Ortaokulda aynı sınıfta okumuş sekiz öğrenci. Serap, Pelin, Eylül, Defne, Baran, Batur, Çağdaş ve Çınar. Ortaokulda dörtlü gruplar halinde takılan. Ortaokuldan sonra birbirini görmeyen kız ve erkek grubu, seneler sonra tekrar karşılaşırlar. Bu bir T...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Telefon elimden kayıp yere düştü. Kafam karışmıştı. Neden? Neden Baran? Polisler evin önünde olmalıydı. Şoktan annem ve abimin odaya girdiğini bile görmemiştim. Sesleri çok uzaktan geliyordu. Annem "Serap, kızım iyi misin?" diyordu ama sesi çok uzaktan geliyordu. Sanki yanımda değildi. Abim "Ne oldu." dedi.
Yaklaşık bir dakika sonra kendime geldim. Annem ve abime döndüm ardından "Baran kaçırılmış." dedim. İkisi de ilk önce birbirlerine ardından bana baktılar.
Annem hızla odamdan çıktı peşinden abimde çıkınca yerdeki telefonumu elime alıp babamı aradım.
İkinci çalışta telefon açıldı ve babamın yorgun sesi kulaklarıma geldi. "Efendim, kızım." sesinden anladığım kadarıyla tüm gece uyumamıştı. "Baba, Baran'ın kaçırıldığını biliyor muydun?" derin bir nefes aldı. Aldığı nefesi verip "Biliyordum." dedi ve şaşırmış bir sesle "Sen nereden biliyorsun?" diye ekledi. "Baran'ı arayınca öğrendim." dememle "O adamla konuştun mu?" diye sordu. Sanki görebilecekmiş gibi kafamı sallayarak "Konuştum." dedim. Ümitle "Hemen emniyete gelin. Ne dediğini bize söylemelisin? Belki onları bulmamızı sağlayacak ipucu vardır." deyince hızla "Tamam." deyip telefonu kapattım. Kapıya doğru dönüp annemlerin duyacağı şekilde bağırarak "EMNİYETE GİDİYORUZ!" dedim ve kapıyı kapattım.
Üzerimi değiştirip ve yanıma sadece telefonumu alıp odamdan çıktım. Annem ve abim önceden hazırlandıkları için beni bekliyorlardı. Birlikte evden çıkıp arabaya bindik. Annem arabayı çalıştırırken bende Defne'yi arayıp olanları anlattım ve diğerlerine de haber vermesini istedim. Zira tekrar tekrar dile getirmek içimde tutmaya çalıştığım gözyaşlarımın akmasını sağlayacaktı.
Bir saat sonra emniyete vardık. Annem arabayı durdurur durdurmaz arabadan indim. Batur ve Eylül hariç hepsi, emniyetin bahçesindeki kaldırımlardan birinde oturuyorlardı. Hızlı adımlarla yanlarına gittiğimde beni ilk fark eden Defne olmuştu. "Serap." Yorgun bir sesle bana seslenince hepsi bana baktı. Çınar hemen ayaklanıp yanıma gelip bana sarıldı. Bende ona sarıldım. Pelin "Savcı seni bekliyor." deyince derin bir nefes verip Çınar'dan uzaklaştım ve Emniyetin kapısına doğru yürümeye başladım
Emniyete binasının içine girince babamla karşılaştım. Yorgun gözlerle benim olduğum tarafa bakıyordu. Beni görünce buruk bir gülümseme oluştu yüzünde. Yanıma gelince "Kızım." deyip bana sarıldı. Bende ona sarıldım. Sarılmamız bitince anlımdan öpüp "Gel hadi. Savcı seni komiserin odasında bekliyor." deyince kafamı salladım ve birlikte yürümeye başladık.
Komiserin odasının kapısına vardığımızda babam kapıyı tıklatıp odanın kapısını açtı. İçeriye girince babam kapıyı kapatırken komiserin sandalyesinde oturan bir bana gülümseyip "Gel Serap." masanın benim tarafımda olan kısmındaki sandalyelerden boş olanı gösterip "Otur buraya." dedi. Gösterdiği sandalyeye oturdum. Odaya baktığımda benim oturduğum sandalyenin karşısında da biri oturuyordu. Büyük ihtimalle biri savcı biri komiserdi. Odada savcı, komiser annem, babam, abim ve ben haricinde başka biri yoktu.
