သေဆုံးခြင်းနဲ့ရှင်သန်ခြင်းကြား
အလွှာပါးလေးပဲ ခြားနေချိန်
ကိုယ်မြတ်နိုးသူကို ချစ်ရတာဟာလည်း
စိတ်ချမ်းသာခြင်းတစ်မျိုးပါပဲ။ ။
---------
"ပါးးး~~ မုန့်မုန့်"
"ဟင့်အင်း မစားရဘူး အခုမှမနက်စာစားပြီးထားတာကို ဘာမုန့်မုန့်လည်း"
တစ်အိမ်လုံးရဲ့အလုပ်ကို သိမ်းကြုံးလုပ်နေရင် သားသားရဲ့မွှေတာတွေကိုပါ လိုက်ရှင်းနေရတော့ ဟီဆွန်း စိတ်ကတိုချင်လာသည်။
တစ်ခုပြီးတစ်ခုပူဆာပြီး လိုက်ဂျီကျနေတာက နေကောင်းကာစမို့ အလိုလိုက်ထားတာကို အခွင့်ကောင်းယူချင်နေပုံပင်။
"နေမကောင်းတာကို အကြောင်းပြပြီး ပါးကိုတအားဂျီကျမလာနဲ့နော် အသည်း "
သူပြောတော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ မှောက်ခုံလေးလှဲနေရာကနေ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုံ့ကာ ပြန်လှဲအိပ်နေသည်။
ဟီဆွန်း သဘောတကျ ရယ်မိရင်း မှောက်အိပ်နေတာကြောင့် လုံးကစ်နေတဲ့တင်ပါးလေးကို တစ်ချက်လောက် လက်ထဲက ကြက်မွှေးတံလေးနဲ့ထိုးလိုက်တော့ မကြိုက်သလို အသံပြဲလေးနဲ့အော်လာသည်။
"လုပ်နဲ့ ချိုး"
"ပါးကို ပြန်အော်နေတာလား ချစ်လို့လုပ်တာလေ ကိုယ့်ကလေးလေးကိုချစ်လို့လုပ်တာကို"
"ချစ်ဘူးးးး~~"
"ဘာဖြစ်တယ် မချစ်ဘူး ဟုတ်လား"
"...."
"မချစ်လည်းနေပေါ့ မင်းမချစ်လည်း ငါ့မှာချစ်ရမဲ့သူတွေမှအများကြီး နော်"
"...."
သားသားကိုငြိမ်အောင် အထုပ်လိုက်သွန်ချပေးထားသော အရုပ်များကို တစ်ခုချင်းအိတ်ထဲပြန်ကောက်ထည့်ရင်း ကလေးနဲ့အပြိုင်စကားနိုင်လုနေမိသည်။အလုပ်လည်းပြီး အပျင်းလည်းပြေပေါ့။
သို့ပေမဲ့ ဟီဆွန်းပြောတာကို ပြန်မပြောတော့ဘဲ တိတ်သွားတော့ အထုတ်ကို ကြိုးချည်ရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်မှ ဟီဆွန်း စမိတာ နောက်တရသွားသည်။
