Vi kunne høre skrittene. Han kom nermere og nermere. Alle visste det, ikkje kva som kom til å skje, men at det ikkje var noko bra.
Vi har vert innelåst på dette rommet ganske lenge, eller vi har ingen måte å følge med på tida, for alt eg veit kan det godt hende det bare har gått 5 minutter.
Dette var en del av planen. Å vente til redselen var på sitt største. Da panikken slår inn. Når alt blir svart. Alt forsvinner. Det eineste du kjenner er ein dunking i hovudet og ein ekstrem smerte.
Slag.
For.
Slag.
De har alt tima perfekt. Akkurat i det du tror smerten kjem til å gi seg kjem eit nytt slag. Da du kjenner pisken sakte men sikkert penetrere gjennom huda.
Døra opnes. Alle krymper seg sammen i enden av rommet lengst vekk fra døra. De som ikkje allerede griner brister ut i tårer. Eg ser pisken før noko anna men da eg ser skikkelsen som holder pisken, blir eg forvirra. Det har alltid vert samme mann som kjem med pisken. En stor og veltrent mann, men no står det en liten og spinkel mann med pisken i handa.
Han ser redd ut, hadde han ikkje holdt pisken kunne eg godt trodd at han var en av de som skulle straffast, men det er han altså ikkje. Han nøler litt, men så går han sakte inn. Uten å lukke døra. Amatør. Eg tok kjangsen til å smette forbi han og løpe ut. Eg høyrer redde og sinte rop bak meg. Løpandes føtter og stygge trussler, men eg stopper ikkje.
STAI LEGGENDO
Barneheimet.
HorrorLiss bur på eit barneheim i bangladesh som i følge media skal vere "det beste i bangladesh" men er det virkelig sånn? Er virkelig alt så perfekt? Kva skjer virkelig bak alle de perfekte strøkne klede og malte smil?
