ye gelmiştik.

Kapıyı açıp indim ve arabanın arka kapısını açtım. Bebek koltuğundan Hana'yı kucağıma aldım. Ardından bagajdaki bebek arabasını çıkarttım ve Hana'yı oturtup kemerini bağladım.

Diğer yeğenlerimi ise Amra almıştı.

AVM'ye yürüdük ve içeri girdik.

AVM'de gezerken oyuncak mağazası gördük.

E tabi benim biricik yeğenlerim durur mu ?
Tabiki durmadılar ve içeri koştular.

Amra bıkkınlıkla konuştu.

" Ah durun Tanrı aşkına. Mağaza kaçmıyor ya."

Bu haline gülmüştüm. Çok tatlı bir anneydi ve bu halleri beni kesinlikle güldürüyordu.

Amra'ya bakarken bebek arabasındaki Hana ise mağazaya gitmek istediğini belli eden sesler çıkardı ve parmağı ile içerideki oyuncakları gösterdi.

Amra derin nefes verirken ben gülme krizine girmiştim.

Gülmemi durdurup bebek arabasını mağazaya sürdüm.

Mağazaya girdik ve ben hâlâ Amra'ya gülüyordum.

" Gerçekten çıldıracağım. Sanki şu oyuncak mağazasına 2 dakika geç gelince mağaza kaçıyor."

Ben gülmeye devam ederken Amra da gülmeye başlamıştı. Fakat minik Hana'nın mırıltıları gülmemizi kesti.

" Amra baksana. Sanırım o da oyuncak istiyor."

Hana'ya baktı. Gözlerini kapatıp açtı. Sonra konuşmaya başladı.

" Aklıma onları buradan çekecek bir fikir geldi."
dedi ve sinsice gülümsedi.

Bense gülmüştüm. Bu fikrin çikolata şelalesi yemek olduğuna adım kadar emindim.

" Çocuklarrr."

Yanımıza geldiler.

" Diyorum ki acaba sizin şu çok sevdiğiniz çikolata şelalesini yemeye mi gitsek ?"

Hepsi birden bağırmıştı. ( çığlık atmıştı. )

" EVETTT."

Bu sefer ben konuştum.

" Hadi gidelimmm."

Yine koşmaya başladılar. Bizde bu hallerine gülüyorduk.

Tabiki minik Hana nereye gittiğimizi bilmiyordu ama çikolata şelalesini görünce eminim o da sevinecekti.

~ BÖLÜM SONU ~