SOULMATES a Harry Styles novel

Ms. Brightside

Geluk.Blijdschap.Vreugde.

Dit zijn drie emoties die op dit moment door mijn aderen stromen. Vooral voel ik een golf van trots. Trots op mijn prestaties van de afgelopen drie schooljaren. Maar nog trotser ben ik op mezelf en mijn doorzettingsvermogen. Ook al leek het starten van een eigen drugshandel of mijn debuut als stripteasedanseres op sommige momenten verleidelijk, heb ik toch gekozen voor een andere weg.

Vooral op de avonden dat ik dreigde te verdrinken in de golven van opdrachten, verslagen en tentamens die maar niet leken te stoppen. Vaak stond ik voor het studentenloket, met mijn verhaal in de aanslag, klaar met legitimatie, onderbouwing en argumenten om te stoppen met mijn studie Criminologie. Op die momenten overwoog ik serieus om de stad in te gaan, op zoek naar een bar waar ik mijn debuut als stripteasedanseres zou maken.

En vertrouw me, wanneer ik je dit vertel, het waren aardig wat mentale inzinkingen bij elkaar. Waarschijnlijk meer dan een lichaam en geest kunnen verdragen. Maar ik heb het doorstaan! 

Nu ik hier voor mijn spiegel sta, outfit na outfit passend, wetende dat het allemaal zal verdwijnen onder die veel te grote afstudeertoga, kan ik mijn geluk niet op. Ik ben blij dat tijdens elke mentale inzinking het vervloekte studentenloket gesloten was, en ik noodgedwongen moest terugkeren naar mijn volgende les.

Waar mijn beste vriendin Kathy ondertussen gewend was geraakt aan mijn late aankomst en me stond op te wachten met een troostende ice frappe, of in de winter met een warme chocolademelk met extra slagroom. Kathy en ik hadden namelijk al veel te vaak samen voor het studentenloket gestaan. 

Het is inmiddels twee uur 's nachts, en ik sta aan de rand van een soort van slapeloze oceaan, waar de golven van opwinding en spanning tegen de kust van mijn gedachten slaan. Morgen mag ik mijn diploma in handen nemen, als een kompas dat me naar nieuwe horizon leidt. Het is de dag waarop mijn leven zal veranderen, als een vlinder die uit zijn cocon komt, klaar om de eerste fladderende vleugels van de rest van mijn leven uit te spreiden. 

De stem van mijn moeder, echoënd in de deuropening, haalt me abrupt uit mijn gedachten terwijl ik voor de zoveelste keer de kreukels uit mijn jurk probeer te glad te strijken terwijl ik ernaar staar in mijn spiegelbeeld. 

Ik zie mijn moeder in de spiegel naar me toe lopen, haar tred vertraagt op het moment dat ik haar handen op mijn onderrug voel en de rits van mijn jurk zachtjes omhoog glijdt. Met een eenvoudige beweging drapeert ze mijn haar over mijn schouder. Haar liefdevolle ogen en de lachrimpels rondom haar mond werpen een warme blik via de spiegel, terwijl ze haar handen op beide schouders legt. Dat is voor mij het teken dat ik mijn onbewust ingehouden adem nu vrij kan laten gaan.

Vanuit mijn ooghoeken merk ik op hoe ze in de richting van mijn schoenenrek loopt. Als ze terugkomt, houdt ze een paar elegante hakken in haar hand. Met een stap keert ze terug naar haar positie achter me, en via de spiegel aanschouw ik hoe ze het paar hakken voor mijn voeten plaatst. Een zachte, doch veelzeggende blik wisselen we via de spiegel, en met een stille blik geeft zij me het vertrouwen om de hakken aan te trekken.

Tijdens het aantrekken van de hakken schieten er honderden gedachten door mijn hoofd. Ik herinner me het moment waarop ik deze hakken van mijn oma kreeg voor mijn zeventiende verjaardag, de uren die ik besteedde aan het leren lopen op deze schoenen terwijl ik rondjes door mijn kamer liep. Ik denk aan hoe teleurgesteld ik was toen de hak brak tijdens mijn laatste  schoolgala, maar ook hoe blij ik was toen mijn moeder dezelfde hak als verrassing liet maken. Al die gelukkige momenten die ik mocht ervaren in deze schoenen flitsen voorbij.

Met de hakken stevig aan voel ik een golf van herinneringen en emoties door me heen stromen. De reflectie in de spiegel laat niet alleen mijn uiterlijk zien, maar ook de reis die ik en deze schoenen hebben afgelegd. Het zijn niet zomaar hakken; het zijn tastbare stukjes van mijn verleden, een verhaal. Mijn verhaal.

Terwijl ik mijn blik op de spiegel richt, voel ik een stille dankbaarheid voor mijn oma, de lessen van doorzettingsvermogen die deze hakken mij laten zien. Ik herbeleef de dans door mijn kamer, de glinstering in mijn ogen tijdens gelukkige momenten, en zelfs de uitdagingen die werden overwonnen, ook wel het strompelen op nog maar een hak door de schoolgangen terwijl ik de tranen van mijn wangen probeerde te vegen. 

Met mijn moeder nog steeds achter mij ontmoete haar ogen de mijne in de spiegel. In die blik delen we een glimlach. Uit deze blik kunnen we allebei concluderen dat dit mijn outfit zal zijn voor mijn grote dag. Een indigokleurige cocktailjurk met de zilverkleurige hakken van mijn oma. De combinatie van kleur en de geschiedenis van de hakken geeft me een gevoel van zelfverzekerdheid en verbondenheid. Met deze outfit ben ik klaar om mijn afstudeer in te stappen en de volgende fase van mijn leven te omarmen.

Mijn moeder werpt me een laatste vertrouwde blik toe via de spiegel en drukt een kus op mijn slaap. Ze verlaat mijn slaapkamer en ik neem plaats op mijn bed, terwijl ik voorzichtig de bandjes van mijn hakken probeer los te peuteren. Opnieuw racen mijn gedachten met honderden kilometers per uur. Ik verwonder me over het feit dat mijn moeder en ik geen woorden nodig hebben om een betekenisvol gesprek te voeren.

De band wat ik samen met mijn moeder heb koester ik enorm en heb ik in mijn hart gesloten. In onze moeder-dochter relatie hebben we woorden niet altijd nodig, omdat het lijkt alsof we elkaars gedachten kunnen lezen. Haar blik spreekt boekdelen, en haar aanraking brengt mij troost zonder dat er een woord gesproken hoeft te worden. Samen hebben we gelachen, gehuild, en herinneringen gemaakt en gedeeld. 

Toen mijn vader vertrok, liet dat een groot gat achter in ons kleine gezin, we waren maar met z'n drieën en zo bleef er maar twee derde over. Het voelde als een soort van aardbeving die alles door elkaar schudde. Ik herinner me de dagen dat het voelde alsof de lucht gevuld was met verdriet en een soort leegte die maar niet wegging.

Zijn vertrek zorgde voor een soort verandering die ik niet helemaal begreep op mijn jonge leeftijd. Er waren voor mij toen geen duidelijke antwoorden, alleen maar vragen. Mijn moeder probeerde het verdriet te verbergen, maar ik kon het in haar ogen zien. In het midden van alle lange dagen en korte nachten gebeurden er iets bijzonders. 

Mijn moeder, als een soort held, stapte naar voren. Ze probeerde de pijn te verzachten en ons gezin bij elkaar te houden. Haar inspanningen maakten dat ik mij altijd geliefd en veilig heb gevoeld, zelfs als de wereld om ons heen heel onstabiel was.

Toen mijn vader wegging, voelden we verdriet, maar het bracht ook mijn moeder en mij dichterbij elkaar. We deelden meer, steunden elkaar, en ontdekten hoe sterk we samen kunnen zijn, ook al ontbrak er iemand in ons gezin. We werden sterker door wat we samen doorgingen.

Zijn afwezigheid voelt als een zware deken die ik met me meedraag, een herinnering aan wat er niet meer is maar wat wel had kunnen zijn. Soms kijk ik naar oude foto's en verlang ik naar de tijden waarin zijn aanwezigheid normaal was.

Op belangrijke momenten, zoals afstudeerdagen of verjaardagen, voel ik zijn afwezigheid meer. De vreugde wordt toch telkens overschaduwd door het stille gemis, wetende dat hij er niet is om het te vieren. 

Zeker op dagen zoals morgen.  Mijn diploma uitreiking.