အပြင်လောကမှာသာသာယာယာဖြစ်နေပေမဲ့ ဟီဆွန်းတို့အိမ်မှာတော့ ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပေ။
ဘာကြောင့်လည်းဆို အိမ်ရဲ့ဆည်းလည်းလေးက နေမကောင်းဖြစ်ပြီး ဖျားနေခြင်းကြောင့်ပင်။
"ကလေးက ကိုယ်ပူလုံးဝမကျဘူးကွာ။
ဆေးရုံသွားကြမယ် နူနူး"
"သွားမယ်လေ။
ဟုတ်တယ် ကြာရင် ကလေးပိုပင်ပန်းမယ်။
နေအုံး ကျွန်တော်လိုတာလေးတွေထည့်လိုက်အုံးမယ်"
"အင်း"
အင်းတစ်လုံးသာပါးစပ်ကထွက်နိုင်ပြီး အကြည့်တွေကတော့ လက်ထဲက သားသားဆီမှာ။
ဟီဆွန်းရဲ့အမှားတွေပါပဲ။ ကလေးကို ရင်ပြည့်စာကျွေးထားတာကိုမေ့ပြီး ဂျုံဆောင်းတို့နဲ့ ရေကစားဖို့ ထည့်ပေးမိတာ။
ပြန်လာတော့ သားသားက ဆော့ထားလို့ပင်ပန်းတဲ့အရှိန်ရော။အအေးမိလိုက်တာရာ။အစားမှားတာကောကြောင့် အကုန်စုံသွားပြီး နေမကောင်းတွေဖြစ်တော့တာပဲ။
"ပါး ကလေးလေးရယ် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ ခဏလေးသည်းခံနော် ပါးတို့ ဆေးရုံသွားကြမယ်လေနော်"
ဖင်လေးကိုပုတ်ရင်း ပါးစပ်ကပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးမှေးနေရာကနေ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လာသည်။
"ကိုကြီး သွားကြမယ်။
အရင်ဆုံးဒါလေးပဲယူသွားကြမယ်။
ဟိုက အခြေအနသေချာသိရမှ ထပ်လာယူမယ်လေ"
"အင်း နူနူး ရရဲ့လား "
"ရတယ် ခဏတော့စောင့်အုံး ဝန်းကိုဖုန်းဆက်ထားတယ် ။
အခုလာခဲ့မယ်တဲ့"
"အင်းပါ"
ထိုတစ်ခွန်းတည်းပြောကာ သားမျက်နှာတစ်ကြည့်ကြည့်ဖြင့် ပြန်ငြိမ်သွားပြန်တဲ့သူ့အစ်ကိုက သားဇောနဲ့ မျက်နှာလည်းမကောင်းရှာ။
"တအားလည်းစိတ်မပူပါနဲ့ဗျာ။
ကျွန်တော်တို့ဖက်တီးက အားသန်တဲ့ကလေးပဲကို သက်သာသွားမှာပါ"
"ဟုတ်ပါပြီ နူနူးရယ် ကိုကြီးသိပါတယ်။
သားသားက ဘယ်လောက်သန်မာလိုက်တဲ့ကလေးမို့လည်း။"
"အင်းလေ လိမ္မော်သီးတောင်အခွံခွာမပေးလို့ အလုံးလိုက်ကိုက်စားတဲ့ကောင်ပဲကို"
