Güller nehayet, Elmara müraciet etdi.
- Hekim dedi ki, eger esebleşmese, fikir- zad elemese, tezlikle sağlacaq. ( O, gözleri açılacaq demek istese de, cesaret etmedi).
Elmar ona cavab vermedi, sabah konsevatoriyada dersi olub- olmadiğını soruşdu. Güller, qelbini parçalayan ağrıları boğmaq isteyirmiş kimi, dodaqlarini sıxıb bir neçe saniye susdu. Sonra:
-Var, -deye cavab verdi,- ancaq getmeyeceyem. Men derslerle müntezem etmesem de olar.
Elmar heyat yoldasini etibarina her ne qeder emin olsa da, indi xudpesend bir şey hiss etdi ve bu, heysiyyetine toxund. O, soyuq bir laqeyidliyine:
-Dersi buraxmağın ne menası var. Güller?
-dedi:
Güller bununla onun ne demek istediyini anladı. İncimiş ve heyacanlı sesle:
-Niye ele deyirsen. Elmar! -dedi-Senin üçün menası olmasa da, menim üçün var, her kese öz istediyi eziz deyilmi? Bir de ki, sen evveller mene bele sözler demedin.
İndi ne üçün...
Göz yaşları onun cümlesini tamamlamağa qoymadı. Elmar mülayim sesle:
-Niye nciyirsen, Güller?- dedi-Bir saat bundan qabağa qeder menim üçün yene de ümid qığılcımı var idi. Bu axşamdan o da söndü.
