Remember Me

Prolog

Kilkanaście lat wcześniej

-Sevi! - Odwróciłam się twarzą do mojego najlepszego przyjaciela Ashera.

- Łap! - Chłopak rzucił we mnie piaskiem z szkłem szkło rozcięło mi brew. Od razu pobiegłam do mamy która siedziała w domu i piła kawe i panią Gonalez.

- Mamo! - Biegłam przez dom zostawiając plamy krwi. Gdy tylko zobaczyła co się stało, nakrzyczała na Ashera, jego mama też nakrzyczała na chłopaka. Ja z mamą szybko jechałam do szpitala.

Kilka lat wcześniej

Chodzę z Asher’em do tej samej szkoły, jest moim wrogiem od małego, nigdy się nie lubiliśmy a bynajmniej nie pamiętam by chłopak mnie lubił, a ja go.

- Paczcie kto idzie. - Powiedział Asher do swoich kolegów wskazując palcem na mnie, dorastałam wolniej niż dziewczyny ale bardzo dużo wiedziałam o dorastaniu, uwielbiam czytać książki o tym.

- Dziwka!! - Krzyknął do mnie chłopak. Nienawidzę siebie, i nienawidzę tego chłopaka. Wyglądam obrzydliwie. Wpadłam zapłakana do łazienki z kosmetyczki wyciągnęłam malutką żyletkę o której nikt nie wie, jest bardzo dobrze ukryta więc gdyby mieli nam sprawdzać plecaki czy nie mamy nic nielegalnego to jestem bezpieczna. Robię kilka nacięć na brzuchu sprawia mi to ulgę, ból sprawia mi ulgę.

Cztery lata temu

Przyszłam do mojej siostry, nie widziałam jak od kiedy przyszłam ze szkoły, wiem tylko że się zwolniła ponieważ źle się czuła. Oczywiście od Ashera dostałam kilka uwag na temat mojego wyglądu, mam już go gdzieś. Moja mama mówiła że on tak twierdzi ponieważ jest zakompleksiony i prawdopodobnie ma małego chuja. Wchodzę do pokoju nigdzie nie ma mojej siostry, odruchowo wchodzę do łazienki może się maluje lub wymiotuje. Gdy wchodzę do pomieszczenia widzę pierw plamę krwi, a później moją siostrę leżącą w niej.

- Mamo!!! - Krzyczę najgłośniej jak mogę, z moich oczu lecą łzy.

-Lovine, nie zostawiaj mnie, nie wiem co ci ten chuj zrobił ale uwierz mi zabije go kiedyś. - Powiedziałam klękając obok siostry. Mama przybiegła z kuchni widząc co się dzieje od razu zadzwoniła po pogotowie. Moją uwagę przykuł list.

- Co to? - zapytała mama, ratownicy już wywozili Lovi do szpitala.

- Pisze że nas kocha. I podobno mam sobie nic nie zrobić. Ciekawe co bym miała sobie zrobić. - Mam wywalone na wszystkich. Kocham tylko siebie. Choć w moim sercu oprócz „ja” jest jeszcze moja rodzina.

Dedykacja

- Dedukuje dla osób które były poniżane. Jestem z wami