Sonuncular

Başlangıç Sesi

Planladığın bir gün planlamadıklarınla dolduğunda yapabileceğin tek şey devam etmek olur. Devam etmek zorundasındır çünkü zaten zamanı geriye alamazsın. Geçmişi değiştiremezsin. Geçmişi değiştiremediğin gibi geleceği de yönetemezsin. Geleceğini seçemezsin. Keşke seçebilseydim dersin, ama unutma senin geleceğini kararların etkiler. Ve unutma senin geleceğin her şeyi etkileyebilir. Bilim Kurgu filminde gördüğün yarı robot yarı insanlar olsaydı nasıl olurdu diye düşünürken kendini onlardan biri olarak tanımlamak zorunda kalabilirsin. Kalabilirsin ama kalamazsın. Çünkü hissedemezsin. Mutlu değilsin ama üzgünde değilsin, kırgın değilsin ama sinirlide değilsin. Her şey yolunda sanıyordum, ama aslında çok yabancıydım bu dünyaya. Kim değildi ki?

Doğduğumuz an yabancıydık, ölürken unutulduk.

Şimdi ne fark edecek tüm bunlarla. Kaçabildiğimden kaçtım, saklandım. Ama hala yaşıyorum, yakalanacağım. Ve unutulacağım, unuttuklarım gibi.

Kulaklarımı deşen siren sesi ölüm çığlığı gibiydi. Nefes nefese uyandığım uykumdan ayrıydı bu ses. Ellerimle kulaklarımı kapatırken koridora çıktım. Laçin yere çökmüştü, dün salondaki çocuk yanındaydı. Boris'in merdivenlerden aşağıya indiğini gördüğümde bende peşinden indim. Neydi bu siren sesi? Savaş olduğunda küçüktüm, bir şey hatırlamıyorum şu an ama siren sesi bana o anı çağrıştırmıştı. Boris bana doğru döndüğünde durmuştu siren sesi. "İyi misin?" ellerimi kulaklarımdan çektim. "İyiyim sanırım." diyebildim yalnızca. Çünkü kötüyüm desem verebilecek bir cevabı olduğunu düşünmüyordum. Eminim ki o da bilmiyordu bunun ne olduğunu. Sergio, Laçin ve adını bilmediğim çocuk aşağıya indiğinde ikimizde onlara bakıyorduk. "Neydi bu amına koyayım?" Sergio'ydu bunu diyen. Laçin başını diğer çocuğun omzuna yaslarken Boris çocuğa bakarak konuştu. "Sence anladılar mı Chase?" çocuk yabancıydı, büyük ihtimalle o da Fransız'dı. Ve adı Chase'di.

"Anladılar, anında fark etmişlerdir kesin." Dediklerinden hiçbir şey anlamamıştım. Kim neyi anlayacaktı? Laçin'in koltuklara doğru yürüdüğünü fark etmiştim. Fazlasıyla etkilenmişti bu sesten. Tekrar başlayan siren sesiyle içimde hafiften bir korku oluşurken bu sefer 5 saniye sürmüştü ses. Ve ardından bir ses duyuldu.

"Sayın İzran halkı, öncelikle hepinizi korkuttuğumuz için özür dileriz. Lakin güzel haberlerimiz var. İzran'ın yıllardır hakkında herhangi bir şey bilmediğiniz krallığı olarak artık sizinle buluşmanın güzel olacağını düşündük. Ben Krallık başbakanı Rossini Krouser. Hepinizi bizimle beraber yeni bir geleceğe davet ediyorum." " Rossini Krouser. Krallık. İlk buluşma? Gelecek?

Kimseden ses çıkmıyordu. Peki ya krallık neden bir anda ortaya çıkma kararı almıştı? Ne olacaktı şimdi? Krallık başbakanı olduğunu söyleyen Rossini denen adamın sesi çok tanıdıktı. Daha önce bir yerde duyduğuma emindim. Garip hissediyordum, bu gariplik iyi olan gariplik hissiyatı değildi. Kötü bir gariplik. Sessizliği bozan Boris'in adım sesleri oldu, onun ardından Chase ve Sergio gitti. Şimdi ise yalnızca Laçin ve ben vardık. İstemsizce şehrin içini düşündüm, insanlar nasıl bir tepki vermişti tüm bu sözlere? Akademi ne durumdaydı, amcam, Verda teyzem ve Lidya? Bunca yıl dolaşan sessizliğin getirdiği bir düşünce vardı bazılarında. "Sessizliği bozan tek bir söz ardında yankılar bırakır. Ve yankılar şeytanı çağırır." mırıldandım o sözü. Bilen çok kişi vardı bu sözü. O an Laçin ile gözlerimiz buluştu. İkimizin aklında da aynı söz vardı belli ki. Laçin gözlerindeki endişeyi gizlemeye çalışırken onun adımları da az önce Boris'lerin çıktığı basamakları takip etti.

Şimdi ise yalnızca ben vardım. Adımlarım basamakları takip etti. Odama doğru giderken basamakların hemen yanındaki odadan sesler geliyordu. Beni ilgilendirmez dedim, onların konuştukları beni ilgilendirmez. Odaya girer girmez perdeyi uçuran soğuk hava bedenimi sarmıştı. Pencereyi kapatıp yatağı topladım. Kulaklarımda hala o siren sesi çınlıyordu. Dolaptan rahat bir şeyler çıkarıp üstümü değiştirdim. Bol kot pantolon ve kazak. Masanın üstünde duran ilaç kutusundaki ilaçların hepsinden bir tane avucuma alıp suyla içtim. İçmek zorundaydım. Odadan çıktığımda kimse ortalıkta yoktu, gelen seslerin üstüne hala konuştuklarını anlamam uzun sürmedi.