එක දවසක අපි
දෙවන දිගහැරුම ...
" මගේ කෙල්ලට මෙහෙම කරපු අසමජ්ජාතින්ට හොදක් නම් වෙන්නේ නෑ. ඕකුන්ට වැහි නැති හෙන වදින්න ඕනි." ගෑනුකෙනෙක් අඩ අඩ කෑගහනවා.
ඊයේ රෑ වෙච්චි සිද්දිය එක්ක අද උදෙන්ම මම දුවගෙන ආවේ ඉස්පිරිතාලෙට . ඒ කොලබ තිබුන හොදම පුද්ගලික ඉස්පිරිතාලෙ. තාත්තගේ හොදම යාලුවෙක් ඒකේ අයිතිකාරයා .
තාත්තා මටත් කලින් ඇවිත් ඉස්පිරිතාලෙට . කුසුමත් එතන. තාත්තගේ ඩ්‍රයිවර් එයත් එතන.
අර කෑ ගහන ගෑනු මනුස්සයා කුමුදුගේ අම්මා වෙන්න ඕනි.
ඒ මනුස්සයා ඒ සාප තියන්නේ මට.
මන් මොනවා කරන්නද ඉතින්.
ඒ මනුස්සයා සාප තියන වාරයක් ගානේ තාත්තා මට රවනවා.
" මගෙ කෙල්ලට මෙහෙම කරපු එවුන්ට කිසිම දවසක සතුටක් නම් ලැබෙන්න එපා. විදවන්න ඕනි ඕකුන්.."
මමත් ඔහේ අහන් හිටියා. එතකොටම දොස්තර ආවා කාමරෙන් එලියට.
" කව්ද මේ පේශන්ටිගේ බාරකාරයා.?"
තාත්තා ඉදිරිපත් උනා. කුමුදුගේ අම්මලා කොහෙද ගමක අහින්සක මිනිස්සු .
" මෙහෙමයි මිස්ට. පේශන්ට්ට වෙච්චි දේ නිසා පේශන්ට් ටිකක් ශොක් වෙලා ඉන්නේ. එයාගේ මෙන්ටල් කන්ඩිශන් එක ටිකක් හොද මදි. "
දොස්තර කියන වචනයක් ගානේ තාත්තා මට රවනවා.
" පොලිසියේ ඇන්ට්‍ර් එකක් දැම්මොත් තමයි හොද , මේක රේප් කේස් එකක් නිසා.."
" එපා ඩොක්ට , ඒක මේ ලමයගේ නමට හරි නෑ."
තාත්තා කොහොමහරි මාව බේරනවා. මන් ඒක දැනන් හිටියා.
" ඇතුලට ගිහින් පේශන්ටිව බලන්න. හැබැයි එයාගේ කන්ඩිශන් එක තාම හොද මදි."
කුමුදුගේ අම්මා, කුසුමා නැන්දා අපිවත් එහාට කරලා ඇතුලට ගියා. අපිත් එයාගේ පිටිපස්සෙන් ඇතුලට ගියා. කෙල්ලට සිහිය ඇවිත් . පව් බෙල්ල ලග නිල්පාටට ඇගිල්ලක ලකුනක් වගේ එකක්.
කෙල්ල බලාගත්තු අත බලන් ඉන්නවා. අඩන්නෙත් නෑ. හිනාවෙන්නෙත් නෑ. ඔහේ බලාගත්තු අත බලන් ඉන්නවා.
කුමුදුට තාම වයස අවුරුදු 16යි. පව් පොඩි කෙල්ලෙක්. අම්මව දැක්කා කියලාවත් කෙල්ලට ගානක් නෑ.
YOU ARE READING
එක දවසක අපි....
Romansa" හැම ගෙවෙන තත්පරක්ම ආදරයෙන්... ඔව්.. අන්තිම හුස්ම වෙනකල්ම... ඔව්.. ඊට පස්සෙත්.. අන්තිම හුස්මට පස්සෙත්... "
