TERFIH // BXB

17.Bölüm. Güven

Göz kapaklarımın uyuştuğunu hissettim. Gözlerimden önce işitme duyumu hissetmeye başladım. Etrafımda insan sesleri duymaya başlamıştım. Yanımda 2-3 kişinin konuştuğunu duydum. Nedense tanıdık seslerdi.

"Kafayı yemiş çocuk!" diye tanıdık bir ses duyunca gözlerimi buruştururak zorla açmaya çalıştım.

"Uyandı." diye ardından başka biri konuştu.

Gözlerimi zar-zor açtım ve karşımda ki bulanıklığa baktım. Biraz daha gözlerimi kırpıştırdıktan sonra karşımda 2-3 kişiden fazlasını gördüm.

Karşımda Saadet anne, Beybora bey, Kayra, Nur abla, ve Gökçe abla vardı.

Yavaşça hepsini süzdüm ama hepsinin yüzünde endişeli bir ifade vardı. Hem endişe hem de hüzünlü bir ifade.

"Miran iyi misin, oğlum?" diye Gökçe abla seslendi, ilk.

Kendime gelmeye çalışıp etrafıma iyice bakındım.

Betin yoktu.

Hâlâ onu düşündüğüm için kendimden nefret ediyordum şuan.

"Betin? Betin nerede..." dedim susuz çıkan sesimle. Mırıldanmış gibi olmuştum ama oda sessiz olduğu için herkes beni duymuştu.

Beybora bey ve Saadet anne bir-birine bakınca, yutkundum. Kayra kaşlarını çatmıştı bunu sormama.

"Dışarıda." dedi nefret çıkan sesiyle, Kayra.

Şuan Kayra'yla da konuşmak istemiyordum. Bana güvenmeyip gidip beni araştırmıştı.

Betin'in neden benden şüphelendiğinden anlam çıkaramıyordum... Kayra da güvenmemişti.. ben güvenilir değil miydim?

"Oğlum iyi misin?" dedi Saadet anne, elimden tutarak.

Gözlerimi aralayıp iyice etrafıma bakındım. Hastane yatağındaydım. Beyaz örtüyle üstümü örtmüşlerdi. Bakışlarım boğazıma gitti. Morluklar kendini belli ediyordu.

"İyiyim.." dedim.

Hepsi bana bakarken Beybora bey iç çekerek yanıma adımladı. Bu iç çekilme sesinden neler olacağını tahmin edebiliyordum.

"Miran oğlum. Konuşalım mı?"

Beybora bey bana yaklaşınca sadece bunu dedi. Nur abla da dahil bu soru odada ki herkesin dikkatini çekmişti. Hepsi dikkatle burayı izledi.

Ben odadakileri inceleyip, Beybora bey'e döndüm. Betin'in babasını reddedemezdim. Bu yüzden yavaşça kafa salladım.

Kafa sallayınca odadakilerin dikkati iyice üzerime yığıldı.

"Miran'la konuşacağım. Hadi çocuklar, siz çıkın biraz dinlenin." dedi Beybora bey, arkasına dönerek.

Beybora bey'i de ilk defa böyle ciddi görüyordum.

Odadakiler bir-birine baktı ve utanç hissiyle hareketlenip odadan çıkmıştılar.

Ama Kayra yerinde durmuştu.

"Kayra. Sen de." dedi Beybora bey ona dönerek.

Kayra iç çekti. Daha sonra ise bana son kere bakıp odadan ayrıldı.

Beybora bey onu görmezden geldi ve bana döndü. Ben de gözlerimi kaçırıp önümde ki yaşlı adama baktım.

"Miran oğlum. Betin adına hepimiz özür dileriz." dedi. "Hiçkimse sana anlatmak istemedi, gençsin, bilmek zorunda değilsin diye ama Betin'in geçmişi pek parıltılı değil." diyerek devam etti.