Sanki bi uçurum var önümde,uzun sonu olmayan.
Uçurumun yarısına gelmişim,harap haldeyim,her düşüşümde bir kayaya çarpıyorum,ama yine de tutunuyorum.
Alt tarafta kimse yok,uzerimdekiler ellerime bakmakla meshuplar.
Ustumdekilerden bazıları ellerini uzatıyorlar, tutuyorum, beni aşağı itiyorlar.
Bi şekilde toparlaniyorum.
Bi çiçek görüyorum. Dokunsam yaralarım iyileşecek gibi. Tüm çabamı harcıyorum dokunuyorum o çiçeğe.
Dokunana kadar yara alıyorum,dokunuyorum iyilesecegim diyorum,çiçek elimde yara yapıyor.
Tutunamiyorum bidaha.
Çarpa çarpa düşüyorum. Canım yanıyor .
Asla dinmiyor...
