Midnight Rain

Four

"I'll take her home." napatingin kaming tatlo sa gawi niya.

He's firmly standing in the opposite side of the table. Kanina pa ba siya dyan?

Nag lakad siya papunta sa pwesto namin habang ang isang kamay ay na sa loob ng bulsa niya. Mukha ng dalawa kung kasama ay hindi maipinta.

They both look at me with confusion visible on their faces. Tinaasan ko lamang sila nang kilay.

"Can we trust you with him?" Raven asked bakas sa mukha niya ang pag alinlangan.

Sasagot na sana ako ng mag salita si Jael.

"Yes, I'll take care of her." mahinahong saad niya.

"Sorry for crossing the line but I think she'll be fine with me. Jael" he extended his arm, making sure my friends doubt will put into places.

Raven and louie shakes his hands. Three of them exchanged conversations. Kung hindi pa ako nag salita nanahihilo na. Hindi pa sila titigil. Nag kakaayahan pang mag billiard.

Habang na sa byahe kami, 'di ko maiwasang pumikit dahil sobrang sakit ng ulo ko. Sa tagal ng panahon ngayon nalang ulit ako nakaramdam ng ganito. Siguro nga dahil sa sobrang pagod.

Nang makarating kami sa bahay kinuha niya agad yung bag ko sa likod ng sasakyan niya bago lumabas at pag buksan ako ng pinto.

"Careful" saad niya. Inalayan niya akong makababa nang sasakyan. At sinirado ang pinto ng kotse niya.

"Mukhang wala sila" mahinang giit ko. I hurriedly went infront of the gate para tawagin yung driver namin.

Buti na lamang at nasa bahay 'yong driver. Agad niya kaming pinagbuksan ng makita niya kami sa labas ng gate. Napatigil siya ng tingnan ang kasama ko.

"Anak pala 'to ni mayor eh!" Ha? napalingon ako sa likuran. Umiwas lang ulit siya ng tingin saakin.

I mean— alam ko naman na Montengro yung Mayor namin. Akala ko kaapelyido lang. Anak pala talaga siya ni Mayor. That means— oh my Montenegro nga naman.

"I should leave now." saad niya sabay abot ng bag ko sa driver namin.

Pipigilan ko pa sana siya ng bigla nalang ako nahimatay.

Nagising nalang ako na nasa kwarto na ako. May pagkain na nakahain sa gilid ng kama ko. Medyo magaan na rin ang pakiramdam ko kaya umupo ako mula sa pag kakahiga at hinawakan ang bahaging ulo ko.

"Don't push yourself too much. Do you need anything? I'll get it for you" nagulat ako ng marinig ang boses niya. Andito pa pala siya.

Anong oras na ba? Tumingin ako sa wrist watch ko at grabe alas syete na ng gabi!

Hala! Siya ba nag alaga saakin? Nakakahiya!

"Hindi... okay na ako nang very slight." giit ko at ngumiti sakanya. He shook his head.

Umalis siya sa pag ka sandal sa pintoan ng kwarto at nag lakad palapit sa gilid ng kama ko. He grabbed the soup besides my table saka umupo sa tagilirang bahagi ng higaan.

"I used your family's kitchen to cooked this for you... you should eat. So you could take your medicine." Kalmadong saad niya. Hindi ko alam if mahihiya ako or kikiligin.

Basta alam ko umiinit ang pisnge ko dahil sakanya. Mainit pa iyong sopas na niluto niya. Bahagyang hinalo niya iyon gamit ang kutsara, nang hindi gaano kainit pag isusubo niya sa'kin. Paunti-unti lamang 'yon. Hanggang sa naubos ko rin.