Beni öpmüştü, hatta öpüyordu. Ne hakla yapıyordu bunu?
Hemen kendimi geri çekerek suratına donmuş bir ifadeyle baktım. Tam ağzını açıp birşey diyecekti ki yüzüne bir tokat savurdum. Bunu beklemediği kesindi, kafası sağ tarafa doğru düştü."Sen ne yaptığını sanıyorsun?!" Hiçbir tepki vermiyordu, başı hala sağ tarafa dönük duruyordu."Beni öptün, ne cüretle beni öpersin Alpay?" Kafasını yavaş yavaş bana doğru çevirdi. Gözlerinde pişmanlık vardı. Bu şuan umrumda değildi, şuan bana beni neden öptüğünün hesabını vermesi gerekiyordu."Özür dilerim." Bu kadar mıydı? Söylenecek o kadar söz varken bana sadece bunları mı söylüyordu? İçimden geçenleri anlamış gibi, " ben, Ben özür dilerim şoka girmiş gibiydin, sadece bağırıp bana vuruyordun ve sana söylediklerimi duymuyordun. Bende kendine de zarar vermemen için seni durdurmak istedim ama bu mümkün değildi ve o an aklıma gelen ilk şeyi yaptım, seni öptüm." Bunun için miydi? Ben ilk öpücüğümü aşık olduğum adama veremeyecek miydim? Bıraksaydı da her yerime zarar verseydim keşke.
Yüzüne sinirle baktım."Bu evden çıkmak istiyorum, bidaha gelmemek üzere." Tam kapıya yönelmiştim ki tekrar önüme geçti. "Eflal lütfen bak yaptığım hataydı farkındayım ama burda kal. Seninle yüz yüze dahi gelmem, gerekmedikçe konuşmam bile ama lütfen burda, bu evde kal."Neden bu evde kalmamı bu kadar istiyordu ki? fakat hayır, kalmayacaktım. Bu yaptığı kendince çok basit gelebilirdi ama bana göre çok büyük birşeydi."Alpay sana son kez söylüyorum, çekil önümden. Kaç defa daha söylemem gerekiyor burda kalmak istemediğimi?"Alpay'a baktığımda gözlerinde hayal kırıklığı gördüm. Yavaş yavaş önümden çekildi, geçmem için yer açtı. Açtığı yerden geçerek kapıya ulaştım. Arkamı dönüp son kez yüzüne baktım. Bıraktığım şekilde duruyordu.
Tek farkla, omuzları daha da çökmüştü. Koskoca adam ben evden gidiyorum diye mi bu kafar üzgündü? Elim kapının kulpuna gitti. Kapıyı açtım ve o sırada göz göze geldik. "Her şey için teşekkürler." son sözlerim bunlardı. Kapıyı iyice açıp evden çıktım.
Ne yaşamıştım ben bugün? Önce zorla bir geneleve götürülmeye çalışılmıştım, daha sonra ise eski sevgilim beni, beni koruyan adamın evinde görüp orospu muamelesi yapmıştı ve işte son olarakta bunlar yaşanmıştı. Aslında babam beni evden atmasaydı bunlar yaşanmazdı. Kendi yoktu ama ruhu vardı sanki etrafta. Herneyse, yine düşmüştüm sokaklara. Gidecek bir yerim yoktu. Nasıl olsundu? Ev diyebileceğim bir evim, yuva diyebileceğim bir insan yoktu. Bir taksi bulup evimin, yani eski evimin olduğu sokağa gitme kararı aldım. Orda Rüstem abi vardı. Kitap satıyordu, çok güzel bir dükkanı vardı. Küçükken babam beni dövdüğü zamanlarda kaçar Rüstem abinin yanına giderdim. Ne olduğunu anlar beni daha çok üzmemek için soru sormazdı. Hala da Eflal kızım diyerek beni sever, sayardı. Onun yanına gidip dükkanında kalmak için izin istiyecektim.
Taksi bulma umuduyla ana yola çıktım. Şansıma bir taksi geçiyordu. Elimi kaldırıp durmasını sağladım. Kapıyı açıp içeriye geçtim. Adama evimi tarif ettikten sonra başımı cama yaslayıp dışarıyı izlemeye başladım. Aklıma Alpay'ın o hali gelmişti. Çok mu fevri davranmıştım? Şuan sinirim geçmişti, bu yüzden olaya objektif bakıyordum. Bu şekilde düşününce o da haklıydı ama bende haklıydım. Belki anlamazdı ama ben ilk öpücüğe çok önem verirdim ve hep sevdiğim adama vermek istemiştim. Olmamıştı. Diğer istediğim herşey gibi, bu da olmamıştı.
Kırmızı ışıkta durunca düşüncelerden sıyrıldım. Yanımdaki adamın bana baktığını hissettim. Dönüp bakmadım çünkü gerek yoktu, camdaki yansımadan görüyordum. Bacaklarıma bakıyordu! Rahatsızca yerimde kıpırdandım. Zaten evime az kalmıştı burda insem birşey olmazdı. Bunları düşünürken ışık yeşile dönmüştü. "Beni burda bırakır mısınız?" diye sordum."Daha varmadık ama?" Bir sorun olmayacağını söyleyerek sorumu tekrar yineledim. Taksici sonunda pes ederek beni sokağın başında indirdi. Kitapçıya gitmek için biraz yürüyecektim. Adımlarımı hızlandırdım. Hafiften yağmur yağıyordu. Aslında yağmuru çok severdim ama şuan hiç havamda değildim şuan aklımdaki tek şey kalacak bir yer bulmaktı.
