Korkunun izleri

Yabancı

   
  Herkese merhaba! Bu benim ikinci kitabım. Yeni birşeyler denemek istedim. Umarım sizde bana destek olursunuz.

    Geliyordu. Hissedebiliyordum. Arkama bakınca onu göreceğimi biliyordum. Sustum ama içim resmen çığlık atıyordu.  Korkunun bana faydası hiçbir zaman yoktu. Nedeni yok sadece korkuyorum ama ben bu korkumun önüne geçemedim..

  1.Bölüm

     Tabiki bende güne odamın içine vuran güneş ışıklarıyla uyanmak isterdim.
Ama mümkün değildi. Gözlerimi açtığımda karanlık odada yeniden ve yeniden olmak benim için çok zordu.

Ama başa gelmişti ve ben gözlerimi açmak zorundaydım.

Odamda bir yer yatağı bir tepsi ve içinde bir yudum su ve ekmek vardı.

Acıkmıştım.

Susamıştım.

Bir parça ekmeğin beni gün boyu tutması gerekiyordu. Bu odadan kurtulmam lazımdı. Ama ben korkularım yüzünden bu odadan çıkmayı geç sesimi bile çıkaramıyordum.

Şükür ki lavabosu vardı kullanabiliyordum. Bir ses geldi kapıdan konuşmaları duyabiliyordum.

"Bu yaptığımız çok yanlış abi olmayacak faydası konuşmayacak kız"

Ordan bi ses daha geldi

"Burdan kurtulmanın tek yolu konuşması yoksa burdan asla kurtulamıcak"
diyordu acımasız adam sesi çok kalındı. Duyduklarıma inanamadım. Ne konuşacaktım ki..

Bu hayatta en sevdiğim birincisi yüce Rabbim' ikincisi de canımdan öte sevdiğim babamdı.

Ben konuşursam babam tehlikede olabilirdi ölsemde onlara tek kelime etmeyecektim. Gözlerim yorgunluktan ağrımıştı.

Dinlenmek istedim uzandım yer yatağına.

Bir iki dakika gözlerimi dinlendirirken aniden kapının açılmasıyla hemen ayağa fırladım.

Gördüğüm gözler yabancıydı bana her gün odama pat diye giren adamlara benzemiyordu uzunca bana baktı.
Ve arkasını dönüp kapıyı kitledi.

Yanıma gelip gözleriyle işaret edip oturmamı söyledi.
Dediğini yapıp oturdum. Oda oturdu

"Bak " dedi ve sustu gene kafasını kaldırıp gözlerime baktı.  Ama bu bakış acıydı.

"Sana söylemek istediğim birşey var ama nerden başlayacağımı bilemiyorum." Dedi

"Ne oldu?" Dedim gene gözlerime baktı normal şartlar altında olsaydı bu gözlerde kaybolabilirdim o kadar naif ve incitmeden bakıyor ki. Neyse dedim..

"Babanı bulmuşlar" dedi hemen ayağı kalktım.

"Ne nasil bulmuşlar yalan söylüyorsun imkanı yok bulamazlar. " dedim

" telefon sinyallerini yakalamışlar. Ve şuan oraya gidiyorlar eğer bana onlardan önce yerini söylersen onu kurtarabilirim. " dedi.

Ya gerçekten doğruyu söylüyorsa güvenmeli miydim. İnanmalımıydım ona bana bakıyordu bunu görebiliyordum.

Gözlerinde çok acı vardı ve bana üzgün gözlerle bakıyordu .

Güvenmeli miydim?

Güvendim.

"Karahisar mahallesinde bir teyzenin evinde kalıyor numara 66 sokak da inci sokak lütfen onu kurtar. Dedim
Ayağı kalktı bana baktı yüzündeki acimsar ifade gitti.

Hafif gülümser gibi oldu.

İçinden bu kadar kolay olacağını tahmin etmemiştim dedi.

Ama ben onu duydum. Ne yani beni kandırmış mıydı ?

"Tamam" dedi ardından kitli kapıyı açtı ve dışarı çıktı.  Kapı ardından alkış tufanı koptu . Ordan biri

"Senin şu tipinle sana kanmayan kıza kız demem ben abi" diyerek kahkaha attı.

Aptal kafam gerçekten inanmıştım. Ayağı kalkıp dört duvar arasında git gel yapmaya başladım.

Ardından kapıyı açıp bende çıktım kapıyı kitlememişti. 4 kişi vardı beni görünce hemen ikisi kolumdan tuttu.

" abi kapıyı neden kitlemedin yüzümüzü gördü. " dedi esmer olan çocuk

benimle konuşan çocuğa bakıp "gerçekten beni kandırdın BANA YALAN SÖYLEDİN UMARIM ONU BULAMAZSINIZ SENİ ÖLDÜRÜRÜM."

Diye bağırdım yüzüne karşı çocuklardan kendimi kurtarıp onun yakasına yapıştım.

" eğer babamın kılına zarar gelsin seni kendi ellerimle ben öldürürüm." Dedim yarı kan çanağına dönmüş ve gözyaşından ıslanmış gözlerimle.

Ellerini benden kurtarıp benim sırtımı duvara vurdu ve dibime kadar girdi.

" tamam küçük hanım beni öldür. " dedi gözlerime bakarak alaycı konuşmasıyla

"Bende ölü bedenimle babanın kemiklerini eline vereyim." Dedi suratıma bakarak.
  Ellerimi ondan kurtarıp yüzüne tokat attım.

Yürek yemiştim ama yaptım. Bende ölebilirdim. Kurtuluşum yoktu.  Aniden odaya yeniden girdim. Kapıyı kendim kapattım ve arkasına oturdum .

Gözlerim ağırlaşmıştı.

Canım yanıyordu.

Resmen beni kandırmıştı.

Ve ben salaklık edip inanmıştım.

Aniden kapıya vurmaya ve bağırdığını duymaya başladım tepki vermedim öylece  oturdum.
"Seni küçük fare bu tokadın hesabını bana vereceksin. " diye bağırıyordu. Tepki vermedim gözlerim gitti.

Kendimi karanlığın boşluğuna bıraktım.  Uyumamam gerekiyordu . Ama ben kendimi teslim ettim babama ruhumu teslim ettiğim gibi..