အချစ်နဲ့စစ် (ဘာသာပြန်) [Completed]

အခန္း (၃)

ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံကို ထပ္မသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့..။ သုံးႏွစ္တာကာလအတြင္း ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဘလန္းန္နဲ႔ေရာ..ေဒါက္တာနဲ႔ေတြ႕ဆုံမွုေတြကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္..။ အဲ့ဒီအခန္းထဲျပန္ဝင္ရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္မဆိုင္နိုင္..၊ သူ႔အခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စြန္းေပေစခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအကြက္..၊ အဲ့ဒီအရာကို ျပန္ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲ..။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ...၊ သူ႔ႏွလုံးသားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ စြန္းေပခဲ့တဲ့ အရာကို ပိုလို႔ေတာင္မွ..။

အဲ့ဒီၾကမ္းျပင္ကို ေရေတာင္မေရာထားတဲ့ ခၽြတ္ေဆးေတြေလာင္းခ်ၿပီး အကြက္လိုက္ျဖစ္ေအာင္သူလုပ္ပစ္လိုက္တာကၽြန္ေတာ္ယုံေတာင္မယုံနိုင္..။ စိတ္တိုသည္..။ သူ႔လုပ္ရပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိတ္လန္႔ေစတာကိုလည္း စိတ္တိုလွသည္..။ ကၽြန္ေတာ္သာ အရမ္းေခါင္းမမာခဲ့ရင္..ကၽြန္ေတာ္သာ အတင္းျငင္းဆန္..၊ လက္မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္မေနခဲ့ရင္..ဒီတိုင္း..ဒီတိုင္းေလးပဲ..အဲ့ဒီၾကမ္းျပင္ကိုေရာ..၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကိုေရာ..၊ ကၽြန္ေတာ့္ မာနသိကၡာေတြေရာ.အားလုံးကို ဒီတိုင္းေလး ကယ္တင္နိုင္ခဲ့မွာ..။

အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပါးျပင္ေတြရဲတက္လာရသည္..။ အ႐ူးတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး မိမိကိုယ္တိုင္ရဲ့ စိတ္ပူပန္မွုေတြ..၊ ကိုယ့္ေဒါသေတြ..၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပိတ္မိေနတဲ့အေတြးေတြ..အဲ့ဒီအရာေတြေၾကာင့္ အေျခအေနေတြကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ မကိုင္တြယ္နိုင္ခဲ့တာမလား..။

အခုလည္း အိပ္ရာထဲမွာ ေခြေနခဲ့တာ သုံးရက္တိတိရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ေရအိမ္သြားခ်ိန္ကလြဲလို႔ လုံးဝကိုေနရာမေရႊ႕ျဖစ္..။ ဒီသုံးရက္အတြင္း ေအးစက္ေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ ႏွစ္ခ်ပ္သာစားၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ ဗိုက္ထဲေရာက္ေအာင္ထိေတာ့မတတ္နိုင္ခဲ့..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သနားစိတ္ဆိုတဲ့ ႏြံထဲမွာလူးလိမ့္ေနတာဟာ သိပ္ေကာင္းလြန္းတဲ့အရာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီႏြံထဲက႐ုန္းထြက္ဖို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မတတ္သာခဲ့..။