MAGLARO TAYO NG BAHAY-BAHAYAN

CHAPTER 2

WARNING! R+18
read at your own risk.

Hindi ko magawang makawala sa mga bisig niya. Masyado siyang malakas at pursigido sa ginagawa niyang panghahalay sa akin. Wala akong ibang magawa kun 'di ang umiyak. Patuloy pa rin ang kanyang pagmumulistya sa musmos kong katawan. Nakita ko ang paghubad niya ng kanyang damit, kaya bahagya akong nakahinga ng maluwag.

"Shhh.. Sandali lang 'to, maya-maya ay makakauwi ka na rin," saad niya at hinawakan na namam ang aking masilang pang-itaas.

Sa isang hindi ko malamang dahilan ay bigla itong dumausdos ng tumba. Doon ko lang nakita ang sibat na nakatusok sa kanyang likuran noong tuluyan siyang bumagsak. Nakita ko si Agnes na nakangiti sa akin. Siya ang tumusok sa likod ng lalaki. Hindi ko alam na nakasunod pala siya sa amin. Agad niya akong kinalagan at ibinigay ang aking mga damit. Mabilis ko iyong isinuot at nagpasalamat sa baliw. Pinunasan ko ang aking mga mata dahil sa mga bakas ng mga luha ko kanina.

Hindi paman kami tuluyang nakalabas sa kubong iyon noong biglang tumayo ang lalaki at binali ang sibat sa kanyang likuran. Nilingon ko siya at agad akong napatulala sa kinuha niyang malaking itak. Hinila ako ni Agnes noong mapansin niya akong nakatigil. Bumalik ako sa katinuan at nagpatuloy sa pagtakbo. Nauna si Agnes sa akin dahil mabilis siyang tumakbo. Nililingon-lingon niya rin ako paminsan-minsan.

Patuloy lang ang aming pagtakbo kahit hindi ko naman alam kung saan kami pupunta. Pero tiyak ako na malayo-layo na rin kami sa kubong iyon. At sa palagay ko hindi na kami maaabutan ng lalaking iyon. Nakaramdam ako ng hingal kaya tumigil ako sa isang malaking puno. Tinawag ko si Agnes na mukhang naiintindihan naman niya ang ibig kong ipahiwatig. Agad din siyang tumigil at lumapit sa akin. Ramdam ko ang takot niya sa mata at pagod sa pagtakbo. Halos habulin namin ang aming hininga sa hingal.

Wala pa ngang isang minuto ang aming pagtigil nang makarinig kami ng mga tahol ng mga aso. Mukhang mababangis ito na handang lumapa. Papunta iyon sa kinaruruonan namin ni Agnes. Kahit hindi man magsalita si Agnes ay ramdam ko ang pag-alala niya sa mga paparating na mga aso. Kaya hinawakan niyang muli ang aking mga kamay at hinila patakbo. Alam kong pagod siya at ako rin, pero walang dahilan para hindi kami magpatuloy sa pagtakbo.

Ang mga asong naririnig namin ay patuloy pa ring sumusunod sa amin. Para silang nakatali at may kung sinong humahawak sa kanila. Mabilis naming tinakbo ang masukal na gubat kahit alam naming walang kasiguraduhan kung makakaligtas pa kami sa kamay ng humahabol sa amin. Sa hindi ko inaasahan ay biglang bumulusok kami pababa ni Agnes. Isang hukay na lagpas tao ang aming napuntahan. Nanakit ang mga binti ko sa pagkahulog na iyon. Napansin ko si Agnes na tila ay hindi na gumagalaw. Kinapa ko siya dahil medyo madilim ang paligid. May nahipo akong likido sa kanyang katawan. Noong ituon ko sa bandang maliwanag ay kulay pula iyon. Umiyak na naman ako dahil sa natamo namin. Hindi na nagsasalita si Agnes. Puno ng dugo ang kanyang katawan. Dahil siguro iyon sa iilang buting basag na nakakalat sa aming binagsakan. Nakaramdam ako ng hapdi sa iilang parti ng aking paa. Siguro ay nasugatan rin ako. Labis akong nangamba sa ingay ng mga asong paparating samin.

"Akalain mo nahulog kayo sa patibong ko na para sana sa baboy ramo," saad ng lalaki sa itaas ng hukay.

"Parang awa mo na po, pauwiin mo na kami," umiiyak na pagmamakaawa ko.

"Sa tingin mo gano'n lang kadali 'yun? Matapos akong tusukin ng baliw na 'yan sa likod, pakakawalan ko lang kayo ng ganoon?"

Una niyang kinuha si Agnes na tumutulo ang mga dugo sa katawan, at agad din naman niya akong sinunod. Tinali niya kami sa magkabilaan ng isang kawayan at pinasan pauwi sa kanyang kubo.

Pagkarating sa kanyang bahay ay agad niya akong binagsak sa kanyang higaan. Si Agnes naman ay hindi niya tinanggal sa kawayan. Binuhat niya ito at dinala sa bagang nakasiga sa kanyang bakuran.

"Ayan, diyan ka muna. Maya-maya ay isa kanang lechong tao," wika niya sabay halakhak ng malakas.

Bumalik siya sa loob at tumungo sa akin. Tumabi siya at hinawi ang buhok kong nakatabon sa mukha ko. Nanginginig ako sa kaba sa mga susunod pa niyang gagawin.

"'Yan ang mga gusto ko, wala pang karanasan. Preska pa." Inamoy-amoy niya ang aking buhok sabay himas ng aking katawan.

"'Wa-wag, po," nanginginig kong wari.

"Alam mo bang ako ang pumatay sa aso mo? Masyado kasi siyang maingay, eh. Kaya tinaga ko ang ulo niya." Sabay tawa niya.

"Ako rin ang responsable sa mga kaliwa't kanang mga dalagitang nawawala. Alam mo ba kung ano ang ginagawa ko sa kanila? Kinakain ko sila ng buhay pagkatapos ko silang pagsawahan, at gano'n din ang mangyayari sa 'yo!" Humalakhak ito na parang demonyo na labis na nagbibigay sa akin ng matinding takot.

To be continued...