სამზარეულოში მყოფი ჯიმინი ყავას მშვიდად მიირთმევდა,შიგადაშიგ იუნგიზე ფიქრობდა,თავის თავს რა ხდებოდა თვითონაც არ იცოდა.რაღაც მიზუდულობას გრძნობდა ქერათმიანისადმი,უხილავ მიზიდულობას.პაკმა თავი გააქნია ფიქრების გასაფანტად.ბოლო წვეთიღა გადაუშვა ყელში,ტუჩები გაილოკა და ჭიქას მიაშტერდა.რატომღაც აღარ გრძნობდა ისევ "რაღაცნაირად" თავს უფრო ბედნიერად გრძნობდა თავს,თითქოს იუნგის "წვალება" აბედნიერებდა.მიუხედავად იმისა რომ უამრავი რამ ჰქონდა გასართობი:ბევრი ფული,ძვირადღირებული მანქანები,მეგობრები,ორგანოს დამაკმაყოფილებლები მაინც არ უგრძვნია თავი ოდნავ უკეთესად მაინც.საკუთარ თავთან იმას არ აღიარებდა,რომ იუნგის დანახვა აბედნიერებდა,პაკი ამას ვერ ხვდებოდა,არასადეს აღიარებდა ამას,მინს მხოლოდ ე.წ ძუკნად აღიქვავდა.არასოდეს სძინებია ისე მშვიდად და კომფორტულად როგორც დღეს მინთან ერთად,არასოდეს ყოფილა ძილი ასეთი ტკბილი მისთვის.პაკმა მზერა ისევ გაამკაცრა თვალებით ისევ იმ ოთახს უყურებდა სადაც იუნგი იყო გამოკეტილი.
ნელი ნაბიჯებით აუყვა კიბეს,კარებთან რამდენიმე წამი იდგა,სახელური ჩამოქაჩა და შევიდა.
იუნგი ლოგინში ჩამალილიყო,საბანი გადაეფარა სხეულზე,თავიც არ უჩანდა.პაკი საწოლს მიუახლოვდა და ჩამოჯდა.
ქერათმიანმა მაშინვე იგრძნო მის გვერდით მყოფი სხეული.
პაკმა იუნგის საჯდომზე ჩაასრიალა ხელი.
მინი მაშინვე წამოხტა.
-პაკ რამდენის უფლებას აძლევ შენს თავს?რატომ მეხები?
პაკმა ჩაიცინა.
უსიტყვოდ დაიჭირა და გამოიმწყვდია მკლავებში.
იუნგი დახსნას ლამობდა, მაგრამჯიმინის ძლიერ მკლავებს ვერ მოერია.
ნელა აასრიალა ხელი ქერათმინის ყელზე,ოდნავ მოუჭირა კიდეც.
თავი კისერში ჩარგო.
