Η γειτονιά

Μέρος 7 - Αντίο

Φαίη: Δεν υπάρχει περίπτωση.

Μανώλης: Τι εννοείς;

Φαίη: Τι δεν καταλάβατε; Δεν έρχομαι, πως το λένε;

Γεωργία: Δεν είναι στο χέρι σου, είσαι ανήλικη και εμείς αποφασίζουμε για εσένα.

Φαίη: Ωραία τότε θα εξαφανιστώ και δεν θα με ξανά δείτε ποτέ.

Πίσω στην συνάντηση με τον πατέρα του Στέφανου, τα πράγματα πήγαιναν απροσδόκητα καλά.

Πέτρος: Έχεις πολύ πλάκα Λουκά και φαίνεσαι πραγματικά πολύ καλό παιδί.

Λουκάς: Ευχαριστώ πολύ, αλήθεια.

Στέφανος: Είναι, το καλύτερο.

Πέτρος: Χαίρομαι πάρα πολύ, θα ήθελα να γνωρίσω και τους γονείς σου αν δεν έχεις αντίρρηση.

Λουκάς: Φυσικά, κανένα θέμα!

Στέφανος: Ωραία, αυτό θα έχει... ενδιαφέρον!

Εκείνο το βράδυ η Φαίη κλείστηκε στο μπάνιο και έκλαιγε για ώρες. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι σε τρεις μέρες θα έπρεπε να αποχαιρετήσει για πάντα το σπίτι, την γειτονιά, το σχολείο και τους φίλους της. Την επόμενη μέρα φώναξε στο σπίτι την Μάνια, τον Στέφανο και τον Λουκά.

Μάνια: Δηλαδή μετακομίζετε μόνιμα;

Στέφανος: Απίστευτο...

Μάνια: Μα καλά και ο Χρήστος το δέχτηκε;

Φαίη: Δεν αντέδρασε καν.

Μάνια: Καλά τόσο εύκολα μπορεί να με ξεχάσει...

Φαίη: Μάνια μου... δε νομίζω να θέλει να χωρίσετε...

Μάνια: Και τότε πως;

Στέφανος: Λογικά από απόσταση;

Λουκάς: Δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι αυτό γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο να συμβεί!

Μάνια: Τι μπορούμε να κάνουμε όμως;

Στέφανος: Κάτι θα μπορούμε να κάνουμε.

Φαίη: Έχουμε δυο μέρες, ο,τι είναι να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα.

Στέφανος: Τι δουλειά κάνουν οι γονείς σου;

Φαίη: Ο πατέρας μου είναι οικονομολόγος σε μια εταιρία, μην φανταστείς, τίποτα το ιδιαίτερο και η μητέρα μου έχει μαγαζί με είδη ραπτικής και τέτοια.

Στέφανος: Αν ας πούμε ο πατέρας σου δεχόταν μια πολύ καλή πρόταση για μια θέση στην εταιρία του πατέρα μου λες να άλλαζε γνώμη;