cigarettes out the window - wonton

i always smoke in the theater

aslında düşününce, anlıyorum artık ve kabullendim. neyi mi? bilseymişim bile anton'u kurtaramayacağımı. yardım istemeyene yardımda bulunamazsınız. öğrenmek istemeyene öğretemezsiniz. uğraşmak istemeyene zorlayamazsınız bazı şeyleri.

o akşamki performansımızdan sonra eski ve yıpranmış tiyatronun içinde tek başına, yanında getirdiği gitar kılıfının içinde saklı olan bir silahla ne yapacağını nerden bilebilirdim? kulislere gitmeseydim bile, fark eder miydim sizce? 

son konuşmamızdan bile sadece 1 hafta geçmişti halbuki, o hafta ne yaptı ne etti hiç bilmiyorum. ama sorsaydım, belki şu an hissettiğim tüm bu yük üstümden bir şekilde kalkmış olurdu. belki de biraz daha açıklığa kavuşurduk. ben onun yanından neden ayrıldım ki en başta? bir saniyeliğine bile olsa, anton bu. ne yapacağı belli olmaz. ben tiyatrodaki sahneye gittiğimde bile bir elinde sigara, bacağının üstüne dayadığı telefonu ve diğer elinde silahı ile oturuyordu ve boş duran kırmızı kadife seyirci koltuklarına bakıyordu. arkada bir şarkı çalıyordu, led zeppelin'in "going to california" adlı şarkısı. kaliforniya neydi ki, bebeğim? 

"made up my mind to make a new start" 

"i wonder how tomorrow could ever follow today"

"telling myself it's not as hard as it seems"

sözlerini mi dinliyordun şarkının? yoksa melodisini mi? notasını çıkarmamı istediğin ilk şarkılardan biriydi bu. o yüzden mi bu kadar anlamlıydı yoksa, ölmeden önce dinlediğin şarkılardan biri olmasına değecek kadar iyi bir şarkı mıydı? ya da belki benim notaları sana verdiğim günün gecesi ilk beraber geçirdiğimiz gece olduğu içindir, kim bilir? ancak sen bilirdin anton, ama sen de yoksun. çok istediğim soru var sormak istediğim. sana yakın zamanda katılırsam cevaplar mısın? 

sana sesleniyorum bebeğim, lütfen cevap verir misin?