The Unknown Man

Chapter 1

"MANYAKIS KA!"

Sapo niya ang kanyang matangos na ilong na tinamaan ng tadyak ko.

Tama lang iyon sa kanya dahil manyakis siya. Imagine that? Magpapakamatay na nga lang ako, mamamanyak pa ako?! At ang masaklap na puwedeng mangyari ay ma-rape pa ako ngayong gabi! Over my dead body!

Tumayo ako sa balsa niya at kumapit sa nakatayong kahoy na nasa gawing gitna niyon. Kandaubo pa ako sa pagkalunod ko kanina. Tumingin ako sa paligid, napakadilim. Kahit yata sumigaw ako rito para humingi ng tulong ay walang makakarinig sa akin.

Bahagyang gumewang ang balsa kaya bumalik ang paningin ko sa lalaking nakasalampak sa sahig ng balsa. Nakahawak pa rin ang kanyang kaliwang palad sa kanyang mukha, dahilan para tanging ang kulay bughaw na mga mata lamang niya ang aking makita.

Hindi asul ang mga mata niya, okay? Epekto lang ito ng hilo ko. Sinalubong ko ang mga mata niya na parang kulay blue talaga dahil sa liwanag ng buwan. Dinuro ko siya. "'Wag kang lalapit sa akin! Marunong akong mangarate!"

Pero tuloy siya sa paglalakad patungo sa akin. At since may kaliitan itong balsa, isang dipa na lang at flesh to flesh na kaming dalawa. And oh, my! Ang tangkad niya pala talaga!

"S-sino ka ba?" Kanda-atras ako pero ang aking mukha ay nanigas sa tensyon dahil sa papalapit niyang mukha sa akin. "A-at ano bang balak mo?"

Nahigit ko ang aking paghinga nang bigla siyang dumukwang. Ang mga braso niya ay nasa magkabilang gilid ko, ang isa ay sa sinasandalan kong kahoy at ang isa ay sa gilid ng aking baywang. Sa paglapit niya ay nasamyo ko ang kanyang hininga—hindi mabaho.

Akma ko siyang itutulak nang idagan niya ang katawan niya sa akin. OMG ito na! His first move to violate me! Hahalikan niya ako! Napakurap ako nang walang lips na lumapat sa lips ko. May tatlong daliring pagitan pa rin ang mga mukha namin sa isa't isa.

Umawang ang mga labi ko. "H-hindi mo ako hahalikan?"

Kitang-kita ko ang pagkunot ng noo niya at pagsasalubong ng makakapal niyang kilay.

"H-hindi mo ako gagahasain?"

Napatitig ako sa kanyang mga mata na tanging parte ng kanyang mukha na naaninagan ko. Hindi ko nga lang maklaro ang tunay na kulay ng mga ito. Sa sobrang lapit niya kasi ay hindi ko gaanong mabistahan maski ang hulma ng kanyang mukha. Pati ang ilong niya ay hindi ko na maaninag kung tama ba ang nakita ko kanina na matangos ito.

May lumagutok sa likuran ko. Paglingon ko ay may nakataling sagwan pala sa sinasandalan kong kahoy. Wala siyang kibo na kinuha ang sagwan sa likod ko. Iyon lang ba ang pakay niya?

Nangangapal ang aking pisngi sa hiya dahil natadyakan ko pa siya gayong hindi naman pala alindog ko ang sadya niya, kundi ang sagwan na ngayon ay bitbit-bitbit niya na. Nakamasid ako sa kanya nang bumalik siya sa dulo ng balsa at magsimulang magsagwan. Ni hindi niya na ako tinapunan kahit katiting na sulyap. Parang sa isang iglap, wala na ako sa paligid. Parang siya na lang mag-isa.

"S-saan tayo pupunta?" tanong ko kahit obviously na sa pampang ang tungo ng bangkang isinasagwan niya.

Itinuon ko ang aking mga mata sa madilim na tubig. Kani-kanina lang ay doon ko dapat wawakasan ang miserable kong buhay, ngunit noong hindi na ako makahinga at napupuno na ng tubig ang aking baga ay bigla ang reyalisasyon sa akin—ayaw ko pa palang mamatay.

Mahirap mabuhay, ngunit mas mahirap ang mamatay. Mas mahirap ang maging malamig na bangkay na walang kalaban-laban, kaysa sa miserableng buhay, pero at least buhay at puwede pa namang lumaban kahit paunti-unti.

Nang tingnan ko ang lalaking sumagip sa akin mula sa pagkalunod ay kusang bumukas ang aking bibig para pasalamatan siya. "Thank you."

Doon siya tumingin sa akin.