Sidera

0.1

İlk dersimi özel ders havasında işledikten sonra çoktan birkaç sayfayı aşan ders notlarımı yazmayı bitirmiştim. Dört dersin sonunda öğle yemeği için doğru vakit olduğunu belirten şekilde karnım guruldadı. Sınıf arkadaşlarımla hiç bir etkileşimim olmamıştı. Onların bir grubu olduğu belliydi. Ben ise yalnız olmaktan sakınmıyordum. Çantamdan Hakan'ın bana verdiği kitabı alıp kantine indim.

Sıra bir türlü bana gelmek bilmeyince hem artık canım sıkılmaya başlamıştı hem de açlığım başıma vurmuştu. Sırada beklemeye devam ettim. Birkaç kişi daha önümden çekilirken yanımda çok tanıdık bir ses duydum. "Sana da tost aldım. Hadi tostunu yerken konuşmamıza devam edelim."

Ona bakmadan: "Ben kendim alabilirim" dedim. "Ama ben aldım.Bak." Elindeki tostu burnuma doğru tuttu. Açlığıma yenik düşüp aldım. "Sana parasını veriyim" diyip ceplerimi yokladım. Cüzdanımı yukarıda unutmuştum galiba. Bunu anlamış gibi sırıttı. "Cüzdanını unutup kitabımı unutmaman iyi. Demek kitapları seviyorsun. Bu kitap kurdunun adı nedir acaba?" Bir yandan da beni okulun bahçesine çıkarmıştı.

Her ne kadar o kızdan korkmasam da ,karşılaşmak istemiyordum.

"Adım Sidera" Gerginliğimi azaltmak istediği belli şekilde gülümsedi. Gülümsemesi gerçekten gerginliğimi azaltmıştı. Başka biri bu kadar gülümsese belki rahatsız edici olabilirdi. Ben bu kadar gülümsesem yanaklarımın ağrısından gece uyuyamazmışım gibi geliyordu. "Benim adımı duyduğunu biliyorum ama bir daha söylemeliyim. Ben Hakan" Bakışlarım gülümsemesinden tostuma dönünce konuşmasına devam etti. Hakan hakkında denebilecek şeylerden kesinlikle biri konuşmayı çok sevdiğiydi. Karşıdan bir cevap gelmese bile konuşmayı sürdürebiliyordu.  "Resmi bir tanışma olsun." Elini bana doğru uzatırken ben tostuma gömülmüştüm. Önce sağ sonra sol elimi uzattım. Tabii bu noktada şunu demem gerekir ki sağ elimi uzatırken sol elimle tostu tutuyordum. Sol elimi uzatırken de sol elimdeki tostu sağ elime aldım. Sonunda o sağ elini uzattığı için doğru el olan sol elimi uzattığım için tokalaştık. 

Bana sırıtıp: "Gerçekten kendine has hareketlerin var" dedi. Elimi geri çekip tostumu yemeye devam ettim. Beni kolumdan tutup banka oturtturdu. Elinde kitabımı tuttuğunu fark ettim. Kitabı elinden almak için uzanırken elim eline değdi. İçimden çığlık atmak geldi. Elektrik çarptı. 

Elimi geri çekip dudaklarıma götürürken: "Elektrik dolusun" dedim. Farkında olmadan gülüşmeye başladık. Ta ki o kızı tam benim göreceğim köşede iki kolunu bağlamış bizi izlerken görene kadar. Sinirle irkildim. 

Hakan'ı arkadaşları basketbol oynamaya çağırınca kitabı kucağıma koyup yanımdan kalktı. Sanki kalkması bile yavaş çekimde olmuştu. Kendimi aptal bir lise filminde gibi hissettim. Ne zaman bitirdiğimi bilmediğim tostumun yerinde kitabım vardı. Sımsıkı onu tutarken, gözlerimi Hakan'dan hiç ayırmıyordum. Bir basket attığında dönüp gözleriyle beni buldu. Elimle bunu beğendiğimi ona gösterince bana göz kırptı.  

Tabii Hakan'a bakmam turuncu saçların önüme gelmesiyle bölündü. "Ne istiyorsun?" dedim. Sesim umutsuz çıkmıştı. Bu kız net Hakan'a aşıktı. Bir Hakan'a bir bana dönüp gülümsedi. Hani şu korku filmlerinden katilin avına son bir kez baktığı gibi yüzüme baktı. Gerilmiştim ama bende ona gülümsedim. Hiç bir zaman korkunu göstermek seni kurtarmazdı. 

"Bak canım..." sesi oldukça nazikmiş gibi çıksa da bu gece diş ağrısından uyuyamayacak kadar sıkı bir şekilde dişlerini sıkıyordu.  Kafamı salladım. İkimizde birbirimize karşı kollarımızı bağlayıp bakıyorduk.

O ilk bu pozu bırakan oldu. Fısıltıyla konuşmaya başladı. "Hangi çöplükten geldin? Bilmiyorum. Umrumda bile değil ama bana ait olandan uzak duracaksın." O insanın içini kemiren gülümsemesine geri döndü. "Çünkü belli ki Hakan senle tanışırken sana bir şey söylemeyi unutmuş. Ah canım! Elbette eski sevgilisini. Bu kısa sürecek. Tekrar birlikte olacağız. Senden aklından çıkarmaman gereken tek ismi öğreneceksin."