AYSSH UZUN SÜRE SONRA PİETRO'YA OLAN AŞKIM YENIDEN CANLANDI. O BENIM MARVELDA ASIK OLDUGUM ILK KISIYDI. NEYSE SIZI TUTMIYIM SIZ OKUYUN.
"Once upon a time, the planets and the fates And all the stars aligned You and I ended up in the same room At the same time..."
Taylor Swift-Mastermind.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~♤♤♤~
LolaCornelia Silvershine.
Herkes devam etti ama ben kaldım. Olduğum yerde, yere düşen ülkenin üstünde. Bir cesede sarılırken. O ceset bendim. Soğuk toprakta resmen bir hiç uğruna yatıyordum. Hayatımı kaybettiğim o güne dönelim. 2015 sokovia, öldüm ama hala nefes alıyordum. Bunun tek açıklaması kalbimi orada Pietro ile bırakmış olmamdı. Kalbim hala atıyor muydu? Emin değilim. Peki nefes alabiliyor muyum? Dürüst olmak gerekirse hayır, o günden beri aldığım her nefes boğazıma batıyor sanki ciğerlerim patlayacakmış gibi oluyorum. Bazenleri hiç ciğerlerime ulaşamıyor.
Bunların tek açıklaması ölmüş olmam.
2014 New York/Cornelia Street.
Ellerimde valizle kalabalık sokakta yürüyordum. New york'un yakıcı sıcağına rağmen üzerimdeki deri ceketi çıkarmak içimden gelmiyordu. Eğerki Sokovia da böyle bir kız görseydiniz bu size garip gelirdi ama Sokovia da değiliz, burası New york. Özgürlük şehri.
Yanımdan gelen ani bir rüzgarla yere serildim, hayır hayır bu bir rüzgar değildi. Kesinlikle değildi yoksa omzumda böylesine bir acı olmazdı. Böyle şeyleri önemsemiyorum ama bu çok kacaydı, Bir gelişmiş olduğuna eminim. Dürüst olalım onlar çok havalılar ama egolu ve oldukça kabalar. Bunu çok yakından görmüş bulunmaktayım şuan.
Yerden kalkmak üzereyken yanıma koyu kahverengi saçlı bir kız geldi, Saçlarının arasında hafiften sarı röfleler* vardı. Bunun doğal olduğunu düşünmüyordum. Bu kız oldukça tanıdıktı ama taktığı gözlük ve şapkadan çıkaramıyordum. Giyim tarzından-Siyah kot pantolon, topuklu bot, siyah bir tshirt, yüzükler ve yeşil bir kot ceket- anladığım kadarıyla muhtemelen yaşıttık.
Bana elini uzattı, normalde kabul etmezdim ama onu kırmak istemediğim için elini tuttum ve ayağa kalktım. Ben pantolonumun kirlenen tarafına-siyah olduğu için belli oluyordu- bakarken kız oldukça samimi bir şekilde gülümsedi.
"Kardeşimin kusuruna bakma o hep böyle kabadır. Ve pantolonun... hızlı yürürsen belli olmaz."
Cümlesi dalga geçer gibiydi ama sesindeki samimiyetten dalga geçmediğini anlıyordum. Bu kızı kesinlikle tanıyordum ama nereden olduğuna dair hiçbir fikrim yok, çok tanıdıktı. Soğuk görünmemek için ona gülümsedim ve teşekkür ederek sorun olmadığını söyledim. Tam gitmek için yeltenecekken kız beni durdurdu. İçimden yapıştı bırakmıyor diye geçirdim fakat sonra pişman oldum. Ben ne zamandan beri bu kadar kaba biriydim? Hep öyleydin diyen iç sesimi görmezden geldim.
