"Duyguzuluğun içine bu kadar güzel işlenmiş olması çok başka olay." dedi Asi kız.
"Bunu dışarıdan söylemek ne kolay ama. Söylesene Asi Kız senin benden ne farkın var?"
Derin nefes aldı kız. Karşısındaki çocuğa acıyarak bakaraktan.
"Bir kalbim var...
Ben Asi. Adını başkasının koyduğu çocuklardan olanlardan.
Nefretimde sevgimde bana ev olan sokaklarımdan geliyor.
Bugün Yaman için burdayım. Dün geceden beri içimi kaplayan o tuhaf huzursuzlukla Soysalanların evinin önünde yanımda duran Cesur'a bakıyorum.
"Vay anasını. Lan Yaman ben biliyordum biliyon mu? Birgün o evden kurtulup buralara kadar geleceğimizi."
"Sana burdan bir uçarım Cesur o zaman neyi bilil bilmediğini anlarsın. Üstelik bu ev sadece Yaman'nın. Bizim evimiz hep o beğenmediğin ev olacak." dedim sinirle.
Yaman bana dönüp "O ne biçim söz kız. Sizin olmadığınız hiçbir ev benim için sıcak değildir." deyip saçımı karıştırdı.
Bir adım geriye gittim. "Biz senin sıcak hissettiğin eviz sadece Yaman. Artık bir ailen var değil ev bir yuva sıcaklığı verecekler"
Gözlerim doldu. Aile? Nasılda yabancısıyız ama. "Benim eve dönmem gerek. Cesur sende eve erken gel" deyip evin çıkışına doğru gittim.
Ardından Yaman'ın "Asi-" diyen sesini duymamazlıktan gelip gecenin bir yarısına aldırış etmeden yürüdüm.
Burda olmak istemiyordum. Yabancısı olduğum hiçbir yerde durmak istemiyordum. Ben bana yazılmış o sokaklar dışına çıktığımda her zaman bir hiç olacaktım.
Hızlı hızlı yürümeye çalıştım. Tam yan sokağa çıkan yola girecekken bir ses işittim.
"O Yaman denilen adam benim abim falan değil Rüzgar. Yıllardır nasıl yoksa bundan sonrada olmayacak. Onun için asıl cehennem şimdi başlıyor."
Dondum. Bahsettikleri kişi Yaman ise korkusu sardı birden.
"Plan ne bro? Hemen devreye sokalım." dedi Rüzgar olduğunu düşündüğüm kişi.
"Abisinin doğum gününe yakışır bir hediye. Yaşadığı o çöplüğe bir sürpriz gönderdim. Şimdi gidip bakalım kargo ulaşmış mı diye."
"Kendine gel Asi." diye fısıldadım "Şimdi şokun falan sırası değil." deyip hızla oradan ayrıldım.
Bu saate buradan metrobüsün geçmeyeceğini anlayınca adeta bütün gücümü bacaklarıma verip koştum. Siyah baggy pantolun, üstümde crop ve üzerine giydiğim ceketler hızlı koşabildiğim kadar koştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi birden yerde bulunca acıyla bağırdım. "Siktir ya siktir!"
Hızla ayağa kalkıp ceketimi çıkartıp kanayan koluma sardım. Bu sefer koşmadım. Adeta uçtum.
Yaşadığımız sokağa girince benden önce gelmedikleri için gülümseyecektim neredeyse. Hemen eve koşup üflesen açılacak olan kapıyı açtım.
