cehennemin dibi | aslaz

0.2

-kimsesizler kimsesinden selamlar-

"Yaman" dedi küçük Asi. "Sence bizi neden
terk ettiler?" diye ekledi.

Uzun uzun düşündü küçük adam. "Çünkü bizi haketmiyorlar. Çünkü onlar bizi yük olarak görüp, dünya yükünü sırtımıza yüklemeyi seçiyorlar. Biz çok güçlüyüz Asi." bir damla yaş döküldü Yaman'ın gözlerinden.

"Keşke hemen büyüsem. O zaman daha güçlü olurum dimi? Karşıma çıkan her kötülüğü yok ederim." düşündü kısa bir süre ardından devam etti. "Ben büyüyünce ressam olucam. İlk sizi çizicem. En çokta seni çizicem Sonra hayalimdeki her şeyi." dakikalarca konuştu küçük kız. Ardından cümlesini yarıda kesip "Çok konuştum dimi? Özür dilerim." dedi mahçup bir sesle.

"Hayatındaki en uzun cümleleri şu an kurdun. Sence bu bizim için çok konuşmak mı hı? Hem ressam olunca herkes seni tanıyacak. Olmaz öyle." dedi.

"Sen şarkıcı olsana kız. Bülbül gibi sesin var. Bak Vallah ünlü olursan kaparız havada parayı. Hem şu cehennemin dibine yeni gelen kızıda tavlarım ha?" dedi arkadan atlayan Cesur.

"Tavlarım falan ne be geç şuraya. Bugün ders işliyemicez. Bizim Elif hasta olmuş onu iyileştirmemiz gerek." deyip kalktılar.

"Yaman" dedi Asi. Elif'in hasta olduğunu biliyordu. Hasta olmaktan korkuyordu. Eğer hasta olursa diğerlerini yardım edemezdi. Bu yüzden yine konuştu. "Birgün zengin olursak ailelerimiz geri gelir mi?" Yutkundu Yaman.

Biliyordu küçük kızın hep bunu düşündüğünü. Eğer çok paraları olursa ailelerine yük olmazlarmış.

"Hadi Asi hadi kızım çok işimiz var." deyip günün geri kalanını daha doğrusu ömürlerin geri kalanını geçireceklerinden emin oldukları kendi aralarında cehennemin dibi olarak adlandırdıkları yuvalarına gittiler.

Onlar büyüdüler. Geriye ardlarında asla yaşanmamış olan çocukluklarını bırakıp büyüdüler. Acılarını büyüttüler. Hala beraberler diye acılarını sevmeyi bile öğrendiler. Onlar hiçbir zaman çocuk olamadılar. Küçücük bedenlerinde büyük insan olmaya terk edildiler.

şimdiki zaman

Zengin olmak bu değildi diyordu içimdeki küçük Asi. Çünkü zenginliği birilerini itip kakalamak olmadığını, dünyanın hükümdarının o olmadığını düşünerekten öğretmiştim kendime.

Şimdi karşımda etrafında dünyanın döndüğünü sanan o çocuk vardı. Dışına zıt olan kalbiyle karşımdaydı.

Gözlerinden hiçbir duygu okunmuyordu. Ya da ben anlayamadım.

Elimdeki kelebekle gözlerinin içine bakıyordum. Cesur uyurken evden çıkmıştım. Bizi hep kurtaran kişiyi o dört duvar arasında asla bırakmazdım. Yaman'ı ne olursa olsun kurtaracaktım.

"Ne bu senin sürekli benim karşıma çıkmaların?" dedi.

"Çok uzatmayacam. Yaman'ı oradan çıkaracaksın." dedim. Yüzünde alaycı bir gülümseme belirdi.

"Maalesef güzelim bizde o hizmet geçmiyor. Başka bir hatta bağlayalım hemen." dedi ukalaca.

"Seninle buraya laf dalışına girmek için gelmedim. Gerekirse bu bıçağı boğazına bile saplarım. Bunu Yaman içinde değil insanlığa büyük bir iyilik yapacak olacağım içinde düşünebilirsin."