GÜMÜŞ AY IŞIĞINDA

Alastor'un Oyunları

Efnan'ın kalbi göğsünde gümbürdüyordu. Adamın sözleri zihninde yankılanıyordu. Güvensizlik ve korku içinde boğuşuyordu. Bu adama güvenmiyordu, ama aynı zamanda ona ihtiyacı olduğunu da biliyordu. Dışarıdaki dünya hakkında hiçbir şey bilmiyordu ve tek başına hayatta kalıp kalamayacağını da bilmiyordu.

Adam bir adım daha yaklaştı, Efnan geri çekildi. Arkası duvara yaslandı, daha fazla geri gidecek yeri kalmamıştı. Adamın soğuk nefesi yüzüne değdi.

Adamın eli Efnanın saçlarına gitti, saçının öne gelen kısmını elinin arasına alıp kulağının arkasına attı. Efnan adamın her hareketinde irkiliyordu

" Adın ne "

Diye sordu Efnan meraklı gözlerle

"Bir adım yok"

Efnan, adamın buz gibi bakışları altında donup kalmıştı. Kalbi göğsünde gümbürdüyordu. Adamın dudaklarından dökülen kelimeler zihninde yankılanıyordu.

"Adım yok."

Bu basit cevap, Efnan'ın kafasını daha da karıştırmıştı. Adı olmayan bir adam mı vardı? Bu nasıl olabilirdi? Adamın kim olduğunu, ne istediğini ve onu neden kurtardığını anlamaya çalışıyordu.

Adamın eli hala Efnan'ın saçındaydı. Parmaklarının soğukluğu tenine işliyordu. Efnan, adamın ona zarar vereceğinden korkuyordu. Ama aynı zamanda, onu kurtaran bu adama karşı bir minnettarlık duygusu da hissediyordu.

"Neden beni kurtardın?" diye sordu Efnan, tekrar ve tekrar aynı soruyu sorduğunu fark etmemişti

Adamın bakışları Efnan'ın gözlerinden ayrılmadı.

"Çünkü sen seçilmiş olandın,"

dedi.

"Özenle seçilmiş kişilerin ruhlarını almayı severim."

Efnan'ın kanı dondu. Adamın ne demek istediğini anladı. Onu öldürmek istiyordu. Korku tüm bedenini sardı.

Efnan, adamın kahkahası ile daha çok titremeye başladı.

"Sakin ol, sadece şaka yaptım," dedi adam gülmesini durduramıyordu.

Efnan, adama öfkeyle baktı. Bu adamla oynamak için mi buradaydı? Onunla dalga geçmek için mi?

"Benimle oyun oynama," dedi Efnan titreyen bir sesle.

Kızın dik başlığı adamın dikkatini çekmişti titreyen sesine rağmen karşısında çok güçlü duruyordu.

"Adım Alastor"

Dedi adam

"Adının olmadığını söylemistin"

Dedi efnan

"Yalan söylüyordum"

Efnan, Alastor'un sözlerini anlamak için çabaladı. Neden yalan söylemişti? Bu adamın gerçekte kim olduğunu ve ondan ne istediğini anlamaya çalışıyordu.

Alastor, Efnan'ın bakışlarını fark etti ve soğuk bir gülümsemeyle konuştu.

"Her şeyin bir sırası var, küçük Efnan. Zamanla her şeyi öğreneceksin."

Efnan, Alastor'un sözlerinden hoşlanmamıştı. Bu adamın ona karşı üstün bir tavrı vardı ve bu durum Efnan'ı sinirlendiriyordu.

"Ben küçük bir kız değilim,"

dedi Efnan dik bir sesle.

"Kendi ayakları üzerinde durabilen bir yetişkinim."

Alastor, Efnan'ın cesaretine şaşırmış gibiydi. Kaşlarını kaldırdı ve

"Öyle mi?"

dedi.

"O zaman bana göster bakalım ne kadar güçlüsün."

Efnan, Alastor'un ne demek istediğini anlamadı. "Ne yapmamı istiyorsun?" diye sordu.

Alastor, Efnan'a yaklaştı ve kulağına fısıldadı.

"Bana karşı koy. Gücünü bana göster."

Efnan, Alastor'un sözlerinden ürperdi. Bu adamdan korkuyordu, ama aynı zamanda ona karşı bir meydan okuma duygusu da hissediyordu. Bir an duraksadı ve sonra tüm cesaretini toplayarak Alastor'un göğsüne itti.

Efnan'ın eli Alastor'un göğsüne değdiği anda, bir elektrik akımı tüm bedenini sardı. Acı ve şaşkınlıkla geri çekildi. Alastor, Efnan'a soğuk bir bakışla baktı.

"Bu kadar mı?"

diye sordu alaycı bir sesle.

"Gücün bu kadarcıksa, pek de etkileyici değil."

Efnan öfkeden kudurdu. Tekrar Alastor'a doğru atıldı ve bu sefer tüm gücüyle ona vurdu. Alastor yine yerinden kıpırdamadı. Efnan'ın yumrukları sanki bir duvara çarpıyor gibiydi.

"Boşuna uğraşıyorsun,"

dedi Alastor.

"Ben senden çok daha güçlüyüm. Beni yenmek imkansız."

Efnan pes etmek niyetinde değildi. Alastor'a tekrar ve tekrar saldırdı, ancak her seferinde başarısız oldu. Alastor, Efnan'ın her hamlesini kolayca savuşturuyordu.

Efnan, yorgunluk ve bitkinlik içinde yere çöktü. Göz kapakları kapanmak üzereydi. Alastor ile olan savaşı onu tüketmişti. Hem bedenen hem de ruhen yorgundu.

"Yoruldum,"

diye fısıldadı Efnan titreyen bir sesle.

"Artık devam edemem."

Alastor, Efnan'a acımasız bir bakışla baktı.

"Zayıfsın,"

dedi alaycı bir sesle.

"Bir kahramandan çok, zavallı bir kuzuya benziyorsun."

Efnan, Alastor'un sözlerine öfkelendi, ancak öfkesi onu daha da yorgun hissettirdi. Gözlerinin önünde karanlık noktalar uçuşmaya başladı.

"Yarın kaldığın yerden devam edersin küçük,"

dedi Alastor.

"Şimdi uyku saatin."

Efnan sinirle Alastor'a baktı. Hiçbir şey yapamayacağını bilse de, pes etmek istemiyordu.

Alastor, Efnan'ın omuzlarından sıkıca tutarak onu odanın önüne sürükledi. Efnan, Alastor'un soğuk ve sert ellerinin etkisinde adeta bir kukla gibiydi. Karşı koymaya çalıştı, ama nafile. Alastor'un gücü karşısında aciz kalmıştı.

Odanın önüne geldiklerinde Alastor kapıyı açtı ve Efnani hafifçe odaya doğru ittirdi

Ardından Alastor'da içeri girdi, efnan şaşkınca etrafa bakıyordu oldukça güzel bir havası dekarasyonu vardı

"İyi geceler öpücüğü mü istiyorsun?"

Efnan bir anda kendine geldi, düşüncelere dalmıştı ve Alastora gerçekten ne diyeceğini bilmiyordu.

M: Efnanı bilmem ama ben istiyorum 😌

İ: 👉🏾👈🏾

M: 👉👈 olum Kürt müsün senin eller niye siyah

İ: 👎🏾