Küçücük

1

Nedendir bilinmez karanlığa yürürdü hep. Ama ayaklarıyla değil zihniyle yürürdü. Kendisi bilmez, ayaklarını durdurmaya çalışırdı. Tabi beceremezdi durdurmayı. Ayaklar zihnin emrine karşı gelebilir mi? Ne cüret! Devam ederdi yürümeye hiç istemediği halde.

Onu görenler ne kötü insan der yanına yaklaşmaz hemen uzaklaşırlardı. Bilmezlerdi ki zihni yürütüyor kendini. Ne bilsinler. Kendi de ne bilsin zihnini durduracak bir kişi olduğunu. Zihninin o kişiyi görünce korkacağını, gerisin geriye aydınlığa koşacağını. Kendi bunu farketmez, geçer giderdi önünden. Sürekli ayaklarına kızmaya devam ederdi. Zihnini suçlamak bir gün dahi aklına gelmezdi. Zavallı ayakları konuşmak ister ama tek kelime söyleyemezdi.

O kişinin önünden geçerken yine, ayakları zorla durdurdu kendini. Zihin kızdı, çok kızdı ama o da ne yapsın? Korkup kaçmaya başladı hemen. Hem de son sürat. O kişi gidince tekrar karanlığa dönmeye çalıştı zihin ama nafile. Kaçarken kendi küçük ayaklarını parçalanmış, yürüyemeyecek hale getirmişti. Oturup kaldı yerinde.
O günden sonra karanlığa yürüyemedi zihin. Kendisiyle birlikte ayakları da götüremedi.