Gece'nin Aydınlığı

1.Bölüm

Hayata ilk adım atmaya başladığımızda,düşsek bile bizi kaldıracak birilerinin olduğu güvenini büyüyünce öğrendik. Büyüdük,düştüğümüzde üstümüze basan insanları gördük..Gerçekler olmayınca, gerçekleşmeyecek hayaller kurduk.

Her insanın bir hayali vardır. Kimselere anlatamadığı. Dört duvar arasında paylaştığı. Eğer hayallerini anlatırsa, hayallerinin çalınmasından korktuğu..Tek bir hayalim var. Kimse bilmeyecek, hep yazacağım, çizeceğim ama kimse göremeyecek.

Vazgeçtim dediğin anda tutanacak bir dalı olmayıversin insanın, düştüğünde tekrar ayağa kalkamadığı... Çünkü benim tutunacak hiç bir dalım, kimsem yoktu. Bu yüzden hep hayallerle yaşadım. Kimsenin bilmediği, yazdığım halde kimsenin görmediği, okuduğum halde kimsenin duymadığı hayallerim.

Bilemiyorum, belkide sorun hayallerimdedir. Daha gerçekçi olabilirler mesela. Tek boynuzlu bir at dilemek gibi. Bu bile, benim hayallerimin yanında daha gerçekçi kalıyordu. Ayrıca..benim tek hayalim mutlu bir hayata sahip olmaktı. Mutlu olmaktan kastım; ideal bir aile. Gerçek bir aileye ihtiyacım vardı. Önümüze çıkan engellere karşı beni koruyan bir anne ve babaya sahip olmak isterken, onlar beni kendinden bile koruyamamıştı.

Aslında her şey annemin buradan taşınmak istemesiyle başlamıştı. Ortada hiç bir sorun yokken, babamla da araları gayet iyi iken bana burada mutsuz olduğundan bahsetmişti.

''Canım kızım..'' diyerek saçlarımı okşadı annem. Saçlarımla oynanmasını çok sevdiğimi en iyi bilen kişiydi çünkü kendisi. Gözlerim kendiliğinden kapanırken, kulağımın biri annemdeydi.

''Efendim annecim..'' Sesim biraz kısık çıkmıştı. Annem saçlarımla oynamaya devam ederken derin bir nefes aldı.

''Seninle konuşmak istediğim bir konu var aslında..tabi nasıl başlayacağımı bir türlü bilemedim.'' Sesi hafiften titremişti, bu tonu sevmemiştim.

''Ne istiyorsan söyle anne, yoksa daha fazla dayanamayıp uyuyacağım..'' Annem kıkırdadı ve göğsündeki başım yavaşça titredi.

''Bak güzel kızım, istemezsen anlayışla karşılarım..'' dediğinde tüm uykum kaçıp gitmişti.

Başımı yavaşça göğsünden kaldırdım ve gözlerine baktım.

''Türkiye'ye taşınmak istiyorum..buradaki işime bugün son verildi. Mutsuzum artık. Yeni bir yer ve yeni bir başlangıç yapmak istiyorum. Tabi sende bana bu yolda arkadaş olmak istersen..''

----<<>>----

O gün annemden biraz zaman isteyip odama çıkmıştım. Bazı şeyleri düşünmenin ve doğru kararlar vermenin zamanı gelmişti artık. Annem burada mutsuzdu, ben daha mutsuzdum. Beni buraya bağlayan tek şey, Kelly. Kendisi en yakın arkadaşımdı.

Kelly ile çok küçükken tanışmıştık. Bu zamana kadar yediğimiz, içtiğimiz ayrı gitmemişti. Sırf benimle bir gün Türkiye'ye gelir diye Türkçe bile öğrenmişti. Tabi yarım yamalak konuşuyordu ama o bunu daha tatlı hale getiriyordu.

Tabi bir çok güzel anılarımız vardı burada. Çocukluğumuz vardı, masumluğumuz. Beraber evcilik oynadığımız zamanlar, ilk okula gittiğimiz zamanlar.. Ama benim için bir o kadar da kötü anılarım vardı. Hala üstesinden gelmeye çalıştığımız bir takım olaylar vardı ki bu olayı hala atlatabilmiş değildim. İki senedir her günüm yaşadığım o olay üzerinde gidip geliyordu. Babam bile bana acıyıp iyi davranmaya başlamıştı. O adam ve iyi davranmak..

Kötü zamanlarım daha ağır basıyordu. Çünkü başımı yastığa koyduğumda aklıma Kelly ile oyun oynadığımız zamanlar değil de, hayatımı mahveden o olay geliyordu. Göz yaşlarım beni boğuyor ve üstesinden gelemiyordum. Güçlü olamıyor, her gün rüzgar gibi farklı yönlere savruluyordum.

Annem haklıydı, biz burada mutsuzduk, bunca zaman hep mutsuz olduk. Artık bir şeyleri aşmanın zamanı gelmişti. Anneme yeni hayatında yol arkadaşı olmak istiyordum. Böylece bende yeni bir hayata 'merhaba' diyebilirdim.

O gün yatağımdan hızla kalkarak annemin yanına gittim. Koltukta oturmuş bir şeyler düşünüyordu. Beni görünce oturuşunu düzeltti. Karşısına geçip ellerini tuttum. Heyecanla gözlerimin içine baktı.

''Kabul ediyorum..'' Acı dolu bir gülümseme takındım yüzüme. ''Yeni hayatında, sana yol arkadaşı olmayı kabul ediyorum..''

İşte benim hikayemde böyle başlamıştı. Artık yeni bir yerde, babamsız, yeni insanlarla dolu bir hayat kuracaktım kendime. Herkesten uzak, kendime yakın..