दुपारची वेळ.....
सासू सुना दोघी जेवण करून जरा लवंडल्या होत्या. घर पूर्व पश्चिम असल्यामुळं, छान हवा सुटली होती. उन्हाळ्याची दुपार असूनही उकाडा जाणवत नव्हता. तरीही सासूबाईंनी, छातीवरचा पदर उघडून गळा वाऱ्यावर मोकळा सोडला होता. सूनही उजव्या गुडघ्यावर डावा पाय टाकून गाऊन थोडं वर सरकवून आतपर्यंत हवेला मोकळीक देत होती.
सासू सुनेत वयाचं जास्त अंतर नव्हतं. सुनेने नुकताच एकवीसावं वर्ष पूर्ण केलेलं. अन सासू अडतीस वर्षांची....... सावत्र सासू.
बाळू सावत्र मुलगा, अन सावनी सावत्र सून. एक दीड वर्ष झालं होतं, बाळूचा संसार सुरू होऊन. पण अजून बाळूचा हात ही फिरला नव्हता, सावनीच्या अंगावरून.
कारण, ....... कारणही तसंच होतं.
मायाने सहजच, सावनी च्या गळ्यावरुन बोट फिरवलं. अन सावनीच्या सर्वांगात गोड शिरशिरी गेली. हल्ली ही सासूच्या बोटांची माया सावनीला हवीहवीशी वाटू लागली होती. त्या कोवळ्या वयातल्या पोरीला पुरुष सुख म्हणजे काय हे समजलंच नव्हतं.
अंगावर उमटलेल्या गोड शहाऱ्यासोबत, तिचे गाऊन मधून उघडे पडलेले पाय नकळत फाकले अन आता दरवाजातूनही तिची निळी पॅंटी दिसू लागली. तिने सासू बाईंचा म्हणजे मायाचा हात स्वतःच्या छातीवर दाबला....... अन
अन ......... दाराची कडी वाजली.
वाऱ्याने दार वाजलं असेल असं समजून दोघीही त्यांच्या मस्तीत, धुंदीत, पडून राहिल्या. उजव्या गुडघ्यावर टाकलेला सावणीचा डावा पाय , गाऊन मधून तिच्या उघड्या मांड्या आतली निळी पॅंटी अन तिला पडलेलं लहानसं छिद्रही स्पष्ट दाखवत होता.
पुन्हा कडी वाजली.
मायाचं लक्ष गेलं.
दारात एक तरणाबांड पुरुष शर्ट इन करून उभा होता. त्या फॉर्मल शर्टातूनही त्याची कमावलेली शरीरयष्टी उठून दिसत होती. हातात हेल्मेट होतं. बहुतेक बाईक घेऊन आला होता.
माया उठून बसली. छातीवर पदर घेतला. त्याची नजर सावनी च्या गाऊनच्या आतल्या खजिन्यावर खिळली होती.
"कोण पाहिजे तुम्हाला ?"
मायाने विचारल्यावर, तो भानावर आला. सावनीही उठून बसली.
" मी रूम शोधत होतो, ..... भाड्याने."
" हो का ? या ना बसा ..... खरंतर आमच्याकडे रूम नाही...... घर बाहेरून दोन खोल्यांचं वाटत असलं तरी, आत एकच मोठी खोली आहे."
एवढं बोलणं होईपर्यंत सावनी पाण्याचा तांब्या घेऊन आली. तो आत येऊन, घरातल्या एकुलत्या एक खुर्चीवर टेकला.
"मी इथल्या ज्युनिअर कॉलेजमध्ये प्राध्यापक म्हणून आलोय. पण तुमचं गाव छोटं आहे. भाड्याने खोल्या नाहीत फारशा."
"हो तसं गाव छोटंच आहे आमचं."
तो खुर्चीत बसला होता. त्याच्या समोर जमिनीवर दोघीही बसल्या. त्याच्या दोन्ही मांड्यांच्या मधला चेनचा फुगीर भाग मायाला आकर्षित करत होता. नॉर्मल अवस्थेत इतका फुगीरपणा, तिच्या कल्पना शक्तीला ताण देत होता.
सून काहीतरी सासूच्या कानात कुजबुजली. दोघी गालातल्या गालात हसत होत्या.
अन मग दोघींचं एकमत होऊन, माया बोलू लागली,
"नाही म्हणजे, आम्ही गरीब आहोत. आमचा बाळू, पान टपरी चालवतो स्टँडवर. मी एक दोन घरी निवडण्या सडण्याची कामं करते. तेवढीच आमची कमाई होते. कसंबसं घर चालवतो आम्ही....... म्हणजे बघा, तुम्हाला चालत असलं तर आमच्याच घरी राहिला तर आम्हाला हातभार होईल तेवढाच...... म्हणजे तसं गरीब असलो तरी खानदान मोठं आहे आमचं.
पण बघा, ....... म्हणजे दुसरी सोय होईपर्यंत रहा इथं. काय द्यायचं ते द्या भाडं."
"अहो पण मोठी असली तरी एकच खोली आहे...... मध्ये साधी पडदी सुद्धा नाहीय. लोकांना काय सांगाल."
"त्यात काय मोठं, ...... सांगीन की ..... माझा भाचा आलाय इकडं ट्रान्सफर होऊन, त्यामुळं माझ्याकडं राहिलाय."
तो हसला.
"छान आयडिया शोधलीत. पण मला थोडं बिनधास्त रहायला आवडतं, मोकळं ढाकळ...... नुसत्या हाफ पॅन्ट वर, तुम्हाला चालेल का ?"
"आता एकदा भाचा म्हटल्यावर सगळं चालेल. बिनधास्त रहा की घरच्यासारखं."
या वाक्यावर तिघेही खळखळून हसले.
त्यांनं बाईकला बांधलेली बॅग आत आणली.
मागच्या अंगणात जाऊन स्वच्छ हातपाय धुतले. फ्रेश होताना, तो फक्त हाफ पॅन्ट वर होता. सासू अन सून दोघीही त्याला अनिमिष नेत्रांनी पहात होत्या. त्याच्या शरीरात जणू चुंबक होते. पिळदार दंड आणि छाती, भरगच्च मांड्या, पुष्ठ पृष्ठभाग, गोरा रंग, हलकी वाढलेली दाढी, अन काखेतले , छातीवरचे केस, दोघींना नजर लावायला पुरेसे होते.
