TERFIH // BXB

5.Bölüm. Karar

Neden yaşandı ki bunlar?

Buna neden layık görülmüştüm?

Eymen'in beni gerçekten sevdiğini düşündüm.O beni sadece başka biriyle kullanmıştı. Hatta şuan ki derdi de ben değildim ki. '3 yıllık' ilişkisine üzülüyordu. Benim duygularımın incimesine değil.

Yalvarmasına ilk başta yalvardı zaten. Yine sonradan gerçek yüzünü gösterdi. Düşünmeye zaman veriyorum falan demişti, bana. Düşünecek hiçbir şey yoktu. Nefret ediyorum ondan.

O artık benim için adamı bırak, canlı yerine bile konulmaz. Gözlerimin içine sakin-sakin bakarken nasıl yapabildi?

Evleneceğim adam da gelip bu herif çıkmıştı. Şimdi gidip babama evlenmeyeceğim desem babam çok sinirlenir, aynı zamanda da üzülürdü. Çünki babamın hayallerinden biri olmuştu bu kadar ünlü ve zengin aileyle ortak olmak. Şimdi evlenmeyeceğim desem, üzülürdü. Kızardı. Daha da elimden bir şey gelmezdi. Başka 'erkek' arayan aile de yoktu. Kızına arayan aileler vardı. Zaten babam da bunu kabul etmeyeceğimi bildiğinden o aileleri reddetmişti. Şimdi de onun için yol açılmıştı. İlk defa bu kadar zengin bir erkek çocuğuna, erkek eş arıyorlardı. Tabii, ben eşcinselim. Sevgilimden de yeni ayrılmışım. Babam bu iş için çok seviniyordu.

Nasıl yapacaktım ki?

Şimdi bu teklifi kabul etmesem Eymen beni yine bulurdu. Anne ve babamın da hevesini kırardım. Annem babamdan bile heyecanlıydı, bu aileyle konuşmaya gitmeme.

Lavaboya girdiğim gibi telefonumu hızla musluğun yanına bırakıp aynada kendime baktım. Bunları düşününce yine gözlerim dolmuştu.

Derin bir nefes aldım, aynada dolmuş gözlerime bakarken. Dudaklarımı bir-birine bastırıp ağlamamaya çalıştım. Kafamı yukarı kaldırıp göz yaşlarımı tutmaya çalıştım. Şimdi olmazdı. Özdemir'lerin evinde, lavabosunda olmazdı.

Şiddetli ağladığım zaman nefessiz kalabiliyordum. Nefes alıp verme sorunlarım vardı. Birden gelen ağlamayla nefes dengem bozulurdu. Şimdi de birden gelmişti bu ağlama hissi. Ağlarsam, boğulup kalırdım şimdi burada.

Bunları düşünmemem gerekiyordu ama düşünmeden edemiyordum.

Gözlerimden bir-iki yaş düştüğünde hızlıca gözlerimi kapadım. Tutmaya çalıştım. Elimin tersiyle yanağımdan akan göz yaşlarımı sildim.

Bir anda lavaboda yükselen ses irkilmeme sebep oldu. Gözlerimi açıp kafamı indirdim ve sesin nereden geldiğini aradım. Telefon çalıyordu. Yanaklarımdan akan göz yaşlarımı görmezden gelip arayan kişinin ismine baktım.

Eymen. Eymen'di.

Bir anlığına duraksayıp nasıl aradığını düşündüm. Onu engellemiştim ben. Nasıl arıyordu ki? Başka numaradan arasa da ismi gözükmezdi ki. Neden gözüküyordu diye düşündüm.

Aklıma o an, Eymen'in ikinci numarası olduğu geldi. İkinci numarası vardı. Ama uzun süreden fazladır o hatı kullanmadığından tamamen o numarasını unutmuştum. Bu yüzden de engellememiştim.

Duygularımı kontrol altına almaya çalışarak telefonumu hızla elime alıp telefonu açtım ve kulağıma götürdüm.

"Ne var?" Ağlamaklı sesimi kontrole alıp, sinirle konuştum.

"Düşündün mü? Sinirin soğudu mu?"

Telefondan gelen sesle kaşlarım çatıldı.

Gerçekten de bana sinirin soğudu mu diye soruyordu. Beni düşündüğünden değildi. Eminim. Kendini düşündüğündendi.