Ugali ko ng mamuhay ng malayo sa pamilya ko. Hindi dahil sa may sama ako ng loob sadyang mas gusto ko lang talagang maging independent. Right now, I'm checking in sa isang hotel somewhere dito sa makati. By the way I'm Yeena Santos. I'm a call center agent.
Papasok na ako ngayon sa trabaho, since sa gabi ang work ko, palaging umaga na ako nakakauwi sa Hotel.
Isang araw, ng pauwi ako, muntikan na akong ma struck ng car sa pagtawid ko, I was so lucky to be saved by someone. Hinila niya ako papunta sa kanya dahilan para matumba kaming dalawa.
"Are you alright miss?" tanong nung lalaking sumagip sa akin.
"Yes! Thanks to you." sagot ko sakanya. Tinayo niya naman ako, yung mga tao nagtatanong kung ok lang daw ba ako. Yung muntikan namang makabangga sa akin, nandun din, gusto akong dalhin sa hospital pero I insisted.
"No I'm ok na po." sabi ko dun sa ale na muntik makabangga sa akin.
"Sure ka ba hija? Next time wag kang tatawid pag hindi pa red light ha." sabi niya sa akin.
"Ahmm. opo, sorry po." sagot ko naman sakanya. Nang ma settle na ang lahat, nag alisan na rin naman yung mga nagkukumpulang tao. Tuminigin ako sa paligid, wala na yung lalaking sumagip sa akin. Sayang nga eh, gusto ko sana ulit mag thank you.
Naglakad naman na ako papunta sa Hotel, 9 am na kaya mataas na ang sikat ng araw. I hardly notice, someone's following me. You may say I'm O.A. pero instinct na nagsasabi sa akin. Tumigil ako sa paglalakad at lumingon. All I can see are people walking side ways. Nang wala naman akong makita, naglakad na lang ako ulit.
And that time, I'm quite sure, someone is really following me. Lumingon naman ako bigla para mahuli siya. And BINGO! ! ! O_O I really wasn't expecting to see him. As in H-I-M.
The one who saved me awhile ago. Tumigil din siya sa paglalakad. I approached him naman.
"Ahhmmm. Thanks ulit for saving me back there. I was looking for you sana kanina, kaso bigla kang nawala." (ako)
"Your welcome." sagot lang niya.
*silence*
*silence*
"So ahhhmmm. Una na ako. Thanks ulit." tsaka ako nag wave sakanya at siya naman nakatayo pa rin doon. He's kind of weird. . . . . . . . . But I owe him my life.
Naglalakad na naman ako, medyo malapit na rin naman ako sa Hotel, I just have this weird feeling again na someone is still following me, and it's quite annoying lang kasi. Lumingon ako for the third time. . . . . And guess what. . . . . . .It's him. *sigh*
"Ahhhmmm. You know what. . . . . Your too annoying na. Yes, I owe you my life and nag thank you na ako, do you want a reward for that?" inis kong sabi
sakanya.
"No." nice. I was really expecting na mahaba-haba ang statement niya. *sigh*
"Then why are you following me?" (ako)
"Miss. I'm not following you, nagkataon lang na pareho tayo ng direction na pupuntahan. Sorry if I'm annoying you. Mauuna na lang ako maglakad." (him)
That was so awkward. >/////< Really. *sigh* At yun nga nauna na siyang maglakad. Nakakahiya mga pinagsasabi ko sakanya. >/////< Feeling ashamed of what I've done, I continued walking. . . . Pasulyap-sulyap lang ako kung san ba ang punta niya. Nagulat na lang ako ng pumasok siya sa hotel na tinutuluyan ko.
And what's more shocking? He's room is just next to me. Nakita ko kasi siyang pumasok sa room niya. O.O
The next day, I was planning to say sorry sakanya, pero tagal ko ng nag-aantay wala pa ring lumalabas sa room niya. Pag dating ng gabi, papasok na ako sa work. Madami-dami rin naman akong nakakasabay sa paglalakad kaya hindi naman ako masyadong natatakot. When I was about to cross the street.
"Miss holdap to." Nagulat naman ako tumingin ako sa likuran ko at may nakatutok na kutsilyo sa akin.
"Akin na lahat ng pera mo." *sigh* Anak cguro ako ng kamalasan. Palagi nalang akong na fa'face sa ganitong sitwasyon.
"C-cge po. Te--teka lang." (ako) Kinukuha ko na yung pera sa bag ko ng may biglang sumuntok doon sa holdaper. Nawalan ng malay yung holdaper kaya nakahinga naman ako ng maluwag. Pero ang nakakagulat lang talaga . . . . . .
Siya ulit ang nag ligtas sa akin. "Sa--salamat ulit." (ako) "wala yun." (sagot naman niya) Ganon pa rin ang suot niya, naka jacket siyang black at naka pants. Yung buhok niya nakataas lang.
Maraming beses na niya akong nailigtas, hindi ko lang talaga maintindihan eh, sa tuwing may mangyayari sa akin, palagi siyang nandyan.
Isang araw sa Hotel. Nagkatagpo din kami sa lounge. "Hey! Good morning." (ako) "Morning" sagot naman niya.
"Ahhmm. Ngayon lang ata kita nakitang lumabas, I mean lumabas dito sa Hotel. By the way, hindi pa pala natin kilala ang isa't-isa. I'm Yeena. Ikaw?" (ako)
"Zackery." sagot naman niya. Ganun pa din siya. Matipid mag salita.
"Ahhmm, anywayz, tara dun sa dinind area ng Hotel, libre kita ng food." (ako) Pagyayaya ko sakanya.
"Sorry, kaw na lang." Tsaka na siya naglakad palabas ng Hotel. Weird talaga siya kung tutuusin. He's still wearing the same suit he is wearing the other day.
*night*
Nag re-ready na ako sa pag pasok sa work, ng may marinig akong mga nag-uusap sa labas. Lumabas naman ako.
"Cge na, pakilinisan na yan." isa sa mga staff ng hotel.
"Ahhhmm. excuse me po. Umalis na ba yung nag check-in sa room na yan?" tanong ko sakanya.
"Check-in? Miss walang naka check-in sa room na to."
Bigla akong nakaramdam ng takot sa narinig ko. Natulala ako, nanlamig ang katawan ko. Hanggang ngayon hindi ko pa rin ma absorb yung sinabi nung babae. Pumasok ako sa room ko na gulat pa din at wala sa sarili. Anong ibig sabihin ng babaeng yun..... Ng hindi ko na matagalan, bumaba ako sa ground floor para magtanong.
"Excuse me." sabi ko dun sa staff.
"Yes mam? Is their a problem?" tanong naman niya sa akin.
"Ahhm. Just want to ask, may naka check-in ba dun sa katabi kung room. Ahmm. room 206." (ako)
"Oh, wait mam, check ko lang po." (staff)
after a minute.
"Mam, apparently wala pong naka check in dun sa room 207." (staff) O.O Nagulat naman ako dun sa sinabi niya. Hindi talaga ako makapaniwala. Hindi ko talaga maintindihan. . . . . . . . . Hindi ako mapakali. . . . . Umakyat na ulit ako papunta sa room ko. Ng may makasalubong naman akong staff ng Hotel.
"Excuse me!" (ako) Napatigil naman siya sa paglalakad.
"Yes mam?" (staff)
"May nakikita ka ba ditong lalaking palaging naka jacket ng black at black pants. Ahhmm yung buhok niya nakataas tsaka medyo pale ang skin." (ako)
"Hmmm.. . Wala po akong matandaan mam eh. Dami rin po kasing nag che'check in dito kaya di ko yun matatandaan." (staff)
"Ahhhmmm. Yung name niya ay Zackery! Hindi ko alam yung apelyido eh." (ako) Nabakas ko naman sa mukha niya ang pagkagulat.
"Ahhhmm. may problema ba?" (ako)
"Ma'am kasi....." nahalata ko sa mukha niya ang pagkabalisa.
"Ano?! You know Zackery??" (ako) malakas kung pagkakasabi. Bigla naman niya akong hinila doon sa stairs ng Hotel.
"Shhh.. ma'am hinaan niyo lang po ang boses niyo, mapapagalitan ako pag may nakarinig nun." (ako) bigla akong nalito sa sinabi niya.
"ha?? Why?!" (ako) "ano kasi ma'am. Hindi ko po pwedeng sabihin eh. Mapapagalitan ako." (staff)
"Don't worry hindi kita isusumbong, tsaka walang makakaalam ng pag-uusap nating ito. Sabihin mo naman sa akin oh." (ako) Pagmamakaawa ko sakanya.
"Cge ma'am pero, promise mo sa atin lang to." (staff) "OO! Promise." (ako) With the promise sign.
"Ma'am kasi. . . . . . ."hininaan niya bigla ang boses niya. "May nag suicide na po sa Hotel na ito ma'am." (staff) Nagulat naman ako sa sinabi niya.
"And? Anong connection dun ni Zackery?!" tanong ko sakanya. "Ma'am ang pangalan po ng nag suicide na yun ay Zackery at yung pagkaka describe mo po sakanya ay parehong-pareho sa katauhan nun. Matagal na rin po ang aksidenteng yun, sa katunayan, 2 years na rin ng mamatay siya. At simula nun nanahimik lahat ng staff dito sa Hotel, kasi masisira ang reputation ng Hotel na to. Naka check-in siya sa room 207 nun, nakita na lang po ng isang staff na tumalon siya sa bintana ng room niya. Marami pong nagsasabi na nagpaparamdam daw po ang kaluluwa niya. Kaya nga po wala gustong mag check-in sa room na yan. Pero since matagal na rin naman po iyon, nakalimutan na rin ng mga tao." (staff)
O_O Nagulat ako sa mga sinabi niya, nanlamig ang buong katawan ko, hindi ko alam kung matatakot ako. . . . . . .
"Ma'am alis na po ako." sabi niya sa akin ng may nakita siyang parating na staff.
Naiwan lang ako dung nakatayo. . . . . Hindi ko maigalaw ang katawan ko. . . . . . . . . . Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. . . . . . . . .
Kinakabahan ako. . . . . . Pinagpapawisan at bigla na lang nanginig ang buong katawan ko.
kailangan ko bang matakot sa natuklasan ko?
Kailangan ko bang mabalisa sa mga narinig ko?
Dapat bang katakutan ko ang taong yun?
Kung siya ang natatanging lalaking tagapagligtas kong . . . . . . . . . . . . . . . .
"MULTO."
*END*
BINABASA MO ANG
SHORT GHOST STORIES
TerrorMatatakutin ka ba? Pwes hindi ito ang libro na dapat mong binabasa... Binalaan na kita kaya wag mo akong sisisihin kung paggising mo isang araw, may iba ka na palang kasama...
