για να βρεθούμε, για να μη με χάσεις, για αυτό είμαι εδώ

Η συμφωνία

Η Θεοφανώ, ξαπλωμένη στο στέρνο του, αφήνεται στον ρυθμό που διαλέγει ο Αντρέι. Της αρκεί να είναι μέσα στην αγκαλιά του. Την χαϊδεύει, σχεδιάζοντας αόρατα μονοπάτια στο κορμί της. Μαθαίνει κάθε καμπύλη της ξανά και ξανά και εκείνη κλείνει τα μάτια και χάνεται στην αίσθηση.

Σε μια αργή ιεροτελεστία, πιάνει απαλά τα μαλλιά της σιγά ώσπου να ελευθερώσει το λαιμό της. Η Θεοφανώ νιώθει το αεράκι πάνω στο γυμνό της δέρμα λίγο πριν αναριγήσει όταν το χέρι του να την αγγίζει. Ένα άγγιγμα ζεστό σαν τις αχτίδες του ήλιου και δροσερό σαν την ανοιξιάτικη μπόρα. Ο Αντρέι σιγομουρμουρίζει κάτι στα ρώσικα και η Θεοφανώ τραβιέται προς τα πίσω τόσο όσο να μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια.

Τα μονοπάτια γίνονται όλα ένας νέος δρόμος.

Τα χέρια της σχηματίζουν μια μικρή φωλιά για το πρόσωπο του.

Της το λέει πάλι. Αλλά δεν την το λέει όπως θα μπορούσε εκείνη να το καταλάβει. Κάποια μέρα θα του ζητήσει να το κάνει, μα τώρα την απάντηση θα την πάρει αλλιώς.

Η θύμηση από εκείνο το πρώτο φιλί, εκείνη την πρώτη νύχτα, της δίνει δύναμη να διεκδικήσει αυτό που θέλει. Γέρνει προς το μέρος του και τα χείλη της βρίσκουν τα δικά του σε ένα χορό γνώριμο μα και άγνωστο ταυτόχρονα. Πόσοι τρόποι υπάρχουν να φιλήσει τον ίδιο άνθρωπο και να είναι πάντα σαν την πρώτη φορά; Θέλει να τους μάθει όλους. Κάθε απαλό σμιξιμο, κάθε μικρό δάγκωμα. Κάθε παιχνίδισμα και κάθε τρεμάμενη αναπνοή. Αναζητούν ο ένας τον άλλο με αγωνία και ανακούφιση μαζί. Κάθε αναστεναγμός και κάθε χαμόγελο ανάμεσα στις στιγμές απόλυτης λατρείας είναι δικά τους.

Η Θεοφανώ θέλει να ζήσει μέσα σε αυτό τον θησαυρό στιγμών. Ο ψίθυρος της του φωνάζει να μη σταματήσει ποτέ και εκείνος βαθαίνει το φιλί μέχρι που έχουν την ίδια ανάσα. Την κρατάει δυνατά, σφιχτά πάνω του. Κάθε γραμμή του κορμιού της αγγίζει το δικό του, μαθαίνει πως να ταιριάζει σε κάθε σημείο του.

Διώχνει το ρούχο από πάνω της και νιώθει τα χέρια του να κινούνται μαζί με τα δικά της, όχι στο ύφασμα αλλά πάνω στο σώμα της και τότε βιάζεται πιο πολύ. Βιάζεται να του βγάλει το παλτό σπρώχνοντας το από τους ώμους του. Τα χέρια της χαϊδεύουν την πλάτη του και προσπαθεί να τραβήξει το πουκάμισο του, κάθε τι που την εμποδίζει από το να νιώσει το δέρμα του πάνω στο δικό της.

Δεν την αφήνει να προχωρήσει όμως. Την ξαπλώνει κάτω αλλά δεν απομακρύνεται. Σκύβει για ένα ακόμα διψασμένο φιλί με το χέρι του στο πρόσωπο της. Τα δάχτυλα της είναι γροθιά στο πουκάμισο του για να τον κρατήσει εκεί, πιο κοντά, και το κράτημα αυτό δυναμώνει όσο το χέρι του ανασηκώνει τη φούστα της. Γλιστρά αργά πάνω στο πόδι της και όσο προχωρά, εκείνη τόσο πιο πεινασμένα το αποζητά. Μια μικρή φωνή ξεφεύγει από τα χείλη της όταν το άγγιγμα του χεριού του φέρνει μια νέα ένωση που δεν είχε φανταστεί μέχρι τότε.