ჩემი პრინცი/დასრულებული

•10•

იმაზე სწრაფად ვიდრე მაშინ, იმაზე სწრაფად მივქროდი მამისკენ ვიდრე პატარაობაში,იმაზე მეტად მტკიოდა გული ვიდრე მაშინ როცა ომის დროს დაიჭრა, იმაზე მეტად მტკიოდა გული რომ შეიძლება დამეკარგა ერთადერთი ადამიანი რომელიც თავისუფლების შანსს მაძლევდა, იმაზე მეტად მეშინოდა მისი დაკარგვის ვიდრე სხვა დანარჩენის,
ახლა კი ვუყურებ , ვუყურებ როგორ აქვს თვალები თეთრი და როგორ გადმოდის ცრემლები.

"მეფე გარდაიცვალა!"

გამოდის ექიმი , ხმამაღლა ყვირისბ რომ ყველამ გაიგონოს ტრაგიკული ამბავი,
ფეხები ჩამეკეცა, ცრემლები არ გადმოდის, შოკში ვარ.

10."ბოლო დღე"

"კორონაციისთვის ეს ყვავილები იქით დადეთ , უფრო კომფორტული იქ იქნება."
ყველა ფუსფუსებდა, მამის დაკრძალვიდან ერთი კივრაღა იყო გასული, ეს ტრადიცია უნდა შემდგარიყო,
ჩემი დაგვირგვინება...და ქორწილი...

კარები გაიღო და ჯეონი შემოდის, თავჩაღუნული, სევდიანი, სახე წაშლილი...

"მე..."

ახლოს მივდივარ და ვეხუტები,ვტირი, ვოხრავ, ვქვითინებ.

"მაპატიე, მაპატიე რომ მამაჩემის ბედისწერას უნდა დავემორჩილო,ჯეონ, მე შენ მიყვარხარ,ეს დაიმახსოვრე..."

"ჰობი..."ჯეონმა ნელა წარმოთქვა..."ჯარში მიდის,ტკივილს ვერ უძლებს და იქ დარჩება...ალბათ სამუდამოდ..."

"თვალებშიც ვეღარ შევხედავ, ამის გამო, ქვეყნის გამო..."

"ჩშშშ, არაუშავს, მე ყოველთვის მეყვარები."
გვერძე დადებული ყვავილების დიადემა ხელში აიღო და უოვე გამზადებული თეჰიონს რომელიც თეთრებში იყო გამოწყობილი თავზე დაადო და წელზე მოხვია ხელები.

"შენ ყოველთვის ჩემი პრინცი იქნები და ეს არასოდეს შეიცვლება."

ეს კარები მალე მოინგრევა , იმდენჯერ გაიღო დღეს, ახლა მსახური შემოდის.
"თქვენი დაგვირგვინება ახლაა, პრინცო თეჰიონ, თქვენს საცოლეს ველოდებით რომ დაგვირგვინების შემდეგ მასთან ერთად გაკურთხოთ ,გთხოვთ წამობრძანდით..."