cehennemin dibi | aslaz

0.3

-beni kendinden kurtar-

Korkuyordu Asi. Ve bu korkusu asla kendisi için değildi. Hayatında sayılı olan sevdiklerinden biri olanın hayatı tehlike üzerindeydi.

Acı mı? Onun için tüm her şey bittikten sonra günün sonunda kendi kabuğuna çekilip iliklerine kadar hissedilecek olan duygu.
Ve en büyük acısı karşısındaydı.

Yaman'ın hazırlanıp evden çıktığını fark edince hemen yanında bitti. "Nereye gideceksin?" diye sordu hızla.

"Annem aradı. Benimle konuşacakları varmış. Oraya gidecem." dedi Yaman.

Asi kafa sallamakla yetindi. Sustu sadece. Kendini eve attı hemen. "Bir şeyler bul Asi. Çalıştır kızım aklını." diye tekrarlıyordu aynı şeyleri.

En sonunda aklına gelen fikirken ayağa kalktı.
"Tabi ya Ece. Yaman'ın bahsettiği kız kardeşi. Ona ulaşırsam belki bir şeyler öğrenebilirim." deyip evden çıktı.

O gün Yamanla konuştuklarında Alaz ile olan olaylarını sadece Ece'nin bildiğini biliyordu. Nasıl olduysa duymuş bir şekilde. Öldü sanılan adamı o hale getiren Yaman'ın değil Alaz'ın olduğunu Ece biliyordu.

Soysalanlar'ın evine geldiğinde kimsenin bir şey anlamadan Ece'nin yanına gitmesi gerekiyordu.

Olduğu yerde derin nefesler alarak kendini sakinleştirmeye çalışıyordu.

Tam o an bir ses duydu. Bu ses tanıdık bir sesti. Sesin geldiği yöne doğru birkaç adım attığında duyduğu bir değer sesle donup kaldı.

"Bende seni seviyorum." bir kadın sesiydi.

Bir adım daha atıp karşıya baktığında Yaman ve yanında duran alımlı kadını gördü. Ve sonrasında o kadını öptüğünü.

Önce bir kabus sandı. Sonra güldü. Ve sonra bir damla gözyaşı.

Asi o an sadece gerçeklerle yüzleşti. Yaman ve o sadece abi kardeş olarak anılmaktan başka bir şey değillerdi. Bu onun kalbine daha da ağır bir yük oldu.

Arkasından gelen ayak sesini umursamadan gözlerini kapattı. Birkaç saniye sonra açtığında birkaç adım ötesinde duran Alaz'ı gördü. Önce Yaman ve yanında ki kıza, ardından Asi'ye dönüp baktı.

Bu sefer yüzünde net okunan iki duygu vardı; şaşkınlık ve acı. Nasıl büyük saçmalıktı anlayamadı Asi ama çocuğun gözlerindeki acıyı okuyabildi.

Alaz Asi'nin göz yaşını görünce anlam veremedi. Hızla Yaman ve küçüklükten beri aşık olduğu Rüya'nın yanına adımladı.

Ağzından çıkan birkaç küfürle Yaman'ın üzerine yürüdü.

"Ailem yetmedi mi lan?" bir yumruk. "Onları aldın yetmedi mi sana?" bir yumruk daha.

"Senin bu mahalle piçiyle ne işin var Rüya? Gerçekten bu mu ya gerçekten bu mu?" diye bağırdı.

"Evet gerçekten o. Bu seni ne ilgilendirir Alaz? Sana mı sorucam bunları? Neyim olarak söylesene?" dediğine Asi kafasını yavaşça kaldırıp Alaz'a baktı.

Bu sefer acı gözlerinde tam yer edinmişti. Bağırmasını bekledi ama öyle yapmadı.

"Haklısın." dedi sakin bir sesle. "Beni ne ilgilendirir ki, neyinim ki? 20 yıldır yanında duran herhangi birinden başka kimim ki?" başını iki tarafa hafifçe sallayıp geriye doğru dönüp bahçeden çıktı.

"Asi." diyen Yaman ve Rüya'nın yüzüne bile bakmadan Alaz'ın ardından ilerledi.

Arabaya doğru yürüyen Alaz'ı gördü. Yanına doğru ilerlerdi.