Sana çizdiğim çok fazla resim var, şu an karşımda yanıyorlar. Mektupları da yaktım az önce, yokluğun fazla ağır geldi kalbime; varlığın kalsın istemedim zihnimde. Bir de gül var aralarında, seni ilk gördüğüm doğum günümde elimdeydi. Sen vermişsin gi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Nisanın Biri, Kalbimin Kiri
Küçükken gölgeler turuncu saçlarımı usulca okşayarak sakin bir selam verir, boynuma ve bileklerime karanlıktan zincirler takarak görmeyi unutayım diye beni aydınlığın kıyısına iterlerdi. Ben bir şey hissetmezdim. En iyi yaptığım şeyi yapar, saklanırdım. Bulmak konusunda hiç saklanmakta olduğu kadar iyi olamadım.
Hafızam hayallerimi saklayabilecek kadar büyük mü yoksa onları tekrar tekrar hatırlatacak kadar küçük mü karar veremiyorum bazen. Bir sürü hayalim sığıyor zihnime ama hepsi paramparça, gözümün önünden gitmiyorlar.
Sekizinci yaşımda gökyüzüne yıldızları ellerimle yerleştirdim, bir yıl sonra onları toplayıp kir sepetinde sakladım. İnsanların bakışları kirletiyor onları Deniz. Ve sen, kirli şeyleri görmeyi sevmezsin... Sen, karanlığı duymayı da sevmezsin. Bu yüzden mi görmedin kalbimi, bu yüzden mi duymadın bileklerimdeki zincirlerin sesini?
Onuncu yaşımda senin yıldızlar olmayınca üzüldüğünü gördüm, onları geri getirmeye çalıştım ama sanırım bana küstükleri için gelmek istemediler. Annem bir kere çok uzaklara gidenlerin evlerinin yıldızlar olduğunu söylemişti, onuncu yaşımda birilerini evsiz bıraktığımı düşündüm ve ellerimdeki kiri ilk o an fark ettim. Yıldızlar beni kirletti Deniz, olsun, başka gökyüzünden seyrettiğin yıldızların seni kirletmeyişi bile yetti bana.
On birinci yaşımda aydınlıkta saklandığımı fark eden gölgeler yeniden yanıma geldiler, vücuduma taktıkları karanlık zincirlerinin yaralarımı görmeyeyim diye olduğunu canım acıyınca anladım. O gün kalbim de karanlığa teslim oldu Deniz, seni ilk defa o gece kaybettim. Bana gitmemi söyledin, gidersem üzülürsün sanıp gitmek istemedim ama sonra sen gittin. Sözünü dinleyip gitmedim diye mi geri dönmedin?
Kalbim acıdı, acının sadece yemeklere katılan bir baharat olmadığını o an anladım. Ya da ilk defa o an bunu hissetmeye engel olamadım. Hislerim genelde sözümü dinler Deniz, bunu senin sayende öğrendim. Sana olan hislerimi reddetmeye çalışırken diğerlerine karşı çıkmayı öğrendim. Kendimi yenmeyi başarabildim ama bendeki yerini hiç silemedim. En büyük yenilgim de bu yüzden yine kendime oldu.
Seni ilk gördüğümde küçük bir çocuktum Deniz, belki de bu yüzden çocuk olarak kaldım. Nisanın biriydi, kalbim o zaman temizdi. Zaman ilerledi, gün geceyle barışınca sen bana küstün, ben karanlığa kapıldım. O günden sonra senden hiç kopamadım.
Gölgeler saçlarımı kesti Deniz, tarihler arasında seksek oynarken taşı nisanın birinden alamadım. Saçlarım bir daha o kadar uzamadı, gölgeler de beni bir daha korumadı.
Güneşle bile saklambaç oynadım ama seni hiç bulamadım hiç de yakalanamadım.
