Zaman İzimizi İkimizi Siler | Arda Güler

Arda'nın Evi | 32'

"Hayır, iyiyim. Arda'nın yanındayım."

"Emin misin?"

"Evet, bir şey olursa ararım. Ya da gelirim."

"Azra içim hiç rahat değil."

"Clara korkma, Arda'nın yanındayım. Hiçbir şey olmaz."

"Peki, ama sadece Arda'nın yanındasın diye."

"Tamam."

"Bir şey olursa, direkt ara. Saat kaç olursa olsun."

"Tamam."

"Hadi öptüm, dikkat et. Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu kapattığım an Arda içeri girdi.

"Söyledin mi?"

"Evet."

Telefonu yanıma fırlatıp ellerimi saçıma geçirdim. Arda yanıma oturdu.

"Azra, olanları bana tam olarak anlatmak ister misin?"

Arda'ya baktım.

"Eve gitmiştim, ailecek yemek yiyelim diye. Hem belki düzelir, Mete özür diler diye düşünmüştüm."

Duraksadım. Kafamı çevirip karşıya baktım.

"Normal yemek yiyorduk. Sonra birden Mete bir şey söyledi."

Sesim titrediğinde kafamı eğdim. Arda elimi tuttu.

"Tamam, anlatmak zorunda değilsin."

Arda'ya baktım.

"Neden sevgilinin yanında değil de, buradasın dedi."

Gözümden bir damla yaş aktığında hızla Arda'ya sarıldım.

Kollarını bana sarıp, sımsıkı sarıldı bana. Öptü saçlarımdan.

Kendimi onun yanında tamamen güvende hissediyordum.

Uzun süre orda ona sarıldım. Sonra ayrıldım. Yüzüme baktı dikkatlice.

"Neden öyle bakıyorsun?"

"Çok güzelsin."

Gülümsedim. Koltuğa yaslanıp kolunu kaldırdı. Yanına gidip göğsüne yattım.

"Biz şimdi neyiz?"

Sorduğum soruyla gülümsediğine yemin edebilirim.

"Ne olmamızı isterdin?"

Omuz silktim.

"Bilmem."

Bir kaç saniye durduktan sonra ona baktım.

"Seviyor musun beni gerçekten?"

"Ben seni sevmeyi hiç bırakmadım ki."

"Ama beni bıraktın."

"Azra.."

Bir şey demeden tekrar kafamı göğsüne koydum.

"Sevmek suç muydu ya?"

"Hayır, değildi. Sadece ben aptaldım."

"Beni sensiz bıraktın."

"Keşke bırakmasaydım."

Gülümsedim. Gözümden bir damla yaş aktı.

Kafamı kaldırıp Arda'ya baktım. Gözünden akan yaşı elinin tersiyle sildi hemen.

Uzanıp dudaklarına uzun bir öpücük kondurdum.

"Seni hala çok seviyorum."

"Ben de seni, bebeğim."