[29.09.2020]
İçimde bir canavar var. Doğduğumda da var mıydı, emin değilim.
Belki de insanlara olan nefretimden beslenip beni bir köle yapmış olabilir.
Kötü kelimeler ağzımdan nasıl çıkıyor, bu hareketleri nasıl yapıyorum bilmiyorum. Bana yakışmayan şeyler yapıyorum sürekli.
Sürekli saygıdan bahsedip ailesine saygısızlık yapan bir çocuğa siz ne dersiniz?
Ben canavar derim.
Ama ben canavar değilim, kendime yakıştıracağım en son kelimelerden birisi. Fakat neden böyle oluyor bilmiyorum, neden istemeden sevmediğim şeye benziyorum?
İçimde bir canavarın olması uydurduğum bir şey değil, onu hissediyorum. Kendimden nefret etmemi sağlayacak, asla yapmayacağım şeyleri yapıyorum. Söylediklerim ile yaptıklarım birbirlerini tutmuyor. İnsanlara saygıdan bahsederken kendimi birden anneme haddim olmayarak yükselirken görüyorum. İnsanları dinleyip onlara yardım edeceğimi söylüyorum ama bir yanım insanlardan nefret ediyor ve bu yüzden odamda kalmamda ısrarcı. Bunlara benzer bir sürü şey var...
Belki de sadece kendine yalan söyleyen, saygısız ve kötü bir insanım.
Ah, nefret duygusunun sahibi ー
Kendimden nefret etmemin tek sorumlusu senin hakaretlerin değilmiş...
ーİsimsiz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
i'm talking with pages // 無名。
Non-Fiction"Dünya ile ahiretin, yaşam ile ölümün, cennet ile cehennemin, karanlık ile aydınlığın buluştuğu yerdeyim." ーİsimsiz.
