Don't Leave Us/Hyunlixin(Hyunlix,Jeonglix)

*Yeni bir sayfa*

Olayların çok hızlı geliştiğini fark ettim😀 ve çok kötü yazdığımı, gelişmeye çalişicam 🤌🏻(40 yıl sonra meraba😽)

Felix dıştan ne kadar sakin görünse de düşünceleri içten içe onu yiyordu

Hayatı daha ne kadar kötü gidebilirdi ki?

Artık bir idol değildi ve ailesi gibi gördüğü kişileri bir daha göremeyebilirdi

Dakikalar geçtikçe geçiyor ve onun düşünceleri onu daha hızlı yiyordu kendine gelmek için yüzüne bir tokat atarken homurdandı "Kendine gel Felix!"

Uçağın kalkış saati neredeyse gelmişti ve o hala arabada oturmuş kendi düşünceleri ile yüzleşmeye çalışıyordu

Yan koltuktan şapkasını, maskesini alıp taktı ve camdan dışarı baktı

Ortalarda herhangi bir fan gözükmüyordu, bir iç çekti ve arabadan inip bagajdan valizlerini çıkardı

Tabiki kulaklıklarını takmayı da unutmamıştı. Valizin tekerleklerinin yere çarparak çıkardığı sesler eşliğinde havalimanının girişine doğru gitmeye başladı.

Derin bir nefes aldı ve havalimanının kapısından girdiği anda başlicak olan yeni hayatına kendini hazırladı...

•
•
•
•

Felix ,en sonunda uçaktaki yerine oturmuş bir şekilde dışarıyı izlemeye başlamışdı. Yaşadığı olayları sırasıyla yeniden düşündü, onun için her şey çok hızlı yaşanmıştı ve daha arkadaşlarından ayrılmayı sindiremezken kariyerinin de son bulucak olması onun hayata olan bakış açısını tamamen değiştiriyordu.

Tam düşüncelerini toplamışken yanındaki bebeğin ağlamasıyla irkildi ve dinlediği müziğin sesini arttırdı

Telefonunu sessize alıp arkasına yaslanırken bu uzun yolculukta daha fazla saçma şeyler düşünmemek için kendini uykunun huzur dolu kollarına bıraktı...

(Burdan sonra Felix'in gözünden olucak)

Gözlerimi açtığımda bir sahnadeydim. İnsanlar benim ismimi bağırıyordu, daha fazla şarkı söylememi ve dans etmemi istiyorlardı.

Sahneye baktığımda ise kimseyi
göremedim.

Neden sahnede sadece ben vardım? Diğerleri neredeydi?

Kafamı iki yana salladım ve insanların dediğini yaptım; dans ettim ve şarkı söyledim. Yeniden,yeniden ve yeniden.

Bir döngü gibi.

İnsanların istediklerini yaptıkça beni daha çok sevdiklerini söylüyorlardı.

Bende neredeyse her idolün yaptığı gibi elimle kalp yaptım ve "Bende sizi seviyorum!" diye bağırdım. Dans edip şarkı söylemeye devam ettim,bu sonu gelmeyen konserde...

Fakat bir süre sonra yorulduğumu fark ettim ve durdum. Durduğum anda insanlar bana bağırmaya ve hakkımda kötü şeyler söylemeye başladı.

Ama neden?

Gözlerimi açtığımdan beri tek yaptığım onların dediğini yapmak değil miydi?

O zaman neden sadece bir kere yapmadım diye böyle davranıyorlardı?

...

İnsanlara baktım. Aslında hayranlarıma, fanlarıma baktım demem daha doğru olur.

Onların yüzündeki hayal kırıklığını görebiliyordum, bana bir işe yaramazmışım gibi bakıyorlardı.