-LACİVERT ODA-

-Birinci Bölüm-

Ben Güneş, yirmi üç yaşındayım  İzmir'de doğdum.
Hayatım hep olaylarla geçti mesala bir odanın içinde mahsur kalmak gibi bu oda bildiğimiz bir odaya benzemiyor her yer, Lacivert ve burda kimseyi düzgün bir şekilde göremiyorum. Ama burda tek olmadığımın farkındayım hemde birden çok insan var. Ama aralarından birinin sesini duydum kendisi Erkekti sesi olan üstüydü
"Hey! biri var mı" bu onun sesiydi
"Evet ben Varım" 
"Seni görmekte zorluk çekiyorum neredesin" onun sesine doğru ilerledim ve onu buldum dokundum ve
"Sen misin" dedi
"Evet benim" 
"İsmini öğrene bilir miyim" O benim ismimi soruyordu ama ben genelde ismimi insanlara söylemem ama ona söylemek istiyordum
"Adım Güneş peki senin adın nedir" ona ismimimi söylemiştim benim için çok garip çünkü bu zamana kadar kimseye ismimi söylememiştim
"Çok güzel bir ismin varmış benim adımda Arda"
İsmi çok hoştu yani benim hayalimdeki isimdi
"Çok Teşekkür ederim"
"Ne demek her zaman" bu çocuk beni görüyor olmalıydı
"Burdan nasıl çıkıcaz" dedim sesim titreyerek
"Eee şey bende bilmiyorum yere bastığımıza göre güvenli istersen otura biliriz hem bu sayede sen yorulmuş olmasın" O beni düşünüyordu ve yere oturdu
"Hadi gel otur merak etme güvenli" dedi bende gülümseyerek yere oturdum
"Noluyor" dedi bende onun sesiyle birlikte ayağa kalktım
"Hahaha" birisi gülüyordu bu kimdi
"Hepiniz şuanda nerde olduğunuzu merak ediyorsunuz değil mi" bu galiba bizim burda olmamamız sağlayan birisiydi

Burdan kurtulmak isteğinizin farkındayım ama bu biraz zor" Bu kim ve bizden ne istiyor sinirden elim ayağım titriyordu
"Güneş iyi misin" acaba nasıl olmamı bekliyor tabiki Burdan kurtulmak isteyen sıkılmış biriyim
"kendimi iyi hissetmiyorum Burdan kurtulmanın bir yolunu bulmalıyız yoksa ben sıkıntıdan patlamak üzereyim" Alt dudağını ısırdı ve düşünmeye başladım
"Burdan çıkmak zor baya bir zaman alır" omzumu silktim of Burdan çıkmaktan başka bir şansımız yok mu
"biraz daha etrafı net göre biliyorum istersen biraz etrafa bakalım belki birinden yardım felan alırız"
Çok zeki bir çocuk ola bilir Ayağa kalktı onun yüzüne bakarken elini uzattı ve elini tutum kalkmama yardım etti
"etrafta aslında o kadar kişi yok" Doğru söylüyor en fazla 25 kişi ola biliriz burda
"Evet Aaa şurada 2 tane kişi var yanlarına gidelim mi"
"yürü gidelim" dedi yanlarına geldiğimizde yüzümüze bakıyorlardı
"Bişi mi oldu? " dedi ve bunlardan biri kız dı diğeri erkek
"hiç bir şey olmadı buranın neresi olduğunu merak ettik ve size sormak istedik neresi  Burası lacivert bir oda ve neden burdayız" Onlarda bir şey bilmiyorlardı erkek olan etrafa bakınmaya başladı
"öncelikle adım Emir bizde burası neresi olduğunu bilmiyoruz ama duyduğumuza göre burda cinayete benzer şeyler oluyormuş yani çok dikkatli olmamız gerekiyor"Cinayet mi neden cinayet işlensinki
Arda yere bakıp ne olduğunu düşürken
" Benim adım Gece Emirin söylediği gibi hiç bir şey bilmiyoruz ama tek bildiğimiz şey bir cinayet işlemesi" Gece ve Emir cinayetten başka bir şey demiyor yani onlar haklı ola bilirler zaten buraya bizi süs diye getirmediler illaki bir amaçları vardır.
"Peki siz bir cinayet işlediğini nerden biliyorsunuz" dedim ve söylediğim anda bir birlerine bakmaya başladılar Ardaya döndüğümde hayatan bıkmış gibi bana bakıyordu
"Aslında Biz Geceyle birlikte cinayeti gözümüzle gördük" Ne Emir ve Gece cinayeti gözleriyle mi görmüşler buna inanmam için bir kanıt gerekiyordu
"Peki bu cinayet nerde işlendi" Ardanın sorusuyla birlikte burnumu çektim
"Emin misiniz cinayet hayla yerde çünkü" Emin olmasak söylemezdik her halde
"Evet eminiz hadi bizi oraya götürün." ayağa kalktık ve bir yere doğru ilerlemeye başladık.
"işte burası" etrafa baktım çok garip görüyordu doğru söylüyorlar yerde bir ceset vardı ve o ceseti görür görmez Ardanın kolunu sıktım
"Şey bu gerçekten bir ceset" Güneş ne olmasını bekliyordun başka tabikide ceset dizlerimin üstünde çökerek yere oturdum ve o anda bizi buraya getiren adam konuşmaya başladı
"Güneş, Arda, Emir, Gece" dedi bu bizim isimlerimiz di korkuyla bir birbirimize bakmaya başladık
"Ordan çekilin yolsa sonu kötü olur" dedi
Emir ve Gece uzaklaşırken arkaya dönüp bize baktılar siz neden gelmiyorsunuz size zarar vericek hemen yanımıza gelin dedi Arda kolumdan tutup yanlarına götürmeye çalışıyordu ama  ben yere oturup cinayeti izlemeye başladım bunu gören Arda hemen yanıma oturup elini çeneme koyup hafif bir şekilde kendine çevirdi yüzümü
"korkma hiçbir şey olmicak biz Burdan sağlıklı mutlu huzurlu bir şekilde çıkıcaz" dedi kafamı saladım
O anda bir şey oldu Arda... Arda beni kucağına almıştı
"korkma her zaman yanındayım seninle birlikte"
Hafif bir şekilde güldüm ve sonra
Yürümeye başladık ve sonra bir yere oturduk aslında burda olmak çok kötü bir şey ola bilir çünkü etraf Lacivert başka hiç bir renk yok ve ben Ardanın bacağında uyuya kalmışım.