Cynefin | BTS | SKZ |

10

Sabah sabah daha uyanamadan gelen misafirleri kafese kapatabilirmiyiz

——————

Heyecanlıydım, belki saçmaydı bu heyecanım yada bana öyle geliyordu pek emin değildim.

Aslında şu aralar duygularım fazla karışıktı.

Ne hissediyordum emin değildim, tek bildiğim duygularımın elimde olmadan rayından çıkmış olmasıydı.

Çocukluğumdan beri olan bir şeydi bu aslında, kötü bile denemeyecek kadar berbat bir dönem yaşamıştım ortaokul zamanlarında.

Ama o zamanlar yanlız değildim, abim vardı annem, arkadaşlarım.

Şimdi ise geriye sadece annem ve arkadaşlarım kalmıştı, ama onlarlada bu konuları konuşamazdım, tepkilerinden Emin olamıyordum bir türlü.

Özellikle bir alfaya karşı duygularımdan emin olamadığımı öğrenirlerse, beni arkadaşlıktan reddetme olasılıkları bile vardı.

Ama konuşmam gerekiyordu biriyle, abim o olaydan önce dışardayken hep konuşurdu benimle, çocuk olmam onu bozmazdı, benimle bir yetişkinle konuşur gibi konuşurdu.

Ama şuan bu imkânsızdı belki duyanların "sen delirdin mi abinle bir alfa hakkında mı konuşacaksın" Diyeceği türden bir düşünceydi, ama abim benim herşeyimdi, beni kırmaz, sinirlenirse bile içinde yaşardı sinirini, beni dinler, kıskansa bile asla kalbimi kırmaz konuşurdu benimle.

Açıkçası korkuyordum, güven duymaktan ölesiye korkuyordum, ama bu korkuların başta kendime olmak üzere çevremdeki herkese zarar verdiğini biliyordum.

Okul hayatım boyunca hiçbir partiye, kampa, geziye veya diğer etkinliklerle katılmamış, katılamamıştım.

Benim yüzümden arkadaşlarımda katılmamıştı, okul hayatlarında anı olarak kalacak şeyleri çok azdı.

Ve kimse kabul etmese bile benim yüzümden.

Şimdi ise tüm bu korkuları yenmemde yardım edecek kişiye doğru gittiğimi bilmeden, okul saati bittiği için tek tük etüte kalan öğrencilerin yanından geçip okuldan çıktım, adımlarımı hiç yavaşlatmatan basketbol sahasının olduğu arka kısma yürümeye başladım.

Bahçe boştu, tek başıma koskocaman olan bahçede yürürken, ayaklarım yorulmuştu.

Hadi ama,tek okulun bahçesi bile kocamanken biz iki okul bahçesine sayiptik, ve basketbol sahasının okul binasına en uzak bölgede olmasıda hiç yardımcı olmuyordu!

Sonunda vardığım saha ile bir kaç dakika durup nefeslendim.

"Jungkook neden orada duruyorsun gelsene buraya" Taehyung'un beni görüp konuşmasıyla, düzene giren nefeslerim tekrar hızlanmıştı.

Adımlarımı basketbol sahasına yönlendirip demir kapıdan içeriye girdim.

Kalbimin aksine sakin adımlarla Taehyung'un yanına yürüdüm, tam yanına gelincede durdum.

Anında bana gülümsemesi ile ister istemez bende gülümedim.

"Bi an gelmeyeceksin sandım ve açıkçası korktum" Mahçup bir şekilde baktım yüzünü.

Of Jimin.

"Üzgünüm arkadaşlarımı atlatmak zor oldu gereksiz bir sorguya çekildim zor ikna edip geldim." Jimin'in kendini bana kelepçelemeye çalıştığını bilmesede olurdu.

Sorun değil anlamında kafasını sallamasıyla rahat bir nefes aldım.

Elindeki topu kaldırıp göstermesiyle bakışlarım topa kaydı.