HMF(Chanmin)

☄︎1☄︎

Selam,ben Seungmin. Bu kadar. Ben sadece Seungmin'im. Ne anlatılıcak bi dış görünüşüm, ne anlatılıcak bi kişiliğim, ne anlatılıcak bi yeteneğim, ne anlatılıcak bi geçmişim.

Anlatılacak hiçbir şeyim yoktu.

Ben sadece Seungmin'dim.

Bu zamana kadar sadece güvendiğim 2 kişi vardı. Biri annem,diğeri ise kuzenim.

Biri toprağın altında

Diğeri ise şuan yanımda,benim gibi betonun üstünde oturuyordu

Kuzenim Yeji, baskıcı bir ailesi var. Daha doğrusu evde Yeji'nin olup olmadığını bilmiyorlar. Yeji'nin kardeşi Wonyoung. Ne yalan söyleyeyim,ne ben ne de Yeji kardeşini sevmiyordu çünkü Yeji'ye göstermedikleri tüm sevgiyi Wonyoung'a gösteriyorlardı.

Daha doğrusu bunu sadece Yeji'nin babası yapıyordu.

Wonyoung'un istediğini yapmazsanız ağlayarak babasına Yeji'yi şikayet eder,daha sonrasında ya Yeji'ye bağırıp azarlardı,veya sokağa atıp birkaç gün eve almazdı.

O birkaç gün Yeji'ninde bizden başka kimsesi olmadığı için bize gelirdi,o birkaç gün benim için cennet olurdu çünkü Yeji bizdeyken babam bana birşey yapmıyordu.

Tabi Yeji gittikten hemen sonra beni 'zevk oyuncağı' gibi kullanıyordu..

Yeji de evden atılmasına pek üzülmüyordu çünkü benim yanıma da gelmek istiyordu. Hatta bazen evden atılmak için Wonyoung'u bilerek ağlatırdı

Yeji ile kardeş gibiydik. Aramızda sadece 4 ay 4 gün vardı. Birbirimize bi sözümüz vardı,her sene doğum günümüzde birbirimize fotoğraflarımızı çerçeve yapıp yanınada bir not yazıp veriyorduk. Bazen komik,bazen güzel fotoğraflarımız olabiliyordu ama hepsini çok begeniyorduk..

"Seungmin,artık gitsek mi?"

Şuan annemin mezarlığındaydık. Yeji de annemi çok severdi. Bende öyle. Yeji'yle beni hep yan yana getirmeye çalışırdı. Birlikte büyüyelim isterdi.

Biz birlikte büyüdük büyümesine ama o bizi görmedi

"Daha konuşmadım ama"

Bazen bi çocuk gibi davranabiliyordum ama elimde olan birşey değildi. Aynı şekilde Yeji de öyleydi çünkü ikimizde çocukluğumuzu yaşayamamıştık. Yaşıtlarımız bizi aşağıya oyun oynamaya çağırırken Yeji ile ben acaba bu akşam ailelerimiz bize birşey yapar mı diye düşünüyorduk. Bu konuda birbirimizi çok iyi anlardık.

Ve şöyle birseyde vardı. Birimiz çocuk gibi davrandığında, sanki çok büyük biriymisiz gibi cevap verirdik. Çocuk gibi hissedelim diye.

"Peki o zaman ben arabada seni bekleyeyim sende yengemle konuş gel,olur mu?"

"Arabaya gitmesen?"

Yeji'yi kaybetmekten çok fazla korkuyordum. Aynı şeyleri oda bana karşı aynı hissediyordu. Benim yerimde şuan Yeji olsaydı oda benim arabaya geçmemi istemezdi. Gözlerimin önünde olmasa içim rahat etmezdi

"Tamam o zaman,seni şurada beklicem"

Önümüzdeki ağacı göstererek sırıttı

"Tamam o zaman orada bekle"

Yeji hızla kalkıp agacın yanına gittiği zaman bende konuşmaya başladım.

"Annem"

Cevap yok