LIFE GOES ON

(2)

Selamlarr

Yeni bir düzenlenmiş bölüm ile karşınızdayımmm

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayınn

Keyifli okumalarr:)))
♡

☆

Metrelerce yükseklikte, şehir ayakları altındaydı.
Bir kaç dakika orada öylece oturmuştu.
Son anlarının tadını çıkarıyordu.

"Yanına geleceğim baba.."

Yüzünde buruk bir tebessüm peydaylanırken, bir kaç göz yaşı daha süzüldü yanaklarına.
Ardından son bir cesaret nefesi çekti içine..

Buraya kadardı, atacaktı kendini.

Ellerinden destek alıp kendini korkuluktan aşağı atmak üzere ileriye doğru kaydı genç çocuk...

☆

☆

☆

Yazardan~

Bedenini aşağıya atmak üzere ileriye doğru atıldığında, bir anda kapüşonundan tutulup geriye doğru çekilmesiyle birlikte, neye uğradığını şaşırmış ve gerisin geriye yere genç çocuk.

Şaşkınca gözleri açılırken, ağzından ufak bir çığlık gitar etmişti, o anki korkuyla.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen!?"

Duyduğu kalın ve ürkütücü ses, kendisini azarlamaya başlarken, korkuyla içi titremişti çocuğun.
Gergince arkasına bakıp, kendisini sertçe geriye çekip aşağı atlamasına engel olan kişiyi görmek istemişti.
Eli hâlâ kapüşonundaki sert tutuşunu koruyordu.

Kafasinı kaldırdığında göz göze geldiği esmer adam, çatık kaşlarıyla birlikte ürkütücü bakışları kendisine atarken, dolu gözleriyle adama bakmaya başladı.
Korkmuştu..

"Ben.. bir şey yapmıyordum."

Korkusu yüzünden kısık sesi ve çekine çekine konuştuğunda, adamın kendisini duyduğundan bile emin değildi.
Sesi öyle titremişti ki, karşısındaki adamın bakışları mümkünmüş gibi daha da sertleşmişti.

Genç çocuğu yakalarından sertçe kavrarken, tek hamlede ayağa kaldırmış ve hiddetle bağırmaya başlamıştı.

"Kimi kandırıyorsun!? Az daha geç gelsem yetişemeyecektim, aşağıya atlayacaktın! Seni aptal! Nasıl yapabilirsin? Nasıl kıyabilirsin canına!?"

Jungkook adamın bağırışıyla birlikte daha da korkarken, olduğu yerde olabildiğince küçülmüştü.
Bir yandan da tek ayağı üzerinde, dengede durmaya çalışıyordu.
Neyse ki, kendisini sıkıca yakalarından tutan adam sayesinde ayakta kalmayı başarıyordu.
Tutmasa kesinlikle yere düşeceğinden emindi.
Titreyen elleri adamın kollarından destek alıyordu.

Esmer adam, genç çocuğun durumunu fark ettiğinde, daha fazla ona bağırmak yerine, kolundan tutmuş ve yavaşça sandalyesine oturtmuştu çocuğu.

Sakinleşmek için derin bir nefes alırken, dilini bir tur dudakları üzerinde gezdirmiş ve birkaç saniye başını önüne eğen ve üşüyormuşcasına titreyen çocuğu süzmüştü.

Daha sonra ise dizlerini kırarak yavaşça yere eğilmiş ve ellerini tekerlekli sandalyenin koçaklarına yaslayarak dengede durmuştu.
Bu sayede genç çocukla göz göze gelirken, biraz daha sakin tutmaya çalıştığı sesiyle konuşmuştu.