Emanet

2.bölüm kriz

Selamlar güzel yazamamış olabilirim özür dilerim inşallah beğenirsiniz.Yorum yapmayı unutmayın. Devamını gelmesini istiyorsanız puanlamaya unutmayın hepinizi seviyorum bay bay bölüme geçelim

"Onun parladığı yerde ben sönerdim
,çünkü onun ışığını çalmak hiç istemedim"

Şimdiki zaman

Yine bir cinayet gecesi görüntüleri aklıma gelip durduğu için uyuyamıyorum, normalde pek sık olmazdı ama artık çok sık olmaya başladı.

Hiç uyumadan geldim yine işlerin başına kafam yerinde değilken geldim insanlar bişeyler anlatıyor galiba ama kafam o kadar dolu ki dünkü cinayeti aklımdan çıkaramıyorum.

Gözlerimi kapattığımın farkına varıp Gözlerimi açtım yanımda pelin vardı, dünkü yine hiç yerinde durmayan seri katilimiz yine olayların üstüne olay yapıyordu ve kimse onu yakalayamamıştı herkes onun kim olduğunu bilirdi.Ama işinde o kadar iyiydi ki kanıt olmadığı için her davadan sıyırmıştı ve artık elimde kanıt vardı ama şimdide seri katil ortalıklarda yoktu.

Hükumeti sevmezdi,hükumette onu sevmezdi çünkü onlara hep karşı gelirdi.Tamam söylemek gerekirse bende hükumeti sevmezdim çünkü çocuklar aç karınlarını doyurmak için ekmek bile çalsa ya hapse atılır yada idam edilirdi.

Ama hükumet asla durmadı kimsede onları durdurmaya çalışmadı çünkü içten içe kendi sonlarını getirtmek olduğunu bilirlerdi.

En sonunda dayanamayıp işten 2 günlüğüne izin aldım ve evin yolunu tuttum.

İçimden rahatsız edici acılar doğuyor yeni acılara el uzatiyordu. Etrafın sakinliği, arabamda açtığım camına vuran rüzgarla bütünleşmiş harmoni kulaklarımda çınlıyor, gözlerim kapanıp duruyordu.

Eski anılar rahatsız edici şekilde zihnimi tırmalıyor ve yapmak istemediğim şeyleri yaptırmaya çalışıyordu.

Gözlerimi 2 saniyede olsa kapatmak istedim, zaten düz bir yoldaydım ve kimse yoktu. Gözlerimi kapadım ve karanlığın içinde bi ışık parladı gözlerim kamaştı ve yüksek bi sarsıntıyla gözlerim kapandı.

Karanlıktı her yer ışığın olduğu yere gitmeye çalıştıkça düşüyor dizlerimde kanlar akıyordu kulaklarımda Ablamın 1 yıl boyunca yazdığı günlükten sözler geliyordu.

~En çok aile yorardı insanı, kimi dar görüşülüdür,  kimi ise önünü bile zor görür biraz ilgi verse de düzelse keşke her şey .~

~Sevilmenin önemi:
Çocuğundan, al dersini
Bi çocuğu sev ki,
Gönülden ver sevgiyi~

Beynim uyuştu ve geride ne sözler kaldı ne ışık tek ses bir ambulansın hızla uzaktan yakına doğru gelen sesiydi.

10 saat sonra...⏰

Kalbim hızla çarpıyor vücudum sanki elektrik yemiş gibi oluyordu. Ama zihnimde ne bi ışık vardı, ne bi ses vardı .

Gözlerim yavaşça açıldı, ilk gördüğüm şey ise beyaz tavandı. Yanımda solumda kübra, menekşe  sağımda ise pelin, batuhan oturuyordu. Hepsi sulu göz salya sümük ağlıyordu ki ben bile iğrendim.

Gözlerimin açıldığını görünce direkt hepsi bir ağız Valencia diye bağırmaya başladı. Ödüm koptu, kalp krizinden gidiyodum neredeyse, ama o gelmemişti. Kendi kendimi belki işi vardır, belki duymamıştır diye avutmaya çalışsamda içim içimi kemiriyordu.