Bir ormandaydım. Sadece bağırarak koşuyordum. Annemin sesini az çok duyabiliyordum ve ona ulaşmaya çalışıyordum.
karşıma babamın çıkmasını düşünmüyodum. Bir anda karşıma çıktığı icin yere düşmüştüm. Yerdeyken geriye dogru gitmeye çalışıyordum. Ayaga kalkıcak gücüm yoktu.
Babam bir yandan sadece tek bir cümleyi tekrar ediyordu "Senin suçundu"
Annem bir yandan sadece tek bir cümleyi tekrar ediyordu "Senin suçun değildi"
Annemin sesi yavaş yavaş kısılmaya başlıyordu. O güzel sesini net bir sekilde duyamıyordum
Babamın sesi daha çok yükseliyordu. O iğrenç sesini net bir şekilde duyabiliyordum.
Son söyledigi sey ise "Uzun zaman oldu Seungmin. Baban seni özledi hadi eve gel"
***
"SEUNGMİN UYAN ARTIK"
Bir hışımla gözlerimi açmış, uzandığım yerden kalkmıştım. Kulagımdan gelen sesler susmuyordu
Senin suçundu, senin suçundu..
"Benim suçumdu"
Nefes almakta zorlanıyordum fakat suan umrumda degildi. İki elimi de kulaklarıma götürüp bacaklarımı kendime çektim
"Benim suçumdu, benim suçumdu"
Yeji'nin bana ilaçlarımla su uzattığını görür gibi olmuştum fakat şuan umrumda olan sey sadece duydugum seslerin gitmesiydi.
"Hayır, benim suçum değildi.."
"Babamın suçuydu benim değil"
"susun"
En son dayanamayıp biranda ayaga kalkıp haykırmaya başlamıştım.
"SUSUN BENİM SUÇUM DEGİLDİ SUSUN ARTIK"
bir yandan kulaklarımı kapatıp bir yandan haykırıyordum. En son beni kendime getiren Hyunjin'in omuzlarımdan tutup kendine döndürmesi oldu.
"Sakin, sakin ol.. Seungmin biz yanındayız sakin"
O an arkasında bir elinde su bir elinde ilaçlarım olan, gözleri ağlamaktan kızarmış Yeji yi görünce kendimi yere bırakıp nefes almaya çalışmak yerine hüngür hüngür ağlamıştım.
Yeji yanıma gelip ilaç ve suyu bana uzatınca çok fazla nefessiz kaldığımı hissetmiştim. Fazla beklemeden ilacı alıp içtim ve yerde birkaç dakika boyunca oturdum.
"Seung, senin suçun degil"
Yeji konuşunca ona dönmüştüm. Gözlerindeki ifade güven vericiydi ama kabullenemiyordum.
Annem çok hastalanmıştı. Babam tüm parasını alkole harcıyordu, parası olsa bile bize vermiyordu. Bu yüzden hep okuldan erken çıkar, babamdan gizli bir kafede çalışır ve anneme ilaç alırdım. Tabi ilaçları bir süre sonra babam gördü ve anneme de bana da şiddet uygulamıştı.
O günden önce aslında annemin durumu iyiye gidiyordu ama artık ilaç alamadığım için yine durumu kötüleşti ve vefat etti..
Daha iyi saklamam gerekirdi o ilaçları..
"Saklayamadım"
"Hayır saklayabilmiştin."
"İyi bakamamıştım"
"Kendinden bile iyi bakmıştın"
"O adamdan koruyamadım"
"Çok uzun süre koruyabildin"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HMF(Chanmin)
Ficción GeneralSeungmin, psikolojik sorunları olan birisi, Bu zamana kadar annesi ve kuzeni dışında hiçkimse ona destek çıkmamıştır. Fakat Seul'de tanıştığı 7 çocuk özellikle Chan, hep Seungmin'e destek çıkmıştır. Seungmin tam iyileşti demişken o günden sonra herş...
